Αν ζητιάνοι σαν εμάς δεν έχυναν το αίμα, οι καπετάνιοι σαν & εσάς δε θα φορούσαν στέμμα” ..απάντησε ο Γεώργιος Στρατήγης για λογαριασμό των αγωνιστών,σ΄ όλους εκείνους π είχαν αναρριχηθεί αναξιοκρατικά σε ψηλές θέσεις & χλεύαζαν τις “θυσίες” τους -διότι αυτές ήταν όντως θυσίες.
Ένας από τους πιο γνωστούς, γενναίους και τίμιους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης ήταν ο Νικηταράς.
Βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή, δίπλα στο πλευρό του θείου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
Στη μάχη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822) η ορμή του κατά των Τούρκων ήταν τόσο μεγάλη, όπου έσπασε 3 σπαθιά κατά τη διάρκεια της μάχης, ενώ το τέταρτο κόλλησε στο χέρι του από αγκύλωση. Μετά από αυτή τη μάχη έμεινε γνωστός ως «Τουρκοφάγος», ενώ αρνήθηκε να μοιραστεί τα λάφυρα από τη νίκη στα Δερβενάκια, λέγοντας «Δεν θέλω τίποτα. Θέλω να δω την πατρίδα μου λεύτερη».
Ωστόσο μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας συνεχίστηκε ο αγώνας του. Επί Όθωνα περιέπεσε σε δυσμένεια, επειδή υποστήριζε το αντιπολιτευόμενο Ρωσικό Κόμμα.
Προφυλακίστηκε το 1839 ως αρχηγός συνωμοτικής ομάδας, αλλά στη δίκη του (11 Σεπτεμβρίου 1840), αθωώθηκε ελλείψει στοιχείων. Εντούτοις, η κράτησή του παρατάθηκε με αποτέλεσμα να υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη η υγεία του και σχεδόν να τυφλωθεί λόγω διαβήτη. Η κόρη του όταν τον αντίκρισε σ’ αυτήν την κατάσταση έχασε τα λογικά της. Αποφυλακίστηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1841 και αποτραβήχτηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά.
Το 1843 του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστρατήγου και του δόθηκε μία πενιχρή σύνταξη. Παράλληλα του χορηγήθηκε άδεια να ζητιανεύει στον χώρο όπου σήμερα βρίσκεται ο Ιερός Ναός της Ευαγγελίστριας στον Πειραιά κάθε Παρασκευή απόγευμα και μάλιστα σε θέση όχι αρκετά προσοδοφόρα.
Όταν κάποιος γνωστός του τον ρώτησε τι κάνει εκεί, ο Νικηταράς απάντησε ότι κάθεται και απολαμβάνει την ελεύθερη πατρίδα του.
Τελικά πέθανε πάμπτωχος στις 25 Σεπτεμβρίου 1849, ωστόσο η ιστορία τον αναγνωρίζει ως έναν από τους πιο αγνούς και γενναίους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης.
Εάν δεν έχυναν τόση «μελάνι» τα τρολάκια, θα φορούσαν μπλε κοστούμια οι άλλοι;
Οι λαοί έχουν ανάγκη από μύθους, για αυτό και η Ιστορία τους λατρεύει (τους μύθους, όχι τους λαούς)
Η ιστορία του Νικηταρά απλά μας προσγειώνει στην σκληρή πραγματικότητα, που έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα. Και αυτό δεν πουλάει, σε αντίθεση με τη μυθολογία που έχει χτιστεί γύρω από τον Μακρυγιάννη (ας πούμε) και τις φανφάρες των απομνημονευμάτων του.
(Αν είμαστε τυχεροί, οσονούπω ο Ιστορικός θα μας διαφωτίσει περισσότερο. Όλο και κάτι θα βρει στο ίντερνετ να το κάνει κλόπι/πέιστ)
Τους ίδιους μύθους που προωθούν οι αριστεροί, ότι η Επανάσταση του 2021 ήταν ταξική, λες και θα γινόταν χωρίς τους εφοπλιστές και τους προύχοντες.
Έτοιμο γκολ σου έδωσα Ιστορικέ με την (τάχατες τυχαία) αναφορά στον Μακρυγιάννη, αλλά το έχασες. Αν δεν μπορείς να βάλεις μέσα ούτε αυτά… Άραγε φταίει η ασχετοσύνη ή το ΠΑΣΟΚικό παρελθόν;
Όλοι αυτοί στην Επανάσταση, ήσαν δεξιοί. Κυρίως, …αντικομμουνιστές.
ΥΓ. Στην Ελλάδα, ότι δηλώσεις είσαι. Μέχρι και …ιστορικός. Ρίχνεις μία ματιά στο ίντερνετ, γράφεις και μία μπούρδα, έτοιμος… Δεν πληρώνεις μία.
Ένας καθημερινός μύθος:
«Θα τα φτιάξει ο Μητσοτάκης».
Aυτή είναι η Ελλάδα, έκανε περιουσία όποιος έπαιρνε λάφυρα τότε και όποιος κάνει φοροδιαφυγή σήμερα.
Αυτή είναι η μισή ιστορία του.
Το 1836-1837 έλαβε τελικά με παραχώρηση κτήματα για τις υπηρεσίες του.
Το 1843 του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστρατήγου.
Το 1844 διετέλεσε Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Το 1847 διορίστηκε Γερουσιαστής.
Η οικογένειά του έλαβε τιμητική σύνταξη με τον θάνατο του.
Πότε ακριβώς πήρε τα κτήματα; Το 1936 ή το 1937; Συγκεκριμένα πράγματα θέλουμε.
Να σου πω, μας δουλεύεις ρε φίλε;
Την βικιπέδια μπορούμε να την διαβάσουμε και μόνοι μας.
Αλλά, αφού έκανες τον κόπο και την αντέγραψες, δώσε λίγη βάση στην χρονολογική σειρά των γεγονότων. Τα κτήματα τα πήρε πριν πέσει σε δυσμένεια και πριν φυλακιστεί. Τα έχασε όλα.
Όντως ήταν ο πρώτος (και προσωρινός μέχρι την εκλογή του τακτικού) πρόεδρος της Βουλής του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους για ένα τρίμηνο στα τέλη του 1844, αλλά τι θα πει αυτό; Νομίζεις ότι έπαιρνε τον μισθό του Τασούλα και του Νικήτα;
Παρεμπιπτόντως, τα περί επαιτείας ελέγχονται.
Το ότι πέθανε πάμπτωχος είναι απολύτως επιβεβαιωμένο.
Και την επόμενη φορά θέλω κόπυ/πέιστ από τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη.
Πες μας ότι ζητιάνευε και ως Πρόεδρος Βουλής ή Γερουσιαστής…
Αυτό αφορούσε την περίοδο που είχε συγκρουστεί με τον Όθωνα, μετά την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου, δεν είχε πια οικονομικά προβλήματα.
Να διαβάζεις ξέρεις;
Δεν έγραψα ότι τα περί επαιτείας ελέγχονται; Ξέρεις τι θα πει επαιτεία;
Πες μας τώρα για τον Μακρυγιάννη και τις τρεις του Σεπτέμβρη. Εκεί είσαι πολύ δυνατός. Έμαθα ότι έχεις διαβάσει τα απομνημονεύματα από το πρωτότυπο. Εσύ και ο Βλαχογιάννης.
Έλα, μην τσιμπάς. Τίποτα μην πεις. Σου την έχω στημένη από χθες.