Από το “πάμε όπου βγει” στο … “δεν έχω οξυγόνο”

Δύο χρόνια μετά! Από το “πάμε όπου βγει” στο … “δεν έχω οξυγόνο”. Δύο χρόνια μετά!

Με τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας να μιλά για εγκληματική αδιαφορία (συνεπώς και έγκλημα) και συγκάλυψη (απόπειρα αποδεικτικών στοιχείων) στη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών.

Με τη συνείδησή μας, ως προέκταση των αισθήσεών μας και ελπίζοντας ότι κατανοούμε το περιβάλλον γύρω μας, να καθορίζει πλέον και το χρέος μας.

Αλήθεια!

Πόσο καταλυτική, σ’ αυτό που εκφράζουμε ελεύθερα σήμερα, ήταν η επιμονή των συγγενών των θυμάτων να αναζητήσουν απαντήσεις, αίτια και εν τέλει την αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβη εκείνο το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου;

Πόσο διαφορετικά θα… κυλούσε το σήμερα, αν δεν διέγειραν τη χαμένη ανθρωπιά μας;

Μην αμφιβάλλουμε ότι τα Τέμπη θα παραμείνουν μια ανοιχτή πληγή για τη χώρα, όπως και πολλές άλλες κατά το παρελθόν.

Εδώ όμως, η απώλεια 57 ανθρώπων δεν στοιχειώνει μόνο τις διαχρονικές ευθύνες εκείνων που κυβερνούν σήμερα ή κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά ίσως κι εμάς τους ίδιους.

Γιατί δεν αντιδράσαμε στα όσα μας οδήγησαν εδώ. Συνηθήσαμε την οσμή του σάπιου πολιτικού συστήματος που ας μην κρυβόμαστε, το αναθεματίζουμε καθημερινά, αλλά δεν το αγγίζουμε, ούτε στο ελάχιστο, όταν δεν μας αφορά άμεσα, παρά μόνον -ίσως- όταν μας απειλεί.

Ε, τώρα πλέον, μας απειλεί όλους. Οφείλουμε, λοιπόν, να αλλάξουμε. Να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει. Συλλογικά.

Να εμπιστευθούμε ο ένας τον άλλον και να βαδίσουμε μαζί, διασώζωντας -ίσως- ότι αγνό έχει ακόμη απομείνει στην ψυχή μας.

Το οφείλουμε στα παιδιά μας, τα αδέλφια μας, τους γονείς και τους φίλους μας που βρίσκονταν σε εκείνα τα τρένα των Τεμπών.

Κι έχουμε, ταυτόχρονα, ιερή υποχρέωση να αντιταχθούμε στην όποια μορφής εξουσία κατατρώει τα σωθικά μας και λιγοστεύει το ανάστημά μας ως πολιτικά όντα μιας κοινωνίας με εμφανή σημάδια παρακμής και κατάπτωσης αρχών, αξιών και ηθικής.

Η δικαιοσύνη για τα Τέμπη θα αποδοθεί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα και με όποιον τρόπο, αλλά η δικαίωση θα διεκδικηθεί από εμάς τους ίδιους.

Οφειλόμενα μιας κοινωνίας, με χρωστούμενα από το παρελθόν και διεκδικούμενα από το μέλλον.

Κι όλα αυτά, θα τα κερδίσουμε μόνο στους δρόμους… που -ευτυχώς- εξακολουθούν να είναι ακόμη δικοί μας… Όπως και οι νεκροί των Τεμπών.

Aλέκος Ζαούτσος