Σινεφύλο. Κινηματογράφος και φύλο. Κινηματογράφος και αποτύπωση πραγματικών, υπαρχόντων, σοβαρών και ενίοτε άκρως στενάχωρων γεγονότων. Και η άποψη του φύλου. Του φύλου της γυναίκας, το υποτιμητικώς αδύναμο, το δεχόμενο, όμως, πλήθος επιθέσεων, (κάθε είδους), πλήθος συμπεριφορών (κάθε είδους). Μια διαφορετική οπτική, μια προσπάθεια εισόδου σε μια οπτική που δεν την έχουμε συνηθίσει: πέντε περιπτώσεις ιδωμένες από την πλευρά της γυναίκας. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα ενός διαφορετικού και ασυνήθιστου κινηματογραφικού αφιερώματος, που θα πραγματοποιηθεί στα Τρίκαλα.
Πρόκειται για πέντε ταινίες που σε ισάριθμες ημέρες, θα προσπαθήσουν να αναδείξουν την οπτική της γυναίκας σε θέματα που ταράζουν, δυσκολεύουν, αποδιοργανώνουν την καθημερινή σκέψη. Ή, ματιές ανδρών σε θέματα που ταλανίζουν, απασχολούν και αποδιοργανώνουν τη γυναικεία καθημερινότητα, ανατρέποντας βίαια συνήθως, τις διαμορφωμένες σχέσεις
Το συγκεκριμένο αφιέρωμα θα πραγματοποιηθεί το διάστημα 23 – 27 Οκτωβρίου στον μύλο Ματσόπουλου. Συνδιοργανώνεται από τη «Συνειρμός» αμκε, το Κέντρο Συμβουλευτικής Υποστήριξης Γυναικών Θυμάτων Βίας Δήμου Τρικκαίων και την Κινηματογραφική Λέσχη Τρικάλων, με τη συνεργασία του Δημοτικού Κινηματογράφου.
Το αφιέρωμα περιέχει πέντε ταινίες για πέντε διαφορετικά θέματα, από τέσσερις διαφορετικές χώρες προέλευσης. Θα μετάσχει Ελληνίδα σκηνοθέτιδα, με παρέμβασή της σε συζήτηση που θα ακολουθήσει την προβολή της ταινίας της.
Σκοπός της διοργάνωσης είναι η προβολή θεμάτων που αφορούν τις γυναίκες ή έχουν αποτυπωθεί κινηματογραφικώς από γυναίκες, η ευαισθητοποίηση για σοβαρά αναφυόμενα προβλήματα και η γενικότερη προσπάθεια αλλαγής του πλέγματος των έμφυλων σχέσεων στον Δήμο μας.
Πέμπτη 23/10
«Μέσα από τα μάτια σου», (TE DOY MIS OJOS)
Κοινωνική | 2003 | Έγχρ. | 107′ | Ισπανία
σκηνοθεσία: Ιθιάρ Μπολέιν, με τους: Λάλα Μαρούλ, Λουίς Τοσάρ, Καντέλα Πένια
Επτά βραβεία Γκόγια
Η Πιλάρ,ένα ακόμα θύμα ενδοοικογενειακής βίας, φεύγει μέσα στη νύχτα απ’ το σπίτι μαζί με το παιδί της και αναζητά καταφύγιο στην αδερφή της. Προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της και μέσα από τη νέα της δουλειά αρχίζει να αποκτά νέες σχέσεις. Ο σύζυγός της Αντόνιο, την ξαναβρίσκει και προσπαθεί να τη μεταπείσει με τις υποσχέσεις του ότι θα αλλάξει, ζητώντας μάλιστα βοήθεια ψυχολόγου.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, οι ήρωες προσπαθούν να θεσπίσουν μια σειρά από αυστηρούς οικογενειακούς κανόνες που καθορίζουν τις ταυτότητες και τους ρόλους τους. Οι κανόνες όμως αυτοί στηρίζονται σε παρανοήσεις. Το «σπίτι» σημαίνει «κόλαση» και η «αγάπη» φέρνει πόνο. Κι ενώ οι κανόνες αυτοί υπόσχονται να τους προστατέψουν, στην πραγματικότητα προξενούν τρόμο. Πρόκειται για ένα βραβευμένο με επτά βραβεία Γκόγια οικογενειακό δράμα, που προσεγγίζει την οικογενειακή βία με αμεσότητα και μεγαλοψυχία τόσο απέναντι στο θύμα, όσο και το θύτη.
Παρασκευή 24/10
«Σεράγεβο σ’ αγαπώ», (Grbavica)
Κοινωνική | 2006 | Έγχρ. | 90′ | Βοσνία
σκηνοθεσία: Γιασμίλα Σμπάνιτς, με τους: Μιριάνα Καράνοβιτς, Λούνα Μίχοβις, Λέον Λούτσεφ
Χρυσή Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου 2006
Κατά τη διάρκεια του πολέμου της Βοσνίας, από τον Μάρτιο του 1992, έως το Δεκέμβριο του 1995, υπολογίζεται ότι βιάστηκαν και βασανίστηκαν 60.000 γυναίκες.
Ο βιασμός ως εργαλείο πολέμου χρησιμοποιήθηκε από όλα τα μέρη, όμως τα στατιστικά δεδομένα επικεντρώνονται κυρίως σε γυναίκες από τη Βοσνία που υπέστησαν βιασμούς κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Βιάστηκαν από 10χρονα κορίτσια, μέχρι 60χρονες γυναίκες.
Η ταινία εξελίσσεται στην «Grbavica», μια γειτονιά του Σεράγεβο -απ’ όπου και ο πρωτότυπος τίτλος της- και περιγράφει με ρεαλισμό το σκηνικό της καθημερινής ζωής δυο γυναικών: της Σάρα και της Έσμα. Μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστριών, που αναδεικνύουν τις δυσκολίες στη σχέση μεταξύ μάνας και κόρης, τονίζεται από τη σκηνοθέτιδα η ανάγκη για αποδοχή του παρελθόντος, για συμφιλίωση με τα τραύματα καθώς και η επιμονή για συνέχεια, για το μετά. Η σκηνοθέτιδα μακριά από καταγγελίες και διδακτισμούς, ενδιαφέρεται για το πώς θα πορευτούν οι ήρωες της στο δρόμο για την ευτυχία.
Παρόλο που βασίζεται σε μια τραγωδία που δεν έχει τέλος, η ταινία δεν αποδίδεται φορτισμένα, προκειμένου να μας οδηγήσει σ’ αυτόν τον κόσμο της καθημερινότητας κάτω από την οποία βράζουν ηφαίστεια. Βρισκόμαστε τόσο κοντά στην Σάρα και στην Έσμα όσο εκείνες μας επιτρέπουν, στην απόσταση που θέλουν να μας κρατήσουν…
Σάββατο 25/10
«Το δέντρο και η κούνια»
παρουσία της σκηνοθέτιδας Μαρίας Ντούζα
Δραματική | 2013 | Έγχρ. | 108′ |Ελλάδα
σκηνοθεσία: Μαρία Ντο
ύζα, με τους: Μυρτώ Αλικάκη, Ηλία Λογοθέτη, Μιριάνα Καράνοβιτς
Βραβευμένη σε πολλά διε
θνή φεστιβάλ, ως καλύτερη μεγάλου μήκους ταινία, για το σενάριο , την σκηνοθεσία, τους ηθοποιούς, τη φωτογραφία, τη μουσική.
Η Ελένη, εργάζεται ως καθηγήτρια καρδιολογίας στο Λονδίνο, όπου έχει εγκατασταθεί μόνιμα με το παιδί και το σύζυγό της ο οποίος της ανακοινώνει μια
απροσδόκητη εξέλιξη στην δουλειά του, που θα επηρεάσει την κατά τα άλλα ήρεμη οικογενειακή ζωή τους.
Εκείνη δέχεται την επίμονη πρόσκληση του πατέρα της Κυριάκου, να τον επισκεφθεί στο χωριό, παίρνοντας μαζί και την κόρη της, ενώ ταυτόχρονα ο σύζυγος ξεκινά μια νέα αρχή μακριά τους. Ερχόμενη στην Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει τις απροσδόκητες και άβολες για εκείνη επιλογές του πατέρα της. Το πατρικό σπίτι από το οποίο οι περισσότερες αναμνήσεις της είναι πικρές και μοναχικές, φαίνεται τώρα ότι έχει γεμίσει από κόσμο, χωρίς η ίδια να ‘βρίσκει’ πια μια θέση για εκείνη. Ταυτόχρονα πιέζεται να αναλάβει μια επιθυμία του πατέρα της που δεν είναι και δική της επιλογή.
«Το Δέντρο και η Κούνια» συνιστά μία ιστορία οικογενειακής συμφιλίωσης, η οποία αντλεί την έμπνευσή της από αληθινά περιστατικά. Με φόντο, ωστόσο, τις παλιότερες αλλά και τις νεότερες μετακινήσεις των ανθρώπων στα Βαλκάνια, η ταινία της Μαρίας Ντούζα συνυφαίνει σύγχρονη πραγματικότητα και πρόσφατη ιστορία σε έναν μοντέρνο μύθο πάνω στην αέναη μετακίνηση των ανθρώπων, τη μετάνοια, την αποδοχή και την αγάπη.
Κυριακή 26/10
«Χουάρες. Η πόλη των νεκρών γυναικών»,
Ντοκιμαντέρ 2005/ Έγχρ./ Διάρκεια: 60 λ.
Σενάριο, σκηνοθεσία, παρουσίαση: Γιώργος Αυγερόπουλος
Μια παραγωγή της SMALL PLANET Για την ΝΕΤ © 2004 – 2005
Από τον Εξάντα, Ντοκιμαντέρ στον κόσμο, 2005:
«To 1994, ξεκίνησε στην πόλη Χουάρες του Μεξικού μια μυστηριώδης σειρά δολοφονιών. Μέχρι σήμερα, περίπου 500 νεαρές και όμορφες γυναίκες έχουν βρεθεί άγρια δολοφονημένες, βιασμένες, στραγγαλισμένες, κατακρεουργημένες, πεταμένες στην έρημο…
Οι δολοφονίες, που παραμένουν ανεξιχνίαστες και συνεχίζονται, ξεκίνησαν ταυτόχρονα με την εφαρμογή στην περιοχή της Βορειοαμερικανικ
ής Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA). Τότε εγκαταστάθηκαν στη Χουάρες πολλά εργοστάσια μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Και εκατοντάδες μετανάστες από όλο το Μεξικό άρχισαν να συρρέουν στην πόλη αναζητώντας μια θέση στον ήλιο της ελεύθερης αγοράς.
Σήμερα, σχεδόν οι μισοί κάτοικοι ζουν σε παράγκες, χωρίς νερό και ηλεκτρικό. Ταυτόχρονα, η πόλη είναι ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα διακίνησης κοκαΐνης στην υφήλιο. Κι οι Αρχές της δείχνουν να ελέγχονται περισσότερο από το καρτέλ της κόκας παρά από οποιονδήποτε άλλον.
To ντοκιμαντέρ
ενώνει τα κομμάτια του πάζλ των δολοφονιών και της ατιμωρησίας, και εμφανίζει με τον πλέον τραγικό τρόπο τις ακραίες και ανομολόγητες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης των αγορών…»
Δευτέρα 27/10
«Persepolis»
Animation | 2007 | Ασπρόμ. | 95′
Σενάριο-σκηνοθεσία: Μαρζάν Σατραπί, Βενσάν Παρονό
Μεταφορά του ομώνυμου best-seller κόμικ.
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Φεστιβάλ Καννών, Βραβεία Σεζάρ καλύτερης ταινίας, καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου και καλύτερης πρώτης ταινίας
Στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 1970, η μικρή Marjane μεγαλώνει στο τέλος της δυναστείας του Σάχη, παρατηρώντας με τα μεγάλα μάτια της και την αθωότητα του μικρού παιδιού τα κακώς κείμενα της κοινωνίας της. Μέσα από τα μέλη της οικογένειάς της, που επιθυμούν την κοινωνικοπολιτική αλλαγή, βιώνει την Ισλαμική Επανάσταση του Χομεϊνί και την ανατροπή του παλιού καθεστώτος. Αρνείται να συμβιβαστεί με τη νέα τάξη πραγμάτων και στην αρχή της εφηβείας της φυγαδεύεται στην Αυστρία για ασφάλεια από τους ίδιους τους γονείς της. Εκεί, γνωρίζει από πρώτο χέρι τα καλά και τα κακά της ευρωπαϊκής κουλτούρας, μορφώνεται, κινδυνεύει να πεθάνει στο δρόμο και επιστρέφει στο σπίτι της μετά από λίγα χρόνια, πιο συνειδητοποιημένη αλλά και με βαριά κατάθλιψη, αντιμετωπίζοντας εκ νέου τη στυγνή πραγματικότητα της ισλαμικής Τεχεράνης, μέχρι την επόμενη μετανάστευσή της στο Παρίσι
