Oι πολιτικές επιλογές της χώρας χαρακτηρίζονται πολλές φορές από αμνημοσύνη και έλλειψη ιστορικότητας, η δε ιστορική μας συνείδηση από αντίφαση και ασυνέχεια. Οι καταστροφές του 1897 και του 1922, τα πραξικοπήματα του 1967 και του 1974 (στην Κύπρο) ποτέ δε μελετήθηκαν σε βάθος, ώστε ν΄ αντληθούν διδάγματα, ενώ ο απόηχος των θετικών εθνικών εξάρσεων του παρελθόντος εξαντλείται, συνήθως, σε ανούσιες παρελάσεις και γιορτές, με πολλή ρουτίνα και ρηχούς συμβολισμούς.
Αντίστοιχο είναι σε μεγάλο βαθμό, το εκκρεμές των πολιτικών επιλογών του εκλογικού σώματος, που δε φαίνεται να έχει μνήμη μακρύτερη από ένα εξάμηνο. Βλέποντας διαχρονικά, παρατηρούμε ότι οι κυρίως υπεύθυνοι για το τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα των 24 δισ. (2009 ) είναι στο απυρόβλητο, αυτοί που προσπάθησαν να το μειώσουν άγαρμπα (και χωρίς σοβαρή αντιμετώπιση των αιτίων της κρίσης) θεωρούνται από τον πολύ κόσμο καταστροφείς κι αυτοί που υποσχέθηκαν επιστροφή στο 2009, χωρίς να μπορούν να την εκπληρώσουν, θεωρούνται σχεδόν ήρωες (το πόσο θα κρατήσει αυτή η φάση είναι άλλο θέμα).
Αλλά η πολιτική τού σήμερα, τού «βλέποντας και κάνοντας», δεν πάει μακριά. Αν θέλουμε πραγματικά ν΄αλλάξει ριζικά η χώρα, ζητείται άλλο μοντέλο, άλλο «παράδειγμα» σε όλους τους τομείς. Ο 21ος αιώνας έχει προχωρήσει πολύ, κι εμείς έχουμε ακόμα τα καύσιμα όχι απλά του 20ου, αλλά της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60. Οι υπεύθυνοι διαμορφωτές της πολιτικής συνείδησης αυτό το χρέος έχουν, όχι να κολακεύουν και να χαϊδεύουν αφτιά. Οι πολιτικές είναι τα εργαλεία. Αν ο πολύς κόσμος δεν ενστερνιστεί την ανάγκη της εκ βάθρων αλλαγής, η χρεοκοπία ίσως να μην είναι το χειρότερο από τα δεινά που μας περιμένουν.
αν το δημοσιευμα δεν ειναι πρωταπριλιατικο ψεμα,τι στο καλο θελεις να μας θυμιζεις την υπαρξη σου.προφανως για να μας εκνευρισεις.