"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

21.4 C
Trikala

“H μισή Αλήθεια”

lafarm

Σχετικά άρθρα

misi alitheia

Γιάννης Κεμανίδης: Προ καιρού είχα την τιμή να μετάσχω στην παρουσίαση του τρίτου κατά σειράν βιβλίου του φίλου, Ηλία Στεριόπουλου, με τίτλο “Η μισή Αλήθεια”. Αυτά που είπα συγκίνησαν τον Ηλία,πρόκειται για ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα του συντοπίτη συγγραφέα.
“Οι παρουσιάσεις βιβλίων, συνήθως, δεν ξαφνιάζουν. Κι αυτό, επειδή οι παρουσιαστές επιλέγονται από τους συγγραφείς ή τους εκδοτικούς οίκους και ανήκουν στο στενό τους κύκλο. Επομένως, όσοι παρευρίσκονται ως ακροατές είναι εξ αρχής πεπεισμένοι ότι θα ακούσουν μόνον επαίνους για τον συγγραφέα και το έργο του. Φαντάζομαι ότι και εμείς δεν αποτελούμε εξαίρεση… Εγώ, ως φίλος του Ηλία Στεργιόπουλου και ο Βάιος, ως αδελφός του.

Ο μόνος «αδιάβλητος» κριτής, εν τέλει, του βιβλίου είναι ο ίδιος ο αναγνώστης. Επομένως, εσείς θα εκτιμήσετε την αξία του τρίτου κατά σειρά βιβλίου του Ηλία Στεργιόπουλου που έχει τίτλο «Μισή Αλήθεια». Ίσως, επειδή … την άλλη μισή την αφήνει στη δική μας φαντασία.

Ο Ηλίας μου κάνει για Τρίτη φορά την τιμή να παρουσιάσω βιβλίο του. Χαίρομαι που μου δείχνει εμπιστοσύνη, αλλά, αυτή τη φορά με στενοχώρησε αρκετά. Με έκανε να θυμώσω με τον κεντρικό του ήρωα, τον Παναγιώτη Κοσμίδη που τον έχει φορτώσει με όλα τα ελαττώματα που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος και διαλέγει, ανάμεσα στα άλλα του επαγγέλματα, να τον έχει … δάσκαλο. Το πήρα λιγάκι προσωπικά! Τυχοδιώκτης αδίστακτος, μέθυσος, αμετανόητος ερωτιδέας, λαθρέμπορος και συνεργάτης των Γερμανών! Σκέφτηκα ότι σίγουρα θα είχε κάποιον κακό δάσκαλο και έβγαζε το άχτι του… Εν τέλει απέκλεισα την πιθανότητα να είχε στο νου του εμένα, επειδή δεν είμαι τόσο ικανός.

Αυτό που με εκπλήσσει και θαυμάζω στον Ηλία είναι το εξαιρετικό του ταλέντο να ζωγραφίζει τη ζωή, με ένα σκληρό ρεαλισμό, που όταν διαβάζεις βιβλία του έχεις την αντύπωση ότι βλέπεις ταινία κινηματογραφική. Σαν αυτές του Παντελή Βούλγαρη ή του Θόδωρου Αγγελόπουλου! Κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι σενάρια ταινιών. Νομίζω ότι σ΄αυτό τον βοηθά η πολυκύμαντη ζωή του που από τα μικράτα του ήταν μια Οδύσσεια. Παιδί του Εμφυλίου, ορφανός, με τη σκληρή εμπειρία των «σωφρονιστηρίων» της Φρειδερίκης, με έναν αδελφό που υιοθετήθηκε από άλλη οικογένεια και τα αδέλφια γνωρίστηκαν αργότερα, (ο παρακαθήμενος κύριος Βάιος Φασούλας) και τον άλλον να κοσμεί την κεντρική πλατεία της πόλης, τη Ρήγα Φεραίου, μαζί με τους τέσσερις άλλους Επονίτες που απαγχόνησαν οι Γερμανοί.
EPONITES
Ο Ηλίας δεν είχε την τύχη, μαλλον, τη δυνατότητα να σπουδάσει. Αν, λοιπόν, ο αναγνώστης των έργων του έχει φιλολογικά κριτήρια και απαιτήσεις, ίσως, απογοητευτεί… Και ο πλέον, όμως, απαιτητικός αναγνώστης – είμαι βέβαιος – θα «ταξιδέψει και θα ονειρευτεί» με τα έργα του Ηλία.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, τη «Μισή Αλήθεια», θα κάνει ένα ταξίδι στο χώρο και το χρόνο. Θα ταξιδέψει από τη Σμύρνη, στην Αλεξάνδρεια, στην Κύπρο, την Αθήνα, τα Τρίκαλα, τη Γερμανία και το ταξίδι αυτό θα κρατήσει έναν περίπου αιώνα! Αλήθεια, πόσο θα κόστιζε ένα τέτοιο εισητήριο;
Δεκάδες έως εκατοντάδες πρόσωπα, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, ισάριθμες πόλεις και τόποι, γεγονότα ιστορικά που μπλέκονται με τη μυθοπλασία του Ηλία κρατούν ζωηρό το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου. Οι περιγραφές του είναι τόσο ζωντανές σε αρκετά σημεία, που λες ότι ο συγγραφέας δεν είναι αφηγητής, αλλά, υπήρξε μετοχος – συντελεστής των γεγονότων! Θα μπω στον πειρασμό να διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα από τη διήγηση για τον Εμφύλιο, στο κεφάλαιο «Σκοτεινή περίοδος»:
«…Ύστερα απ’ την ανάλυση του Αμερικανού συνταγματάρχη για την ολοκληρωτική αποτελεσματικότητα της βόμβας, κάποιοι ανώτεροι αξιωματικοί του Ελληνικού στρατού τόλμησαν και τον ρώτησαν, «μήπως, κύριε συνταγματάρχα, μπορούμε να το αποφύγουμε αυτό;». Εκείνος όμως ανένδοτος, απάντησε:
«Όχι, ήρθα να νικήσω και όχι να νικηθώ!». Και μάλιστα ηγήθηκε ο ίδιος από ασφαλή θέση την αρχή και το τέλος αυτής της συμφοράς.
Πράγματι, την άλλη μέρα τα αεροπλάνα έκαναν την εμφάνισή τους κάνοντας τους απλούς οπλίτες που δεν γνώριζαν ν’ απορούν.
antartes-elas
Η αρχή του τέλους για τα αντάρτικα στρατεύματα είχε σημάνει. Για μέρες έσπερναν από αέρος τον όλεθρο στο Γράμμο και στο Βίτσι, και κατακαίγοντας το τελευταίο ύψωμα, το Κάμενικ κατακρεούργησαν και τις τελευταίες μοιραρχίες του, (ΔΕΣΕ) Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, όπου έμελε να χαρακτηρισθεί διεθνώς σαν η πρώτη πράξη του ψυχρού πολέμου, κι όσοι πρόλαβαν πέρασαν τα σύνορα να γλιτώσουν απ’ την κόλαση της φωτιάς. Η μυρουδιά της καμμένης σάρκας προκαλούσε τ’ αγρίμια για μέρες. Τα κοράκια για καιρό δεν κράζανε˙ είχαν πλέον χορτάσει! Πολλά μισοκαμμένα κορμιά, σάρκες κολλημένες στους κορμούς των δέντρων.
Η τελευταία παράσταση του παραλόγου παίχτηκε στο Γράμμο και στο Βίτσι, τα στοιχειωμένα βουνά. Οι ψυχές των αδικοχαμένων υποτακτικών και απ’ τις δυο μεριές θα κατοικούν εσαεί εκεί, θα μιλούν τα μάτια τους κι το ακέραιο πνεύμα τους. Οι ψυχές όμως των αρχηγών «νικητών» με φαρμακωμένα άγανα στα μάτια τους δε θα διαβαίνουν απέναντι στις ρεματιές, δε θα κοιτούν τον ήλιο, με άλιωτες και τριχωτές τις σάρκες τους, τριχιές για το λαιμό τους. Θα σκιάζονται τις νύχτες, θα ντρέπονται τις μέρες τα απολιθωμένα δέντρα. Δε θα πετούν, θα σέρνονται στο χώμα κι απάνω τους θα περνοδιαβαίνουν εσαεί τα ματωμένα βράχια.
Από αυτούς που πιάστηκαν, άλλοι χειροπόδαρα δεμένοι κι άλλοι εκτελέστηκαν επί τόπου˙ τα κεφάλια τους κομμένα και δυο δυο κρεμασμένα στα καπούλια των αλόγων δημιουργούσαν αποτρόπαιο θέαμα, όταν περιφέρονταν στα χωριά. Οι προδότες, υπαίτιοι των θανάτων και της διαπόμπευσης είχαν ως αμοιβή κάποιες χρυσές λίρες απ’ το θησαυροφυλάκιο της Αγγλίας! Η τελευταία μέρα του Αυγούστου ήταν και η τελευταία μέρα του Εμφυλίου μακελειού. Οι μακελάρηδες καβαλαραίοι «θριαμβευτές» της αδελφοκτόνου σύρραξης καμαρωτοί επιστρέφανε στο αρχηγείο τους.
makronisos
Τα μαύρα σύννεφα μετά τη λήξη του Εμφυλίου στην Ελλάδα δεν έφυγαν, σκιάζανε κάμπους και βουνά. Χιλιάδες οι νεκροί εκατέρωθεν. Τα σαπιοκάραβα πηγαινοέρχονταν πότε στη Μακρόνησο, στον «Παρθενώνα» της αντίστασης, πότε στα Γιούρα, τη Λέρο, τη Γυάρο να ξεφορτώσουν τα «μολυσμένα» φορτία της μέχρι χτες Εθνικής Αντίστασης που εκ των υστέρων βαπτίστηκαν «Συμμορίτες»! Οι εκτελέσεις αγωνιστών μέχρι πρότινος αμέτρητες στα νταμάρια της Καισαριανής και σ’ άλλες απόκρυφες πλαγιές της χώρας. Οι διασκορπισμένοι τάφοι στις ρεματιές και στα λαγκάδια δεν είχαν σταυρό. Οι ομαδικοί τάφοι θα ποτίζανε για χρόνια με αίμα τον υδροφόρο ορίζοντα…»!
Δε θέλω να συνεχίσω…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης