“Δύο είναι οι πιο όμορφες γυναίκες που ξέρω, η μία είναι εσύ, όταν κλαις!”
“Και η άλλη;” του είπε με φανερή αγωνία στα μάτια.
“Εσύ, όταν χαμογελάς”.
Και εκείνη τον πίστεψε, με όλη τη δύναμη που είχε στην καρδιά της και έγινε παιδί ξανά από χαρά. Γρήγορα όμως επανήλθε στην πραγματικότητα και συνήλθε από τη γλυκιά ζάλη. Γιατί εκτός από τις λογικές σκέψεις, υπάρχουν και οι βολικές ψευδαισθήσεις πάντα! Χαλάλι του όμως, ήταν ευτυχισμένη έστω και για λίγο μέσα στο όνειρό της.
Και τι γίνεται με ό,τι ένιωσε, χάθηκε; Δεν τελειώνει και δε χάνεται. Ποτέ δε χάνεται αυτό που νιώσαμε, ακόμη και αν τα πρόσωπα δε θα συναντηθούν ποτέ ξανά. Τα δυνατά συναισθήματα πάνε ένα μεγάλο ταξίδι. Ίσως γιατί χρειάζονται διακοπές και ξεκούραση. Πάντα όμως θα βρίσκουν τον τρόπο να ξαναγυρίζουν τις νύχτες, σαν αεράκι, σαν θρόισμα. Και θα μπαίνουν από κείνη τη ρωγμή στον τοίχο, που την κοιτάζεις δεν ξέρεις πότε δημιουργήθηκε. Ή από κείνη τη ρωγμή στη ζωή σου, που κι αυτή τη βλέπεις για πρώτη φορά και απορείς.
Απόψε άφησε ανοιχτό το παράθυρο και περίμενε το δικό σου θαύμα από τη χαραμάδα!…Κάνε ησυχία, πλησιάζει…
H χαραμάδα
