Ένα χρόνο πριν γευτούν την ελευθερία, τα Τρίκαλα είχαν την ευκαιρία τον Σεπτέμβρη του 1943 να χαρούν μια μικρή της γεύση.
Με την παράδοση της Ιταλίας, ο διοικητής της μεραρχίας «Πινερόλο» Ινφάντε μεταβαίνει στα Τρίκαλα προκειμένου να διαπραγματευτεί την παράδοση των στρατευμάτων του στον ΕΛΑΣ και τους Άγγλους. Ήδη μονάδες του ΕΛΑΣ συγκλίνουν στην πόλη, ενώ καταφτάνει και ο Άρης.
Ο Βελουχιώτης δίνει εξουσιοδότηση στον επιτελάρχη της 1ης Μεραρχίαςτου ΕΛΑΣ Δημήτρη Μπαλλή, ο οποίος συνοδεύεται από έναν ιταλομαθή αντάρτη (για την ιστορία, ονομαζόταν Σιούτης και καταγόταν από την Πηγή Τρικάλων) να διαπραγματευτεί την παράδοση. Η ομάδα συμπληρώνεται από έναν φουστανελά αντάρτη ως σημαιοφόρο. Την τελευταία στιγμή όμως, ανέβηκαν στο γκαζοζέν αυτοκίνητο που θα μετέφερε τους διαπραγματευτές ο λοχαγός Βαμβέτσος και ο καπετάν Κόζιακας γιατί, όπως γράφει ο Μπαλλής «ήθελαν να ‘ρθουν στα Τρίκαλα γιατί είχαν καιρό να τα ιδούν». Το αυτοκίνητο πλησίασε την πόλη από την Αγία Μονή, στα νότια και εκεί έμαθε ότι άλλη ομάδα του ΕΛΑΣ στην Σωτήρα, το βόρειο άκρο της πόλης συνομιλούσε με τους Ιταλούς. Προκειμένου να συντονιστούν οι διαπραγματεύσεις, έσπευσαν να τους συναντήσουν.Αυτό όμως σήμαινε ότι θα έπρεπε να διασχίσουν δυο φορές τα Τρίκαλα, και μάλιστα το κέντρο τους.
Όπως είναι κατανοητό, 5 αντάρτες μετά από 2,5 χρόνια σκλαβιάς είναι μια εικόνα μαγική για τους κατοίκους οι οποίοι βγαίνουν στα μπαλκόνια ή συγκεντρώνονται στα πεζοδρόμια και τους χειροκροτούν.»Λίγοι άνθρωποι στην ζωή τους έτυχε να αισθανθούν αυτό το ρίγος της συγκινήσεως» έγραφε αργότερα ο Μπαλλής.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1943 και για λίγες ημέρες, μέχρι να καταφθάσουν τα γερμανικά στρατεύματα, τα Τρίκαλα ήταν ελεύθερα.
Κώστας Μιχαλάκης