Στις 26 Σεπτεμβρίου 2013 δεν είχα ακόμα δικό μου προφίλ στο facebook και έκανα την παρακάτω ανάρτηση στο προφίλ του φροντιστηρίου μου. Επειδή κάποια πράγματα αποτελούν ανθρώπινες αξίες που παραμένουν αναλλοίωτες στον χρόνο, το μεταφέρω και εδώ….
Το παρακάτω περιστατικό είναι αληθινό και συνέβη πριν από μερικές μέρες στο super market “Α-Β” της Αγίας Παρασκευής.
Πλησιάζει στο ταμείο ένας γηραιός και ρακένδυτος άνδρας, με 3-4 κονσέρβες και ένα γκαζάκι στο καλαθάκι του. Η νεαρή ταμίας χτυπάει τις κονσέρβες και το γκαζάκι στην ταμειακή μηχανή, τον κοιτάει και του λέει : “Μπορείτε να φύγετε, κύριε. Η εταιρεία μας δικαιολογεί κάποια δωρεάν καλάθια”.
Αυτός την κοιτάζει με καλοσύνη, την ευχαριστεί εκατό φορές και της δίνει χίλιες ευχές. Μόλις εκείνος απομακρύνεται, η ταμίας ανοίγει την τσάντα της και βάζει, από το πορτοφόλι της, τα χρήματα που αντιστοιχούν στα πράγματα του φουκαρά στο ταμείο της.
Όσοι ήταν στην ουρά του ταμείου, έχουν μείνει “κάγκελο” και της λένε : “κοπελιά. να τα πληρώσουμε εμείς”.
Η νεαρή κοπέλα τους κοιτάζει με αυστηρό ύφος και τους απαντά αποφασιστικά : “Σας ευχαριστώ, αλλά επειδή εγώ το αποφάσισα, εγώ πρέπει και να πληρώσω. Ελάτε, σας παρακαλώ… προχωρήστε.”
Ένα κοριτσάκι 20-22 ετών ήταν η ταμίας. Πόσα λεφτά να παίρνει… 500 ευρώ το μήνα… ίσως και λιγότερα.
Μάθημα ζωής και ανθρωπιάς για όλους μας. Ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι, για να μην κατηγορούμε κάποιες φορές άδικα τη νεολαία μας. Υπάρχουν και παιδιά-διαμάντια και είναι πολλά, πάρα πολλά… Και τώρα, σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο, που περνά η πατρίδα μας, λάμπουν εκτυφλωτικά και δίνουν ελπίδα, παραδίνουν μαθήματα ζωής σε όλους μας. Όσο υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, δεν πρέπει να φοβόμαστε τίποτα σ’ αυτόν τον τόπο. Θα τα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί, με οδηγό τα νέα παιδιά που είναι το αύριο…
Υ/Γ. Μακάρι όλα τα παιδιά να ήταν σαν αυτή την κοπελιά. Θα ένιωθα πολύ περήφανος, αν αυτό το κορίτσι ήταν μία από τις κόρες μου.
Δημήτρης Πετσέτας
Τρίκαλα 21.6.2015
