Το μεν θαύμα της φύσης, αυτοί οι εντυπωσιακοί κροκαλοπαγείς βράχοι, δεν έχει εξηγηθεί μέχρι σήμερα με βεβαιότητα.
Η θεωρία που μοιάζει να πληρσιάζει περισσότερο την πραγματικότητα υποστηρίζει ότι αυτός ο τόπος ήταν η κοίτη ενός μεγάλου ποταμού που έρεε από τα Χάσια και χυνόταν στη μεγάλη λίμνη που κάποτε σκέπαζε όλο τον κάμπο της Θεσσαλίας
Το άλλο θαύμα είναι τα μοναστήρια των Μετεώρων που χρίστηκαν στα υστεροβυζαντινά χρόνια στις κορυφές ή σε πλαϊνές κοιλότητες αυτών των βράχων, μετατρέποντας τα σε ένα είδος “ασνασέρ” που κρατούσε “μετέωρους” πάνω από τη γη και τα εγκόσμια τους ασκητές που ζητούσαν να πλησιάσουν με την ψυχή τους τον Κύριο.
Στη δυσπρόσιτη περιοχή των Μετεώρων, στις κορυφές απόκρημνων βράχων, μοναχοί εγκατέστησαν «τους στύλους του ουρανού», όπως τους αποκαλούσαν, τα ιερά μοναστήρια τους από τον 11ο αιώνα ως σήμερα. Την περίοδο αναβίωσης του ερημιτισμού κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες τον 15ο αιώμα μ.Χ., χτίστηκαν 24 μοναστήρια. Οι τοιχογραφίες των μοναστηριών, οι οποίες χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα, αποτελούν σημείο αναφοράς για την ανάπτυξη της Μεταβυζαντινής ζωγραφικής.
