«Μία θάλασσα από φωτοβολταϊκά στα Τρίκαλα»

Κάποτε, κοιτώντας από τα Μετέωρα, έβλεπες ένα ατελείωτο μωσαϊκό από φυσική ομορφιά, ιστορία και πολιτισμό.

Σήμερα, όπως φαίνεται, κάποιοι οραματίζονται το μέλλον λίγο διαφορετικά.

Στη θέση του φυσικού τοπίου ονειρεύονται μια θάλασσα από φωτοβολταϊκά πάνελ, τόσο μεγάλη που θα φαίνεται από τα μοναστήρια.

Ένα εντυπωσιακό «έργο» που, όπως λένε, θα μας πάει μπροστά. Αλλά πού ακριβώς; Ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Η περιοχή των Μετεώρων βρίσκεται στα πρόθυρα αναγνώρισης ως Γεωπάρκο από την UNESCO, κάτι που σημαίνει ότι θα καταταχθεί επισήμως στις παγκόσμιες περιοχές φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς.

Την ίδια στιγμή, σχεδιάζεται η εγκατάσταση ενός τεράστιου φωτοβολταϊκού σταθμού 6.000 στρεμμάτων μέσα σε μια προστατευόμενη περιοχή Natura και Ζώνη Ειδικής Προστασίας Πτηνών (ΖΕΠ).

Ποια είναι η λογική;

Ένας πανέμορφος, προστατευόμενος φυσικός χώρος θα αντικατασταθεί από ένα βιομηχανικό έργο, που μάλλον βλέπει την προστασία ως… εμπόδιο και όχι ως ευκαιρία.

Και δεν είναι μόνο τα Μετέωρα. Το έργο αυτό αγγίζει επτά κοινότητες στα Αντιχάσια Όρη – από το Γερακάρι μέχρι το Αρδανι. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, οι οποίοι ζουν σε άμεση σχέση με το περιβάλλον, φαίνεται να αγνοούνται παντελώς.

Ο Σύλλογος Προστασίας Μετεώρων και Αντιχασίων (ΣΕΠΑΜ) έχει στείλει επιστολές, έχει εκφράσει την ανησυχία του. Και τι απάντησαν οι τοπικές αρχές;

Τίποτα. Απόλυτη σιωπή. Ούτε ο Δήμαρχος Τρικκαίων, ούτε ο Δήμαρχος Μετεώρων θεώρησαν σημαντικό να δώσουν κάποια εξήγηση.

Ίσως σκέφτονται ότι οι εκλογές αργούν ακόμα. Και μετά έρχεται η μεγαλύτερη αντίφαση: η προστασία του τοπίου απέναντι στη «βιώσιμη ανάπτυξη».

Η ενέργεια είναι απαραίτητη, αλλά σε ποιο κόστος; Σε ένα κόστος που καταστρέφει αυτό που έχουμε ήδη.

Αν το φυσικό κάλλος των Μετεώρων αντικατασταθεί από τη «θάλασσα των φωτοβολταϊκών», ποιος θα θέλει να επισκεφθεί μια περιοχή που μοιάζει με βιομηχανική ζώνη;

Ποιος θα εμπνευστεί από το «πνευματικό φως», όταν το τοπίο θα έχει κυριολεκτικά καλυφθεί από Χιλιάδες στρεμμάτων με πάνελ;

Ας είμαστε ειλικρινείς: το επιχείρημα της ανάπτυξης εδώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δικαιολογία. Όταν αγνοείς το τοπίο, τους ανθρώπους, τους συλλόγους και, τελικά, τη λογική, αυτό που μένει δεν είναι ανάπτυξη.

Είναι μια πράξη βιασύνης, που εξυπηρετεί λίγους και αγνοεί πολλούς.

Ο Σύλλογος ΣΕΠΑΜ έχει δίκιο να φωνάζει. Και η κοινωνία πρέπει να ακούσει.

Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, το μόνο που θα μείνει από τα Μετέωρα θα είναι μια φωτογραφία στο διαδίκτυο, ανάμεσα σε τίτλους όπως «Οι πιο απρόσεκτα κατεστραμμένοι πολιτιστικοί θησαυροί του κόσμου».

Μια θάλασσα από φωτοβολταϊκά μπορεί να φαίνεται εντυπωσιακή στα χαρτιά, αλλά στα μάτια των επισκεπτών, των μοναχών και των κατοίκων, θα μοιάζει με προδοσία.

Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε το μέλλον με τα μάτια της λογικής και όχι του κέρδους;