Ο Πανδραμαϊκός είναι η δεύτερη ομάδα της Δράμας. Ζούσε βέβαια πάντα υπό την σκιά της ένδοξης Δόξας Δράμας, της σημαντικότερης επαρχιακής ομάδας κατά την δεκαετία του 50, της πρώτης επαρχιακής ομάδας που έφτασε σε τελικό Κυπέλλου Ελλάδας για να χάσει – και μάλιστα 3 φορές – από τον αδηφάγο Ολυμπιακό.
Οι όποιες επιτυχίες του Πανδραμαϊκού ήταν πάντα πολύ μικρότερες. Ωστόσο στην δεκαετία του 70 η δεύτερη ομάδα της Δράμας, οι βυσσινί της Δράμας, είχαν φτάσει να παίζουν στην Β’ Εθνική και φυσικά στον Βόρειο Όμιλο.
Την ίδια περίοδο στον ίδιο όμιλο βολόδερνε και ο ιστορικός ΑΟ Τρίκαλα. Την χρονιά 1980-1981 η ομάδα της πόλης μου ήταν σε άσχημο φεγγάρι (πράγμα γενικώς όχι ασυνήθιστο) με αποτέλεσμα στην τελευταία αγωνιστική να παίζει την παραμονή της στην κατηγορία στον τελευταίο εντός έδρας αγώνα με τον Πανδραμαϊκό. Όποιος έχανε, υποβιβαζόταν. Εμάς μας αρκούσε και η ισοπαλία, συνθήκη που, όπως λένε οι ειδικοί, ενίοτε οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα.
Τέλος πάντως, για μένα ήταν μια περίοδος που με απασχολούσε πολύ το ζήτημα του ΑΟ Τρίκαλα και έβλεπα όλους τους εντός έδρας αγώνες της ομάδας. Ο δε μπαμπάς μου ήταν ο δήμαρχος της πόλης. Ο μπαμπάς μου όμως – σε αντίθεση προς το σπλάχνο του – δεν ενδιαφερόταν καθόλου για το ποδόσφαιρο. Έλα όμως που ενόψει του ματς με τον Πανδραμαϊκό ήρθαν κάτι τοπικοί παράγοντες αλλά και δημοτικοί του σύμβουλοι και του είπαν ότι ο αγώνας είναι κρίσιμος και δεν μπορεί να λείπει ο δήμαρχος και ότι αυτό θα είναι σαν να αδιαφορεί για την ομάδα.
Τι να κάνει ο άνθρωπος, έβαλε το κοστούμι του κυριακάτικα και πήγε μαζί μου στο γήπεδο. Εκεί όμως τον περίμενε άλλη μια μάλλον δυσάρεστη για αυτόν έκπληξη.
Οι διοικητικοί παράγοντες του ΑΟΤ τον πλεύρισαν και του είπαν ότι πρέπει – λέει – να βγάλει λόγο στους ποδοσφαιριστές πριν τον αγώνα!
Μα, αυτά δεν τα κάνει ο προπονητής; αναρωτήθηκε ο άνθρωπος.
Έλα όμως που του είπαν ότι το ματς είναι πολύ κρίσιμο, και πρέπει οι παίκτες να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να τα δώσουν όλα και ότι αν τους μιλήσει ο δήμαρχος είναι αλλιώς.
Τι να κάνει ο άνθρωπος, κατεβαίνει στα αποδυτήρια μαζί μου.
Οι παίκτες με την τιμημένη κυανέρυθρη φανέλα παρατάσσονται και ο μπαμπάς μου κοστουμαρισμένος αρχίζει την ομιλία.
Όπως σας έχω ήδη πει, ο άνθρωπος δεν είχε καμία σχέση με την μπάλα.
Άρχισε λοιπόν να λέει στους παίκτες ότι η πόλη μας έχει βγάλει τον Ασκληπιό, αλλά και τον Τσιτσάνη, ότι Τρικαλινοί υπερασπίστηκαν το Ύψωμα 731 και άλλα τέτοια ελάχιστα ποδοσφαιρικά. Σαν να μιλάει κάποιος με το ύφος του Τσαγανέα και με τα λόγια του Αλέφαντου.
Οι παίκτες βέβαια τον άκουγαν με προσοχή. Ήταν παιδιά από την πόλη και τα γύρω χωριά, έτσι ήταν οι ομάδες τότε, είχαν κάποιο σεβασμό για τις αρχές της πόλης και τέλος πάντων, μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς;
Κάποια στιγμή ο μπαμπάς μου ίσως ένιωσε ότι έκανε κοιλιά η ομιλία του και είπε να κάνει μια κορύφωση.
Λέει λοιπόν “Και για σκεφτείτε, παίκτες του ηρωικού ΑΟΤ, όταν εγώ θα πηγαίνω και θα συναντώ τους Δημάρχους της Λάρισας, του Βόλου και της Καρδίτσας, τι θα μου λένε οι άλλοι Δήμαρχοι, ότι η ομάδα σου, Δήμαρχε, παίζει στην Γ’ Εθνική;”.
Το είπε με ένταση και σταμάτησε την ομιλία του. Ακολούθησε σιωπή, οι παίκτες μάλλον δεν εντυπωσιάστηκαν και πολύ, θεώρησαν προφανώς ότι το ερώτημα είναι ρητορικό. Ωστόσο ξαφνικά κάποιος χειροκρότησε και μετά ακολούθησαν όλοι οι παίκτες.
Ξαφνικά το κλίμα ζεστάθηκε, άρχισαν τα “πάμε!” και γενικώς το ηθικό ανέβηκε όλως αιφνιδίως και παραδόξως. Ο μπαμπάς μου έφυγε ευχαριστημένος. “Θα νικήσουμε σίγουρα”, μου είπε.
Το ματς ήταν ψυχοβγαλτικό, όπως είναι συνήθως αυτά τα ματς. Παρά το γεγονός ότι ήταν 31 Μάϊου, σαν σήμερα, εγώ θυμάμαι συννεφιά και λάσπη. Αλλά μπορεί και να κάνω και λάθος. Φτάσαμε στο 75 και το σκορ ήταν 0-0 όταν ο μέγας Βασίλης Μαρδάνης εξαπέλυσε έναν κεραυνό έξω από την μεγάλη περιοχή – όπως το συνήθιζε – και έκανε το σωτήριο 1-0.
To γκολ συνοδεύτηκε από μια έκρηξη συναισθημάτων. Αντιλαμβάνομαι την χαρά της κατάκτησης ενός τίτλου (αν και όπως καταλαβαίνετε δεν έχω πολλές αντίστοιχες εμπειρίες), αλλά ειλικρινά νομίζω ότι από όλα τα ποδοσφαιρικά συναισθήματα, δεν υπάρχει πιο έντονη, πιο άγρια χαρά, από την χαρά της σωτηρίας. Είναι ένας συνδυασμός βαθιάς ανακούφισης, ξορκίσματος του άγχους και βέβαια αγνής χαράς. Το αντίστοιχο της μιας ανέλπιστης επιβίωσης από έναν αληθινό κίνδυνο ζωής και συγγνώμη για την υπερβολή. Όσοι το έχουν ζήσει, ξέρουν.
Ως το τέλος το σκορ δεν άλλαξε, ο ΑΟΤ νίκησε, η ομάδα σώθηκε, ο Πανδραμαϊκός έπεσε στην Γ’ Εθνική.
Κατεβήκαμε στα αποδυτήρια όπου το κλίμα ήταν πανηγυρικό. Θυμάμαι ακόμα τους ατμούς από το ντους των παικτών, την αυθόρμητη χαρά της λύτρωσης. Ο μπαμπάς μου, παρ’όλο που σίγουρα δεν τον άγγιζαν όλα αυτά, ωστόσο μάλλον κάπως είχε παρασυρθεί εκείνη την μέρα. “Είδες που σου το’πα και φοβόσουν”, μου είπε. Οι τοπικοί παράγοντες, πανευτυχείς. “Δήμαρχε, μας έφερες την νίκη”, του έλεγαν. “Οι παίκτες, οι παίκτες μας”, έλεγε ο μπαμπάς μου χαμογελαστός, αλλά το πήρε και λίγο πάνω του.
Παρακολουθώ όσο μπορώ όλα τα πρωταθλήματα, επαγγελματικά και ερασιτεχνικά. Η σειρά ντοκιμαντέρ Βίλατζ Γιουνάιτεντ αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, που ωστόσο σιγά σιγά σβήνει, όπως σβήνουν και τα χωριά που αποτελούσαν τον πυρήνα των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων.
Πρόσφατα έριξα μια ματιά στις ιστοσελίδες των τοπικών ΕΠΣ (Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων) και διαπίστωσα με θλίψη την δραματική μείωση των τοπικών ομάδων. Στα Τρίκαλα, για παράδειγμα, ιστορικές ομάδες χωριών έχουν σβηστεί από τον χάρτη, δεν υπάρχουν πια.
Επισκεπτόμενος την ιστοσελίδα της ΕΠΣ Δράμας εντόπισα και τον Πανδραμαϊκό, τρίτο στην τοπική Α’ κατηγορία.
Από την 31 Μαίου 1981, η δεύτερη ομάδα της Δράμας δεν έχει σηκώσει κεφάλι, δεν έχει επανέλθει ποτέ ξανά στην Β’ Εθνική.
Ο μπαμπάς μου μας χαιρέτησε φέτος τον Ιανουάριο. Το ποδόσφαιρο του ήταν αδιάφορο ως το τέλος.
Σκέφτομαι λοιπόν, άραγε οι παράγοντες του Πανδραμαϊκού να το ξέρουν ότι – κατά μέγιστη ειρωνία της τύχης – αιτία της υπερτεσσαρακονταετούς κακοδαιμονίας της (πολύ συμπαθούς σε εμένα) ομάδας τους, ήταν η ψυχωμένη ομιλία ενός παλιού, πλήρως αδιάφορου για το ποδόσφαιρο Δημάρχου των Τρικάλων, μια μάλλον μελαγχολική και συννεφιασμένη Κυριακή, 31 Μάϊου του 1981, στα αποδυτήρια του Δημοτικού Σταδίου Τρικάλων;
Φωτό: Ο ΑΟ Τρίκαλα του 1979-1980 (δηλαδή της προηγούμενης χρονιάς από αυτή για την οποία μιλάω) με Παραπραστανίτη, Λαγάρα, Πάτρα, Μπακάλη, Κωστούλα, Μπατάλα, Παπαγεωργίου, Παπευθυμίου, Μπουκουβάλα, Μαντέλα και βέβαια τον Βασίλη Μαρδάνη πρώτο από αριστερά στην πάνω σειρά.
Τραγούδι: Φυσικά ο ύμνος του ΑΟΤ (Δερβενιώτης – Βίρβος)
“Άξιοι στον κάθε στίβο άξιοι και στην ζωή” δεν γίνεται να είσαι αδιάφορος για τον αθλητισμό αδιάφορος για την φανέλα του Α. Ο. Τ και να θες να είσαι και Τρικαλινός.