Ύστερα από είκοσι επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις, χθες έπεσε η αυλαία του έργου ”Μην περάσεις το ποτάμι” της Βέρας Βασιλείου-Πέτσα, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαντέλη, αλλά οι κριτικοί θεάτρου εξακολουθούν να γράφουν και να το επαινούν.Ο Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας μας συγκίνησε ιδιαίτερα με την κριτική του ματιά που κατέθεσε στο Factal Τον ευχαριστούμε θερμά!”Ανατριχιαστική παράσταση, καθηλωτική, αληθοφανής, με στοιχεία «θεάτρου σκιών» που επέτειναν την ποιητικότητα τής αφηγηματικής γραμμής. Σκηνοθέτης και ερμηνευτές σε αγαστή σύμπνοια. Οι χορευτές έδωσαν ένα άλλο υπερδιαστασιακό επίπεδο ουράνιας ανεξίτηλης αγάπης χωρίς ημερομηνία λήξεως. Ό,τι δυνατό κι αδύνατο συμβαίνει έντονα εδώ συνεχίζεται για πάντα αφού εγγράφεται στα ακασικά (αιθερικά) αρχεία με το γαίμα τής ψυχής μας. Συγκινητικός ανθρώπινος λόγος. Η ποίηση είναι τέχνη αλλά και τρόπος ζωής, ανάσας, ομορφιάς, περιφοράς τού σαρκίου μας στις γειτονιές τού φθαρτού κόσμου. Χωρίς να είναι «μεταφυσική» είναι απογειωτική ετούτη η παράσταση, απεικόνιση τού εσωτερικού μας κόσμου με την εξωτερική ενάργεια ενός παραδείγματος οικουμενικού.Έντιμοι, φιλόπονοι και μη εξαιρετέοι απαξάπαντες οι συντελεστές:Ηθοποιοί αξιολάτρευτοι αντάξιοι τού νεορεαλιστικού καλού αλησμόνητου κινηματογράφου.Μακάρι να γίνει και ταινία ετούτο το κοινωφελές έργο Λόγου και Τέχνης για να το δουν σε αξιοσημείωτο βάθος χρόνου όσο γίνεται περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι που διψάνε για Ελευθερία…”Διαβάστε ολόκληρη την κριτική στον παρακάτω σύνδεσμο:«Μην περάσεις το ποτάμι» είναι το βραβευμένο μυθιστόρημα της Βέρας Βασιλείου – Πέτσα
Ο Θεσσαλικός Κάμπος με τους κοτσαμπάσηδες τής μετεμφυλιακής Ελλάδας και τους χουντικούς που ήταν κράτος εν κράτει είναι το χωροχρονικό πλαίσιο όπου εκτυλίσσεται αυτή η φεμινιστική παραβολή.
Κραυγή για Ειρήνη, Ελευθερία, Ευδοκία, Αυτοδιάθεση… Ψιλά γράμματα για τους φαλλοκράτες φεουδάρχες τού εικοστού αιώνα.
Η γυναίκα ένα θολό «σκεύος ηδονής», ευριπίδεια «παιδοποιός μήτρα» κι αλίμονό της εάν δεν επιβεβαιώσει αυτόν τον κοινωνικό της ρόλο. Τότε η συλλογική της χρησιμότητα εκμηδενίζεται. Μόνον ως καλόγρια ή τροφός-παιδαγωγός συγγενικών τού αντρός ή των αδελφών της τέκνων μπορεί να νοείται και να υφίσταται ως ευηπόληπτη μονάδα.
Σε καμία όμως περίπτωση δημοκρατική, επαναστάτρια, δασκάλα ιδανικών, δότρια ψυχής…
Μέσα σε μόλις 136 σελίδες (σε επιμέλεια τής Ανθής Μπίσσα) εκτυλίσσεται αυτό το μάλλον αρχετυπικό δράμα με τον συμβολικό τίτλο «Μην περάσεις το ποτάμι» που παραπέμπει στον Ρουβίκωνα των ακριβοπληρωμένων επιλογών μας για Ελευθερία ή Θάνατο.
Διαβάζουμε στην σχετική Παρουσίαση στο Οπισθόφυλλο τού καλογραμμένου, καλοεπιμελημένου και καλοτυπωμένου αυτού βιβλίου: «Με φόντο τα Τρίκαλα του 1960, κάπου στις γραφικές όχθες του Ληθαίου, γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας, που θα δοκιμάσει τις αντοχές του στα σκληρά παιχνίδια της τύχης, του μοιραίου χρόνου και της πολιτικής αναταραχής, προσδοκώντας στην ιδανική ολοκλήρωσή του. Ένας ιδεολόγος άντρας και μια ευαίσθητη γυναίκα που ανταμώνουν άκαιρα στη ζωή, θα παλέψουν ο καθένας από το μετερίζι του για το δικαίωμά τους στην ελευθερία και την αγάπη. Ενώ η μετεμφυλιακή Ελλάδα κλυδωνίζεται από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις για την ομαλοποίηση της πολιτικής κατάστασης, ετούτη η απαγορευμένη αγάπη προσπαθεί να δραπετεύσει από τον κλοιό μιας ηθικής αναγκαιότητας και της δέσμευσης σε μια πολιτική ιδέα, όντας παγιδευμένη στα “πρέπει” και στο “χρέος”.»
Ανατριχιαστική παράσταση, καθηλωτική, αληθοφανής, με στοιχεία «θεάτρου σκιών» που επέτειναν την ποιητικότητα τής αφηγηματικής γραμμής. Σκηνοθέτης και ερμηνευτές σε αγαστή σύμπνοια. Οι χορευτές έδωσαν ένα άλλο υπερδιαστασιακό επίπεδο ουράνιας ανεξίτηλης αγάπης χωρίς ημερομηνία λήξεως. Ό,τι δυνατό κι αδύνατο συμβαίνει έντονα εδώ συνεχίζεται για πάντα αφού εγγράφεται στα ακασικά (αιθερικά) αρχεία με το γαίμα τής ψυχής μας. Συγκινητικός ανθρώπινος λόγος. Η ποίηση είναι τέχνη αλλά και τρόπος ζωής, ανάσας, ομορφιάς, περιφοράς τού σαρκίου μας στις γειτονιές τού φθαρτού κόσμου. Χωρίς να είναι «μεταφυσική» είναι απογειωτική ετούτη η παράσταση, απεικόνιση τού εσωτερικού μας κόσμου με την εξωτερική ενάργεια ενός παραδείγματος οικουμενικού.
Έντιμοι, φιλόπονοι και μη εξαιρετέοι απαξάπαντες οι συντελεστές:
- Κείμενo: Βέρα Βασιλείου-Πέτσα
- Θεατρική διασκευή: Βέρα Βασιλείου-Πέτσα και Βασίλειος Ρ. Φλώρος
- Σκηνοθεσία / Δραματουργική επιμέλεια: Κατερίνα Μαντέλη
- Σκηνικά – Κοστούμια: Ιωάννα Κατσιαβού
- Πρωτότυπη μουσική: Αρετή Κοκκίνου
- Φωτισμοί: Μανώλης Μπράτσης
- Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Κατσούδας
- Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Τσάκωνας
- Επικοινωνία: Κατερίνα Γρυλλάκη
- Παραγωγή: 41 street cafe – The Art Concept.
Ηθοποιοί αξιολάτρευτοι αντάξιοι τού νεορεαλιστικού καλού αλησμόνητου κινηματογράφου:
- Τάσος Σωτηράκης (Καρανίκας)
- Αλεξάνδρα Στεργίου (Βάγια)
- Κωστής Σαββιδάκης (Μπαρμπα-Φάνης)
- Βασίλης Τριανταφύλλου (Δημήτρης)
- Γιώργος Ζώης (Σερέτης)
- Τερέζα Καζιτόρη (Μαρίνα)
- Δημήτρης Τσάκωνας (πατέρας Βάγιας)
- Μέμη Αναστασοπούλου (μητέρα Δημήτρη)
- Κωνσταντίνος Κατσούδας (χορευτής)
- Ελένη Δήμου (χορεύτρια).
Μακάρι να γίνει και ταινία ετούτο το κοινωφελές έργο Λόγου και Τέχνης για να το δουν σε αξιοσημείωτο βάθος χρόνου όσο γίνεται περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι που διψάνε για Ελευθερία.
Info: https://www.ticketservices.gr/
«Μην περάσεις το ποτάμι»
Της Βέρας Βασιλείου – Πέτσα
Σκηνοθεσία – Δραματουργική επιμέλεια: Κατερίνα Μαντέλη
Ποιος, άραγε, ζει όπως ονειρεύτηκε; Ποιος αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του;
Για να περάσουμε το ποτάμι, δεν αρκεί μόνο να βρέξουμε τα πόδια, αλλά να μάθουμε να κολυμπάμε στην ορμή του!
«Μην περάσεις το ποτάμι»
Η ιστορία διαδραματίζεται με φόντο τα Τρίκαλα (Θεσσαλίας) του ’60, όπου γεννιέται ένας μεγάλος Έρωτας που θα δοκιμάσει τις αντοχές του στα σκληρά παιχνίδια της τύχης, του μοιραίου χρόνου και της πολιτικής αναταραχής, προσδοκώντας στην ιδανική ολοκλήρωσή του.
Το έργο καταδεικνύει την αιώνια σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων και ιδιοσυγκρασιών, το πεπρωμένο του ανθρώπου -που είναι ο θάνατος- και την αντίσταση που αντιμάχεται την επώδυνη αυτή παραδοχή, που είναι το ερωτικό ιδεώδες.
Λίγα λόγια για το έργο
Ένας ιδεολόγος άντρας και μια ευαίσθητη γυναίκα, που ανταμώνουν άκαιρα στη ζωή, θα παλέψουν ο καθένας από το μετερίζι του, για το δικαίωμά τους στην ελευθερία και την αγάπη.
Ενώ η μετεμφυλιακή Ελλάδα κλυδωνίζεται από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις για την ομαλοποίηση της πολιτικής κατάστασης, ετούτη η απαγορευμένη αγάπη προσπαθεί να δραπετεύσει από τον κλοιό μιας ηθικής αναγκαιότητας, από έναν κακοποιητικό έγγαμο βίο της γυναίκας, ενώ παράλληλα βιώνει τη δίωξη των δημοκρατικών ιδεών, μέσα στην ταραγμένη αυτή εποχή, καθώς οραματίζεται έναν κόσμο ελεύθερο.
Το έργο θέτει ερωτήματα και διλλήματα, αν τα “πρέπει” της ηθικής ή το “χρέος” για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αξίες του ανθρώπου για τις οποίες οφείλει να αγωνίζεται. Πόσο ρόλο παίζουν οι καταβολές του καθενός ανθρώπου στη ζωή του;
Σημείωση: «Μην περάσεις το ποτάμι» είναι το βραβευμένο μυθιστόρημα της Βέρας Βασιλείου – Πέτσα, το οποίο εκδόθηκε το 2006, επανεκδόθηκε το 2020 και ετοιμάζεται για την τρίτη του έκδοση.
*Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας https://konstantinosbouras.gr
