Σ ω τ ή ρ η ς Κ α λ α ν τ ζ ή ς
Η Χρυσή εποχή του Τρικαλινού ποδοσφαίρου
με το βλέμμα του παλαίμαχου βετεράνου.
Ως ένας εκ των εναπομεινάντων παλαίμαχων εκείνης της εποχής, της τότε
ιστορικής ομάδας των Τρικάλων, αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω εκ βάθους
ψυχής βιώματα, αγώνες και επιτεύγματα στη διάρκεια της επταετούς διαδρομής
της ομάδας που μεγαλούργησε παίζοντας στα μεγάλα σαλόνια της Α’ εθνικής.
Η ομάδα μας έγραψε τότε μια χρυσή σελίδα στο πανελλήνιο στερέωμα, η
οποία αν και αγωνιζόμενη με πενιχρά τότε μέσα και ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες
όπως: προπονήσεις και επίσημοι αγώνες γίνονταν στο ίδιο ακατάλληλο ξηρό
αγωνιστικό χώρο το οποίο επί δυσμενών καιρικών συνθηκών μεταβάλλονταν σε
λασπώδες έως βούρκο, με συνέπεια τους συχνούς τραυματισμούς όπως και
ατυχήματα.
Πολλοί εκ των παικτών υπήρξαν εργαζόμενοι και ορισμένοι εξ αυτών σε βαριές
χειρωνακτικές εργασίες (οικοδομή) και μετά το τέλος της εργασίας συνέχιζαν με
εξαντλητική προπόνηση. Όμως αυτά δεν μας πτοούσαν και είχαμε το σθένος και
τη δύναμη μπαίνοντας στο γήπεδο να αντιμετωπίζουμε ακόμη και τους
κορυφαίους παίκτες των μεγάλων αντιπάλων (Ολυμπιακό, ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) ως
ίσος προς ίσον και στο τέλος να αποχωρούμε νικητές.
Η χρυσή ομάδα του ΑΟ ΤΡΙΚΑΛΑ – 1963
Από πάνω αριστερά: Πουλιανίτης Χρήστος, Μακρής Γιάννης, Λύμπος Βασίλης, Τζελαλίδης
Κώστας, Κλαπανάρας Γιάννης, Κόκκαλης Θεοφάνης
Κάτω αριστερά: Χαριτίδης Αδάμ, Πανταζής Γιάννης, Ζάχος Δημήτρης,
Καλαντζής Σωτήρης, Κακαβίτσας Δημήτρης.
Δεν παίζαμε τότε για οικονομικά οφέλη, ο στόχος μας ήταν η χαρά της νίκης
και η μεταφορά της χαράς στα χείλη των φιλάθλων, οι οποίοι με αθλητικά
συνθήματα και ιαχές ξέσπαζαν σε πανηγυρισμούς και όλη η πόλη είχε μια γιορτή.
Σ’ εμάς αρκούσε η ηθική ικανοποίηση και η καταξίωση από τους συμπολίτες μας.
Πέραν όμως των καλών εποχών των ποδοσφαιρικών δρώμενων εντός του
γηπέδου, η πόλη μας είχε την τύχη να δέχεται και ένα μεγάλο αριθμό επισκεπτών
που συνόδευαν την ομάδα τους δίνοντας έτσι και κάποια οικονομική ώθηση στην
εμπορική κίνηση (περίπτερα, ζαχαροπλαστεία, ταβέρνες) της πόλης μας.
Αξέχαστο θα μείνει το γεγονός ότι στο παιχνίδι Τρίκαλα Ολυμπιακός,
εκατοντάδες πούλμαν και χιλιάδες κόσμος που είχε κατακλύσει την πόλη, λόγω μη
επάρκειας καταλυμάτων, εκατοντάδες οπαδοί των φιλοξενουμένων είχαν
κατασκηνώσει στις όχθες του ποταμού. Μιλάμε για πρωτόγνωρη κοσμοσυρροή
που λόγω του αγώνα δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουν και τα αξιοθέατα της πόλης
μας.
Τέλος θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου δυσαρέσκεια έναντι των
τοπικών αρχών της πόλης εκ του ότι δεν προσκλήθηκε κανένας εκ των ελάχιστων
παλαίμαχων -βετεράνων εκείνης της εποχής προκειμένου να παραστούν στην
τελετή της μετονομασίας του σταδίου σε “Στάδιο Σακοράφα-Παπανικολάου”
Εξάλλου με την κ. Σακοράφα μας συνδέει από τα νεανικά μας χρόνια ο κοινός
τόπος προπονήσεων, στο τότε Εθνικό Στάδιο Τρικάλων, εγώ ως ποδοσφαιριστής
και εκείνη ως αθλήτρια, επειδή όμως τελευταία ήρθε στην πόλη μας με την
ιδιότητα της διευθύντριας του ΣΕΓΑΣ, δεν γνωρίζω αν και κατά πόσο θα μπορούσε
να συμβάλλει στην επίλυση του θέματος του αγωνιστικού χώρου του γηπέδου των
Τρικάλων μια και η ίδια από αυτόν τον χώρο ξεκίνησε ως αθλήτρια για να φτάσει στην κορυφή των ευρωπαϊκών μεταλλίων.
Ευχαριστώ
Ένας από αυτούς που κρατάνε τις ομπρέλες ψηλά στην πρώτη φωτογραφία, είμαι εγώ. Τρεις ώρες πριν είχαμε πάει να δούμε τους ήρωες του Γουέμπλεϊ. Ο Ντάνιελ ήταν ψιχάλα μπροστά στην τότε βροχή.
Σημείωση: εάν ο Ρονάλντο και ο Μέσι έπαιζαν 90 λεπτά στο έδαφος που βλέπετε, θα ήταν στην εντατική για ένα μήνα μετά.
Απορίας άξιον, είναι η απόλυτος σιωπή του κ. Sakaflias επί θεμάτων του Α.Ο. Τρίκαλα. Μήπως πρόκειται περί γιαλαντζί, μαϊμούς, μούφας, Sakaflia;
Αγαπητέ, εκφράστε τη γνώμη σας ελεύθερα. Μην ορρωδείτε προ ουδενός.
Ημείς θα προστρέξουμε προς βοήθειαν (σας).