Δε ζούμε. Επιβιώνουμε. Κι έχουμε όρεξη για ζωή και βράζει το μέσα μας και δουλεύουμε και προσπαθούμε να ομορφύνουμε τις μέρες. Και ξέρετε κάτι;
Ο μισθός δε φτάνει. Δουλεύουμε για να πληρώνουμε την επιβίωσή μας. Όχι τη ζωή. Την επιβίωση. Και πάλι δε φτάνουν.
Μέσα στην κρίση με μνημόνια, μέτρα λιτότητας, πολιτικούς που τάζουν πως θα βοηθήσουν τους αδύναμους και φυσικά εννοούν τους ισχυρούς.
Μετράμε κάθε ευρώ, με την ακρίβεια και τους λογαριασμούς στα ύψη, τα χρήματα φτάνουν μέχρι τα μέσα του μήνα. Και δεν είναι ο μήνας το πρόβλημα. Τα χρήματα είναι.
Μια χαμένη γενιά. Γεννημένοι σε μια χώρα που με νύχια και με δόντια θέλει να γίνει Δύση. Γεννημένοι σε μια χώρα με μπόλικους νεοέλληνες και πολιτικούς που ρουφάν δημόσιο χρήμα με το μπουρί της σόμπας, σε βάρος μας.
Μεγαλώσαμε. Μεγαλώσαμε με όνειρα και σύντομα πέσαμε από το συννεφάκι και ήρθαμε στην πραγματικότητα.
Δε μείναμε καν πολύ στο συννεφάκι, ήρθε και μας καταπλάκωσε η πραγματικότητα. Και βγήκαμε στην κοινωνία και είδαμε την αδικία.
Βιώσαμε την αδικία. Τη βιώνουμε καθημερινά.
Νέα παιδιά που η πραγματικότητα μας πνίγει.
Δεν είναι λυρικό αυτό που λέω.
Μας πνίγει κι ο αέρας που αναπνέουμε γιατί κι αυτόν στο τέλος θα τον πληρώνουμε.
Γ.Κ.
