"Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος άλλος δεν θέλει να δημοσιευθούν." - Τζορτζ Όργουελ

16.5 C
Trikala

Tα πτυχία και τα…. καρπούζια – του Δημ. Πετσέτα

lafarm

Σχετικά άρθρα

Όταν μπορείς να πουλήσεις δύο τόννους καρπούζια και παράγεις είκοσι τόννους, είναι αναπόφευκτο κάποια να πάνε χαμένα… Αυτό συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, στα χρόνια που ακολούθησαν τη μεταπολίτευση του 1974. Φυσικά και δεν εννοώ αυτά καθεαυτά τα καρπούζια, αλλά την πληθώρα στην απονομή τίτλων από τις πανεπιστημιακές και τις άλλες σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το σύνθημα “όχι φραγμοί στη μόρφωση” ηχεί πάντα δυνατά στα αυτιά μου και με κάνει να μελαγχολώ, επειδή το έχω φωνάξει κι εγώ. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι αυτοί που θα είχαν την πολιτική ευθύνη να το διαχειριστούν και να πάρουν τις αποφάσεις, θα οδηγούσαν τα πράγματα ως εδώ που έχουν φτάσει.

Από το σύστημα των προαγωγικών εξετάσεων στις δύο τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και τις αρκετά απαιτητικές εισαγωγικές εξετάσεις για το Γυμνάσιο, που έζησα ως μαθητής, φτάσαμε να συζητάμε για ελεύθερη εισαγωγή σε σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Πόσο ανόητος ή άσχετος πρέπει να είναι κάποιος, για να μην μπορεί να καταλάβει ότι οι εξετάσεις αναγκάζουν τους μαθητές να μελετήσουν και να αποκτήσουν υψηλότερο επίπεδο κατάρτισης ;

Τα γνωστικά αντικείμενα που δεν εξετάζονται, ουσιαστικά είναι σαν να μη διδάσκονται. Είναι τόσο απλό, ρε γαμώτο ! Κάτι για καρπούζια έγραψα στην αρχή… Γέμισε η χώρα από άνεργους πτυχιούχους, που είναι μόνιμοι θαμώνες στις καφετέριες και στα μπαράκια, κάνουν δουλειές του ποδαριού ή παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς.

Αναπόφευκτη συνέπεια ενός άκρατου λαϊκισμού, που δεν ήθελε και δεν θέλει να διαβαθμίσει σωστά ή και καθόλου την πορεία των παιδιών προς τις ανώτερες εκπαιδευτικές βαθμίδες.

Ποτέ δεν θα μπορέσω να καταλάβω γιατί είναι καλύτερα για ένα παιδί να γίνεται 25 χρονών προκειμένου να καταλάβει ότι, αφού δεν αγαπούσε τα γράμματα, έπρεπε να ασχοληθεί μία δεκαετία νωρίτερα με κάτι άλλο, που θα ήταν προσοδοφόρο για το ίδιο και θα του άνοιγε δρόμο στη ζωή, αντί να το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μία πορεία που είναι αδιέξοδη.

Το πράγμα στράβωσε πολύ από τη δεκαετία του ’80, όταν γέμισε ολόκληρη η χώρα από σχολές για να ικανοποιηθούν και να ενισχυθούν οικονομικά οι τοπικές κοινωνίες. Αυτό, σε συνδυασμό με την υιοθέτηση από μεγάλο μέρος της κοινωνίας του δόγματος “ψάχνω για μία θέση, όχι για μία δουλειά”, μας οδήγησε στο σημερινό τέλμα.

Εννοείται ότι δεν αγνοώ και όλους τους υπόλοιπους παράγοντες που ευθύνονται για την τωρινή άθλια κατάσταση της χώρας μας. Ξέρω καλά τον αντίλογο των δήθεν ιδεολόγων και τις πολιτικές θέσεις των άκρων του πολιτικού φάσματος, όπως και όσων αποδίδουν το φταίξιμο πάντα στους άλλους, επειδή δεν έτυχε να γνωρίζουν τη λέξη αυτοκριτική.

Προσωπικά, δεν μπορώ να συνομιλήσω και να συνεννοηθώ μαζί τους, επειδή μιλάμε εντελώς διαφορετικές γλώσσες. Όμως, υπάρχουν πολλοί που έχουν σωστές και ρεαλιστικές αντιλήψεις, αλλά σιωπούν επιδεικτικά και ανέχονται αδιαμαρτύρητα την κατρακύλα.

Σ’ αυτούς απευθύνομαι και φωνάζω με όλη τη δύναμη της φωνής μου: η σιωπή αποτελεί συνενοχή !

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Δείτε επίσης