Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα από την αρχή. Άλλο διοίκηση, άλλο διεύθυνση. Η διοίκηση αποφασίζει. Η διεύθυνση (πρέπει να) υλοποιεί τις αποφάσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να επιτύχει το μέγιστο αποτέλεσμα. Αυτά ισχύουν και πρέπει να εφαρμόζονται παντού. Όπου λαμβάνονται αποφάσεις προς υλοποίηση και όχι αποφάσεις για τις… αποφάσεις. Στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Στο κράτος, στην αυτοδιοίκηση, στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, στα Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, στις επιχειρήσεις.
Με αυτά τα δεδομένα στη σχέση που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα ανάμεσα στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, τον δήμο Πύλης Τρικάλων και την Περιφέρεια Θεσσαλίας, με αντικείμενο το Χιονοδρομικό Κέντρο Περτουλίου, το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι… υπό του μηδενός. Τόσο σε επίπεδο αποφάσεων, όσο και στη φάση (μη) υλοποίησης τους, αυτό που μένει στο τέλος είναι η αναποφασιστικότητα, η ασυνεννοησία, η πλήρης απουσία ορθολογισμού, η άγνοια του θεσμικού πλαισίου και των νόμων και ο πολιτικαντισμός. Όλα αυτά εξηγούνται όχι τόσο από την (αν)ικανότητα των προσώπων που χειρίζονται επί πολλά χρόνια το ζήτημα, όσο κυρίως από το γεγονός ότι πρόκειται για εκπροσώπους φορέων του ευρύτερου ή του στενότερου δημοσίου τομέα, και ως εκ τούτου διέπονται από την ίδια νοοτροπία, που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Είναι μάλλον σίγουρο ότι εάν στη συναλλαγή -διότι περί συναλλαγής πρόκειται- εμπλέκονταν έστω ένας ιδιώτης τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δεν θα έφταναν στο σημερινό αδιέξοδο, επειδή αυτός ο ένας θα κοίταγε την τσέπη του και οι άλλοι θα τον έβλεπαν ως… αντίπαλο. Κυρίως επειδή, ο ιδιώτης ως ενοικιαστής δεν θα έφτανε να χρωστάει μισθώματα 20 ετών, επειδή η νομική διεκδίκηση από το δεύτερος έτος της οφειλής θα τον υποχρέωνε ή να πληρώσει ή να αποχωρήσει. Άσε που πιθανότατα για να υπογράψει την παραχώρηση του Χιονοδρομικού σε ιδιώτη το ΑΠΘ θα ζητούσε προκαταβολικά εγγυήσεις.
Αλλά κι αν παρ’ ελπίδα υπήρχε κάποιο πρακτικό αδιέξοδο ανάμεσα στις δύο πλευρές, το κράτος και η αυτοδιοίκηση θα φρόντιζαν να πιέσουν εγκαίρως για λύση. Έχουν πολλά μέσα στη διάθεσή τους γι’ αυτό.
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, έχουμε τέσσερις φορείς του δημοσίου, που αρχικά αναζητούν συνεργασία, χωρίς όμως να έχουν ιδιαίτερη έγνοια για να τηρήσουν την όποια συμφωνία. Τους αρκεί ότι υπάρχει και πιθανόν ανακοινώθηκε με μία ή δύο ανακοινώσεις. Και όταν το πράγμα… στραβώνει επιδεικνύουν όλοι μαζί πρωτοφανή χαλαρότητα, προωθώντας το θέμα στο άδηλο μέλλον και στο μακρινό βάθος του χρόνου. Ακριβώς επειδή λόγω του δημόσιου χαρακτήρα όλων των εμπλεκομένων, οι ίδιοι θεωρούν ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί λύση, πιθανόν με μία ή δύο υπογραφές. Κι αν το αποτέλεσμα στο τέλος της 20ετίας δεν είναι εκείνο που περιέγραφε η αρχική συμφωνία δε… χάθηκε κι ο κόσμος! Το μεν πανεπιστήμιο κάτι θα έπαιρνε και κάτι άλλο θα ήλπιζε μελλοντικά ότι θα πάρει. Ο δήμος Πύλης κάτι θα πλήρωνε, αλλά έτσι κι αλλιώς θα εισέπραττε περισσότερα. Η νομαρχία Τρικάλων και μετέπειτα Περιφέρεια Θεσσαλίας θα ήταν ευχαριστημένη αφού μία περιοχή της θα αναπτύσσονταν! Όσο για το υπουργείο, είτε το εμπλεκόμενο στη διένεξη, είτε άλλα που κανονικά όφειλαν να είναι παρόντα, αλλά σε αυτή τη φάση απουσιάζουν από το πεδίο, ούτε καν θα απασχολούνταν με ένα θέμα για το οποίο κανένας από τους εμπλεκόμενους δεν θα το ενοχλούσε. Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι. Για την ακρίβεια εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά. Το μεν πανεπιστήμιο δεν έβαλε στα ταμεία του ούτε ένα ευρώ, αλλά αυτό όχι μόνο δεν οδήγησε τις κατά καιρούς διοικήσεις του να στραφούν στην κατεύθυνση της νομικής διεκδίκησης, αλλά οδήγησε τις σημερινές πρυτανικές αρχές σε νέες διαπραγματεύσεις για την παραχώρηση του χιονοδρομικού για άλλα 20, 30 ή 40 χρόνια, ελπίζοντας ότι θα… ισοφαρίσει τη χασούρα. Κάτι που δεν έγινε και δεν θα γινόταν ποτέ, όπως θα ενημέρωνε τη διοίκηση του ιδρύματος οποιοσδήποτε άνθρωπος της αγοράς, που γνωρίζει ότι όποιος δεν τηρεί μια συμφωνία και δεν πληρώνει τις υποχρεώσεις του επί 20 συναπτά έτη, δεν πρόκειται να το κάνει τον 21ο χρόνο. Πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να ξεπληρώσει μαζεμένα τα χρεωστούμενα.
Από την πλευρά του ο δήμος Πύλης, για την ακρίβεια ο δήμαρχος, πίστεψε ότι βρήκε την ευκαιρία να… εξηγήσει ότι το χιονοδρομικό είναι μια δημόσια τοπική υποδομή, την οποία είναι σωστό να διαχειρίζεται ένας δημόσιος τοπικός φορέας, εννοείται στο… τζάμπα. Ο δε λαϊκισμός του τοπικού άρχοντα επιχειρεί να μετατρέψει μια νομική και οικονομική σύμβαση ανάμεσα σε κάποιον που έχει τη νομή ενός περιουσιακού στοιχείου και αυτόν που θα τη διαχειριστεί παραγωγικά σε πολιτικό θέμα, εμπλέκοντας τόσο την υπερκείμενη αρχή, δηλαδή την Περιφέρεια, αλλά και την κεντρική διοίκηση, δηλαδή το υπουργείο. Πιστεύοντας -προφανώς- ότι η πολιτική αλληλεγγύη, βασική αρχή της οποίας είναι ότι όλα λύνονται με μια υπογραφή, ένα νόμο κι ένα άρθρο αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τα… βρουν, υπέρκειται της νομιμότητας. Όπως και απλής λογικής και των χρηστών συναλλακτικών ηθών.
Ασφαλώς αυτή η μικρή υπόθεση -μικρή μπροστά στα θηριώδη ζητήματα που καλείται να διαχειριστεί καθημερινά η δημόσια διοίκηση- είναι συγχρόνως αποκαλυπτική του αναποτελεσματικού τρόπου που είναι στημένo το δημόσιο σύστημα στη χώρα μας, σε κάθε του έκφανση, εκτός εξαιρέσεων. Το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τις υποθέσεις μέσω των εκλεγμένων αιρετών -υπουργοί, δήμαρχοι, πρυτάνεις κλπ.-, οι οποίοι αφενός αισθάνονται αλληλέγγυοι των άλλων εκπροσώπων του δημοσίου, ενώ αφετέρου συχνά δίνουν προτεραιότητα στα ρουσφέτια και τους δήθεν ικανοποιημένους πολίτες, αδιαφορώντας ή έχοντας άγνοια της πραγματικότητας. Ίσως γι’ αυτό αντιδρούν συνήθως άγαρμπα σε κάθε συζήτηση περί ανεξαρτησίας θεσμών και αξιολόγησης αποτελεσμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το Ελληνικό Κοινοβούλιο το 2011 ψήφισε με πρωτοφανή συντριπτική πλειοψηφία άνω των 250 βουλευτών το νομοσχέδιο για την διοικητική αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων, διαχωρίζοντας -μεταξύ άλλων- τα ακαδημαϊκά, από τα διοικητικά και διευθυντικά καθήκοντα, τελικά ο νόμος καταργήθηκε, χωρίς στην ουσία να εφαρμοστεί ποτέ.
ΥΓ. Φέτος το ΑΠΘ ζητά -καλύτερα απαιτεί- έκτακτη επιχορήγηση 1,8 εκατ. ευρώ από την κυβέρνηση, κυρίως λόγω της αύξησης στις τιμές ενέργειας, που επιβαρύνουν τα λειτουργικά του κόστη. Είναι το ίδιο πανεπιστήμιο που τα τελευταία χρόνια έπρεπε να εισπράξει τα πολλαπλάσια από την παραχώρηση του Xιονοδρομικού Kέντρου Περτουλίου, αλλά δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό.
Πηγή: voria.gr
