Σε μια υπόθεση που έχουμε 57 νεκρούς, συγγενείς να κάνουν τα πάντα για να δικαιωθούν και να αναπαυθούν οι ψυχούλες των δικών τους ανθρώπων, έναν λαό να απαιτεί πια να λάμψει η αλήθεια και να τιμωρηθούν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί.
Τις πρώτες 15 περίπου μέρες μετά την τραγωδία τα πράγματα στο ελληνικό δημοσιογραφικό γαλατικό χωριό κυλούσαν στα συνηθισμένα στάνταρ, υπό την έννοια πως το θέμα «έπαιζε» παντού πρώτο (καλά, όχι για λόγους ηθικούς, αλλά γιατί έκανε τρελά νούμερα) και γινόταν από όλους ρεπορτάζ για το τι και πώς συνέβη, ποιοι είναι νεκροί, ποιοι αγνοούνται, ποιες είναι οι μάνες που κλαίνε και όλα τα γεγονότα.
Οι εκλογές ήταν κανονικά προγραμματισμένες για περίπου έναν μήνα μετά από όλα αυτά. Γρήγορα αναβλήθηκαν εξαιτίας των όσων συνέβησαν και ξεκίνησε η συζήτηση για το πότε θα γίνουν. Τελικά μετατέθηκαν για τέλη Μαΐου
Ακόμη πιο γρήγορα ξεκίνησε το μεγάλο… πανηγύρι με το «θάψιμο» των φωνών όσων ήταν απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές επί του θέματος, κάτι που τονίζω ξανά πως εγώ και άλλοι συνάδελφοι το βλέπαμε να συμβαίνει live, με τους χρόνους μας στα sites να είναι πολύ γρήγοροι και τη δουλειά να απαιτεί να τσεκάρεις τους πάντες και τα πάντα για το τι και πώς το «παίζουν».
Θα είναι σαν σειρά του Λιντς, αλλά δε θα είναι
Πάμε τώρα σε παραδείγματα: ας υποθέσουμε σε αυτό το σημείο πως υπάρχει σε κάποια Μπανανία της Ευρώπης ένα Μέσο που ονομάζεται «Τελευταίο Άρθρο» και εσύ δουλεύεις στο site «Χώρα». Έρχεται η μέρα του μεγαλειώδους συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα πριν από έναν μήνα και εσύ με τους συναδέλφους σου, αρχισυντάκτες, διευθυντές κλπ έχετε ως παντελώς προφανές, από την εμπειρία σας και τις δημοσιογραφικές σας γνώσεις, ότι αυτό είναι το τοπ θέμα της ημέρας για τη χώρα στην οποία ζείτε και έχετε την ευθύνη να ενημερώνετε έγκυρα και έγκαιρα.
Οπότε έχετε ανθρώπους να καλύπτουν τη συγκέντρωση, τουλάχιστον αυτή στο κέντρο της Αθήνας ή και ακόμη καλύτερα αρκετές ακόμη ανά την Ελλάδα. Έχετε στείλει ρεπόρτερ σας στο Σύνταγμα, έχετε φωτογραφικό και βιντεοληπτικό υλικό και φροντίζετε στο μέτρο του δυνατού να ενημερώνετε τους πολίτες σωστά και άμεσα. Αυτά συμβαίνουν στο site «Χώρα», όπως είπαμε. Τι γίνεται την ίδια ώρα στο «Τελευταίο Άρθρο»;
Αυτό που η δική σου δημοσιογραφική ομάδα είδε σήμερα ως κορυφαίο γεγονός για τον τόπο, το αντίστοιχο team του «Τελευταίου Άρθρου» το ανέφερε σαν… κάποιο γεγονός που θα γίνει εντός της ημέρας, γιατί πρέπει να βγάλει και την υποχρέωση να στο πει στις 7 π.μ. Πρωί Κυριακής λοιπόν και το συγκεκριμένο site (μαζί με την υπόλοιπη… ελίτ των ηλεκτρονικών ΜΜΕ) έχει ως βασικό θέμα κάποιο πρόγραμμα επιδότησης για ακίνητα, μετά το αντικαθιστά με την καθιερωμένη εβδομαδιαία ανάρτηση του πρωθυπουργού, η οποία επίσης δεν αναφέρει πουθενά κάτι για τις συγκεντρώσεις μνήμης και μέχρι αργά το μεσημέρι αναλώνεται η ιστοσελίδα σε ειδήσεις (γελάμε) lifestyle, οικονομικών, Έλον Μασκ, Τραμπ κ.ο.κ. Πριν φυσικά… θυμηθεί την συγκέντρωση του Συντάγματος μόλις ξεκίνησαν τα ΜΑΤ να ρίχνουν χημικά κλπ «ψιψιψώνια» σε οικογένειες, παιδιά, φωτογράφους και απλά διαμαρτυρόμενο κόσμο που έδωσε το «παρών» εκεί, με τίτλους όπως «Επεισόδια στο Σύνταγμα μεταξύ αγνώστων και ΜΑΤ» και άλλα όμορφα.
Επαναλαμβάνουμε εδώ πως αυτό δεν το έκανε μόνο το φανταστικό μας site «Τελευταίο Άρθρο», αλλά 4/5 διαδικτυακά Μέσα με τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα στην εξίσου φανταστική μας Μπανανία της Ευρώπης. Το κακό σταμάτησε ή άρχισε εκείνη την Κυριακή; Φυσικά και όχι. Το εύκολο θύμα δημοσιογραφικά, που είναι η κρατική τηλεόραση της εν λόγω χώρας, ονόματι Ε.Ο.ΡΤ.Η ή κάπως έτσι, δέχθηκε τα πυρά (σωστά) που «έθαψε» το θέμα στο δελτίο ειδήσεών της και τα υπόλοιπα ΜΜΕ την… έβγαλαν καθαρή πάλι. Κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει. Δηλαδή στον δημόσιο διάλογο δεν ακούς ποτέ και πουθενά κάποια κριτική των αναγνωστών για αυτό. Μπορεί το κάθε site να γράφει ή όχι ό,τι θέλει; Φυσικά. Εδώ όμως ερχόμαστε στο κλασσικό «ό,τι είναι νόμιμο δε σημαίνει πως είναι και ηθικό». Στη δεδομένη περίπτωση, δεοντολογικό. Δύο χρόνια τώρα ανέχεται ο λαός να υπάρχουν Μέσα που επιλέγουν συνειδητά να μην δημοσιεύουν καν ειδήσεις που δεν συμφέρουν την ατζέντα τους, ξαναλέω, σε ένα ζήτημα ΤΕΤΟΙΟ, στην υπόθεση των Τεμπών. Όχι στο τι είπε ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης ή ο Ταδε-άκης προεκλογικά, που δε βαριέσαι οκ πάντα έτσι γινόταν από την εποχή του… Μαυρογιαλούρου.
Είναι δημοσιογραφικός σιχαμός να βλέπεις για την ίδια υπόθεση να δημοσιεύεται σε ένα λεπτό της ώρας ως «έκτακτο» το θέμα με τα βίντεο της εμπορικής αμαξοστοιχίας και την επόμενη μέρα το ίδιο Μέσο να μην αναδημοσιεύει έστω καν την ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού ή τα ευρήματα κάποιου πραγματογνώμονα συγγενών των θυμάτων. Έχεις ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ως δημοσιογράφος, να παραθέτεις τα γεγονότα και αποφάσισε εσύ αν και ποια θέση θες να πάρεις αργότερα. Τα ΜΜΕ όμως στην πλειοψηφία τους σήμερα λειτουργούν μέχρι τελευταίας τελείας ακριβώς όπως τα πολιτικά κόμματα. Με ένα ποσοστό 41% των Ελλήνων αναγνωστών του ίντερνετ, που δεν το βλέπεις και πολύ να μειώνεται όταν τους εξαπατάς κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις και να εξυπηρετείς όσα και όποια συμφέροντα θες. Τα λεφτά θα είναι εκεί, η θέση σου θα είναι εκεί, η ηθική σου… ποια ηθική σου; Δε ζούμε σε καιρούς για να τη σκεφτείς αυτή. «Ας χαλάει ο κόσμος, εγώ δε χαλιέμαι και δε με πολυ-ενδιαφέρει κιόλας βασικά να πούμε».
Η Ελλάδα του «αισθάνομαι περήφανος για τα αυτονόητα»
Εδώ είμαι λοιπόν το 2025 και αισθάνομαι περηφάνεια για το ότι εργάζομαι σε ένα Μέσο που δε με έχει φιμώσει σε τίποτα. Που καλύπτει τα γεγονότα όπως και όταν αυτά διαδραματίζονται. Μιλάμε για το τελείως αυτονόητο. Κανονικά. Εκτός Μπανανίας Ευρώπης. Είναι όπως το να μην παρκάρω σε μια θέση ΑΜΕΑ στον δρόμο, σαν να επιστρέφω έναν χαμένο πορτοφόλι, σαν να βοηθήσω έναν άνθρωπο με προβλήματα όρασης να περάσει τον δρόμο. Δεν αξίζει καν μπράβο αυτό το πράγμα. Δε θα έπρεπε να νιώθω κάποια τιμή, κι όμως όχι, δεν μπορώ να γυρίσω να πω «κάνω απλά τη δουλειά μου». Δεν μπορώ να πω το ίδιο που θα έλεγε ο δημοσιογράφος στο φανταστικό «Τελευταίο Άρθρο» που ανέφερα παραπάνω. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει από πού, πώς και αν θα ενημερώνεται. Καλό όμως είναι να μην κοροϊδευόμαστε ότι όλοι είμαστε ίδιοι. Και το μαύρο πρόβατο να θεωρείσαι για τους περισσότερους, αρκεί να νιώθεις εντάξει με τον εαυτό σου για αυτό που είσαι. Η σφαγή σου δεν έρχεται μόνο το Πάσχα, είναι καθημερινή κι ας μην φαίνεται το αίμα της.
Στην κατακρεουργημένη ελληνική δημοσιογραφία θα… φλεβαρίσει άραγε ποτέ;
