Γράφει ο Ιωάννης Ζώης
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ ήταν απλά “το κερασάκι στην τούρτα” της διαφθοράς στον Τόπο μας,η οποία μάλιστα χρόνια τώρα διαμορφώνει (κυρίως από το 1984 και μετά) και τα εκλογικά αποτελέσματα.
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ κατέδειξε τη χρεοκοπία ορισμένων συλλογικών λειτουργιών και την ύπαρξη εγκληματικών μηχανισμών στην καρδιά της εξουσίας(πλήρης απόδειξη οι τηλεφωνικές συνομιλίες του περίφημου πλέον Μελά,πρώην προέδρου του αμαρτωλού οργανισμού).
Προσωπικά πάντως πιστεύω,ότι τα συμπτώματα κρίσης του Κράτους Δικαίου δεν είναι άσχετα με τη γενικότερη κοινωνική κρίση της εποχής μας.
Η πολιτική ελευθερία,η ευλαβική τήρηση της νομιμότητας και η δημοκρατία δεν μπορούν να λετουργήσουν υπό καθεστώς κοινωνικής αναταραχής.
Ούτε, φυσικά ,και οι θεσμοί που τις κατοχυρώνουν.
Έστω κι αν εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται να σχετίζονται άμεσα,η κοινωνική κρίση επηρεάζει ευθέως την απονομή δικαιοσύνης,μάλιστα στην περίπτωση του ΟΠΕΚΕΠΕ δε θα γινόταν τίποτα (οι ψηφοφόροι – “πελάτες” ήταν πολλοί) αν δεν επενέβαινε η Ευρωπαική Εισαγγελία.
Δεν είναι τυχαία η αντίδραση του Υπουργού Γεωργιάδη, κατά το παρελθόν,που είχε ζητήσει την τιμωρία της Ρουμάνας Εισαγγελέως,επειδή μπλεκόταν στα πόδια μας.
Το πρόβλημα,επομένως,
είναι η προοδευτική,
συστηματική και ολόπλευρη εκβαναύσωση,
αποδιοργάνωση και εκβαρβάρωση του συνόλου.
Αυτή νοθεύει ,
εξουδετερώνει και παραλύει,μαζί με τα άλλα,και το έργο της δικαιοσύνης.
Αυτή υπονομεύει τους θεσμούς.
Δεν είναι ασφαλώς όλοι οι Κρητικοί,Θεσσαλοί,
Ηπειρώτες κτλ απατεώνες,αλίμονο,σε καμια περίπτωση.
Φταίει,όμως,η σιωπή των εντίμων στην ασυδοσία των οργανωμένων συμφερόντων.
Είναι η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ των συναινούντων,τελικά,
θυμάτων,αυτών που θα πληρώσουν το πρόστιμο των 415 εκ.για τον ΟΠΕΚΕΠΕ,εκείνων που υπέστησαν τις συνέπειες των μνημονίων,επειδή ελάχιστοι επιτήδειοι καρπώθηκαν τα δισ.των πακέτων Ντελόρ κτλ.
Σιωπώντας,όμως, εξακολουθητικά, αποδέχεται κανείς να γίνει εξιλαστήριο θύμα των κυκλωμάτων εξουσίας,τα οποία η δράση του θα διατάρασσε.
Ο Τόπος μας,λοιπόν,έχει απόλυτη ανάγκη τη συνειδητή αξίωση και προσδοκία δικαιοσύνης,κόντρα στην πλησμονή των γνώσεων και την αυθαιρεσία των γνωμών,με τα μηχανικά δεινοθηρία και τους οικονομικούς προγραμματισμούς,με τη διάβρωση των δημοσίων ηθών και το αποκτηνωτικό κυνήγημα του ευδαιμονισμού.
Έφτασε η στιγμή να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας…
Δεν πάει άλλο…
Δεν θα υπάρξει αύριο…
Προσωπικά δε διαπιστώνω και ως δικαστής κατά το παρελθόν,πολλές ομοιότητες ανάμεσα στην κρατική διαφθορά και τις παντός είδους μαφίες :
τα ίδια δίκτυα(ΜΜΕ κοκ),οι ίδιοι “νταβατζήδες”,οι ίδιες “τοκογλύφοι” τράπεζες,οι ίδιες ακριβώς μαρμάρινες βίλες !
