Φέτος, συμπληρώνονται 81 χρόνια από την εκτέλεσή τους, εκείνη την τραγική μέρα του Απρίλη του 1944, όπου έλαβε χώρα μια απ’ τις πιο ηρωικές στιγμές του εργατικού – λαϊκού κινήματος και της ΕΑΜικής Αντίστασης στην περιοχή των Τρικάλων.
Παιδιά της θρυλικής ΕΠΟΝ, που σφυρηλατήθηκαν και ατσαλώθηκαν μέσα από το καμίνι της ταξικής – λαϊκής πάλης ήταν και οι πέντε νέοι που τιμήθηκαν στην εκδήλωση, ο Στέργιος Γάτσας, ο Γιάννης Μπριάζης, ο Κώστας Στεργιόπουλος, ο Κώστας Σύρμπας και ο Αποστόλης Τσανάκας. Στις 18 Απρίλη, απαγχονίστηκαν από τους φασίστες κατακτητές και τους Έλληνες συνεργάτες τους, οι οποίοι πίστευαν ότι με την αποτρόπαιη εκείνη πράξη τους θα τρομοκρατούσαν το λαό μας, θα απέτρεπαν την οργάνωσή του στο ΕΑΜ, τον αγώνα και τον ξεσηκωμό του.
Οι πέντε αλύγιστοι ΕΠΟΝίτες-εφεδροελασίτες, συνελήφθησαν από τους Ναζί μετά από τη μάχη που είχε προηγηθεί το προηγούμενο βράδυ στην περιοχή του Κόκκινου Πύργου Τρικάλων. Ήταν μια επιχείρηση του ΕΑΜ και του εφεδρικού ΕΛΑΣ να δράσει ενάντια στους δοσίλογους και τους συνεργάτες των Γερμανών στα Τρίκαλα, που επιχειρούσαν να τρομοκρατήσουν το λαό και να τον αποκόψουν από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, η οποία δεν απέδωσε αποτελέσματα λόγω προδοσίας. Σ’ αυτή τη μάχη σκοτώθηκαν επίσης 5 στελέχη- μέλη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και 2 κάτοικοι της περιοχής.
Λάζαρος Τσουμένης :
«Τιμούμε τους αλύγιστους εκείνου του μεγάλου αντιφασιστικού εθνικοαπελευθερωτικoύ αγώνα ,τους αλύγιστους της ταξικής πάλης.
Εμπνεόμαστε, διδασκόμαστε από την ιστορία των λαϊκών αγώνων, συνεχίζουμε στο σήμερα και το αύριο.
Το δίδαγμα της θυσίας τους είναι εξαιρετικά επίκαιρο και σήμερα γιατί πολλά από τα βασικά χαρακτηριστικά εκείνης της εποχής συνεχίζουν να υπάρχουν και μάλιστα σε πολύ οξυμμένη μορφή.
Γιατί και σήμερα οι λαοί όπως και τότε βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, όταν οι φλόγες στις εμπόλεμες ζώνες συνεχώς φουντώνουν, όταν η γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου σαρώνει κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών, όταν ο φασισμός, γέννημα θρέμμα του εκμεταλλευτικού συστήματος βγάζει τη μάσκα του και μας δείχνει το απαίσιο πρόσωπό του.
Η γνώση της ιστορίας του λαού μας, των μεγάλων αγώνων που έδωσε με περηφάνια μας εμπνέουν και μας δίνουν δύναμη για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Παίρνουμε παράδειγμα απ’ την ηρωική πάλη του λαού μας και το θάρρος που έδειξε διαλέγοντας τον οργανωμένο αγώνα και όχι την υποταγή!
Αν και η Ιστορία φαίνεται, με όλες αυτές τις συγκυρίες να μας κλείνει πονηρά το μάτι ποτέ, όμως, δεν επαναλαμβάνεται. Δίνει συμπεράσματα που ισχύουν για σχετικά ανάλογες καταστάσεις.
