Xατζηθωμά Ζωή ”Κι αν αγγίξεις καρδιά, κέρδισες!”
Υπάρχουν στη ζωή μας οι ”στιγμές τατουάζ”: Όπως θέλουμε να εξαφανίσουμε τα ενοχλητικά τατουάζ από το δέρμα μας, το ίδιο θέλουμε να κάνουμε και με κάποιες στιγμές, που μας γρατζουνούν το μυαλό.
Εκείνα τα πεισματάρικα ανεξίτηλα, που καθόμαστε με τις ώρες κάτω από το καυτό νερό και τα τρίβουμε με σφουγγάρι και με λύσσα, μια ζεστό, μια κρύο νερό, αλλά εκείνα γίνονται ακόμα πιο έντονα. Και εξαντλημένοι αποδεχόμαστε την ήττα μας.
Είναι ”οι στιγμές τατουάζ” που μας στοιχειώνουν και δε φεύγουν ποτέ. Μαθαίνουμε να ζούμε μ’αυτές και τις βρίσκουμε μπροστά μας να μας χαμογελούν σαρδόνια, να μας κρίνουν, να μας επικρίνουν, να μας ακυρώνουν. Και μας περιμένουν στη γωνία να παίξουμε μια παρτίδα από το σκληρό παιχνίδι: ”αν αγγίξεις καρδιά έχασες!”
Υπάρχουν όμως και άλλες στιγμές, που όπως τα αγαπημένα τατού ανησυχούμε μη τυχόν και ξεθωριάσουν, τα χαϊδεύουμε τρυφερά και τα καμαρώνουμε, όπως τα μωρά. Μια τέτοια στιγμούλα μου ήρθε μόλις και μου πόνεσε η συγκίνηση το μυαλό και ένιωσα ένα δάγκωμα στο στομάχι.
Μέσα σε βαλίτσες σάκους αυτή την ώρα… Είδα ξαφνικά τους γονείς μου ένα τέτοιο βράδυ στην κουζίνα και μένα με τον αδελφό μου κάπου στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου να μαλώνουμε, ως συνήθως. Δεν είχαμε τρελά λεφτά, αλλά τα δε μας έλειπε τίποτα, κυρίως δεν είχαμε μιζέρια. Όπως όλα τα παιδιά, δεν υποψιαζόμασταν αγώνες και αγωνίες των δικών μας.
Κρυφάκουγα τους γονείς μου, χωρίς να με δει κανείς. Μίλαγαν σιγά, μα κατάλαβα την προσπάθεια που έκαναν να βάλουν στην άκρη κάποια χρήματα, για να πάμε διακοπές, τραβούσαν από δω, τραβούσαν από κει, κοιτάζονταν στα μάτια και επικοινωνούσαν με τα βλέμματα….Ζόρικα πολύ πρέπει να ήταν, έφερναν τα πάνω κάτω, μετά από λίγο μας είπαν ότι τελικά θα πάμε στη νονά μου στη Χαλκιδική. Χαρές, ξέφρενα πανηγύρια εμείς και τρεχάλα για προετοιμασίες και ξανά μαλώματα για ανοησίες.
Τώρα σκέφτομαι πόσο πολύ θα πιέζονταν, για να εξασφαλίσουν σε μας όσα χρειαζόμασταν, για να είμαστε χαρούμενα. Σέβομαι και δακρύζω για κάθε στιγμή σε κάθε γονιό που πάλεψε και παλεύει, για να βλέπει τα ματάκια και τα στρουμπουλά προσωπάκια των παιδιών του να χαμογελούν. Κι ας κάνει την ψυχή του κόμπο, ας ξαγρυπνά τις νύχτες με κρίση, φόρους, οφειλές και ”πώς θα βγει ο μήνας και πώς θα βγει η ζωή” και ας κάνει τον γελωτοποιό, για να μην πάρει κανείς χαμπάρι την πίεση που περνάει.
Το μυαλό μας έχει ένα ανώτατο όριο. (Είναι δυνατά η ένταση, κάποιος να κλείσει τον ήχο! Έχει και πολλές στροφές ο δρόμος…ζαλίζομαι). Το δικό μου είναι αυτό τώρα και νομίζω ότι καίγεται από συγκίνηση. Για όλους τους ηρωικούς γονείς που δε φυγομαχούν. Αυτό είναι ”το μεγάλο κόλπο” με τις μνήμες, να μιλάς για τους άλλους και στο τέλος να μιλάς για σένα!
Και αν αγγίξεις καρδιά…κέρδισες!
