Όταν ο άνθρωπος άρχισε να κατασκευάζει τα πρώτα γεφύρια (4000 π.Χ – 200 π.Χ), χρησιμοποίησε για υλικά, εκείνα που η φύση που παρείχε πλουσιοπάροχα. Πέτρινες πλάκες, ογκόλιθους και κορμούς δέντρων. Έτσι γεφύρωσε ποτάμια και πέρασε από την μια όχθη στην άλλη…
Λέλα Κατεχάκη
Οι ξύλινες, αυτοσχέδιες και πρόχειρες γέφυρες που κατασκευάζονται από κορμούς και μεγάλα κλαριά δέντρων, είναι γνωστές στην Ελλάδα με το όνομα: λιάσια ή λεσιά. Δεν στηρίζονται σε βάθρα, αλλά σε μεγάλους ποτάμιους βράχους ή και δέντρα στις όχθες των ποταμών. Το οικονομικό τους κόστος είναι μηδαμινό, το κόστος τους όμως σε ανθρώπινες ζωές είναι τεράστιο. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν χαθεί στα νερά των ορμητικών ποταμών στην προσπάθειά τους να κατασκευάσουν ή να περάσουν τέτοιες αυτοσχέδιες ξύλινες γέφυρες.
Σήμερα, στο πρώτο τέταρτο του 21 αιώνα, στην εποχή του ίντερνετ και του ανεπτυγμένου συγκοινωνιακού δικτύου που καλύπτει τις ανάγκες επικοινωνίας προσώπων και μεταφοράς πρώτων υλών και προϊόντων, τα κατάλοιπα των πρωτόγονων γεφυρώσεων – οι λεσιές – συναντώνονται ακόμη στα ποτάμια της ελληνικής υπαίθρου.
Όμοια γλυπτά, Έργα Τέχνης εξαίρετης τεχνικής, καμωμένα από μαστόρους σπουδαγμένους από την ίδια την φύση και το ένστικτο του ανθρώπου για επιβίωση, στέκουν αγέρωχες κι οι άνθρωποι των πόλων που θα τις συναντήσουν – οι ξένοι – δεν μπορούν παρά να τις θαυμάσουν και να υποκλιθούν στα χέρια και στα μυαλά που τις έχτισαν.
Η λεσιά της φωτογραφίας, βρίσκεται στον Ασπροπόταμο (Αχελώο), κοντά στο χωριό Μεσοχώρα.
Ένα μεγάλο κοπάδι γίδια ξεκουράζονταν μαζί με τον βοσκό τους, κάτω απ΄τα πλατάνια, λίγο πιο πέρα απ΄την συγκεκριμένη λεσιά, στην απέναντι όχθη του ποταμού από εκείνη που τράβηξα την φωτογραφία. Ένα απ΄τα τσοπανόσκυλα,
γιγαντόσωμο, υπερήφανο και κάτασπρο, ακούγοντας τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής, ξέχασε την δροσιά του ίσκιου και την μεσημεριάτικη ραστώνη του και μπαίνοντας μέσα στον ποταμό άρχισε να γαβγίζει προς το μέρος μου.
Μεγάλη η δύναμη που έχει η ηχώ μέσα στις χαράδρες,σκέφτηκα, την ίδια στιγμή που έβλεπα το σκυλί, λόγω τους χρώματός του, να γίνεται ένα με τις άσπρες πέτρες του Ασπροποτάμου και τους κυματισμούς των νερών που άφριζαν πάνω τους καθώς το ποτάμι κυλούσε προς το πέλαγος.
“Δεν μας αφήνεις κυρά μου στην ησυχία μας”, ήταν σαν να μου φώναζε το σκυλί κι εγώ, υπάκουσα.
Τρεις φωτογραφίες πρόλαβα να τραβήξω μόνο την λεσιά.
Όχι, δεν σταμάτησα να φωτογραφίζω και δεν έφυγα από φόβο μήπως και μου επιτεθεί το σκυλί, γιατί μου προσέφερε ασφάλεια το ύψωμα πάνω στο οποίο ήμουν, αλλά και το αυτοκίνητό μου που βρίσκονταν ένα βήμα πιο κει.
Αποχώρησα γιατί σεβάστηκα όλα εκείνα που το σκυλί ακούραστα φυλάει πάνω στα ψηλά βουνά των άγονων γραμμών της Πίνδου, κάθε μέρα, χρόνια και χρόνια, όλες τις εποχές του χρόνου.
