Παρακολουθούμε την πλειοψηφία των πολιτών να αρνούνται να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα.
Είναι προφανές, ο κόσμος δεν θέλει με τίποτε να χωνέψει πως κάτι μεταβλήθηκε, κάτι τον απειλεί, μεταβάλλοντας και όλες του τις συνήθειες.
Προσωπικά το εξηγώ ως απώθηση του προβλήματος και προσπάθεια συνέχισης της κανονικότητας που είχαμε πριν την πανδημία.
Αυτή τη στιγμή φαίνεται πως το κράτος υπό το βάρος των επιχειρηματικών συμφερόντων και της τραγικής κατάστασης της οικονομίας της χώρας αποφασίζει να ξεπεράσει το κόστος της πανδημίας και να θέσει ξανά τη χώρα σε κανονικούς ρυθμούς ρίχνοντας βάρος στον τουρισμό.
Δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις βοήθησαν να μετατραπεί η χώρα μας σε σερβιτόρο τουριστών και να εξαφανιστεί σταδιακά η βιομηχανική παραγωγή με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ικανοποιητικές εναλλακτικές διέξοδοι ανάπτυξης.
Βασική επίπτωση της κρίσης του κορονοϊού είναι πως κατευθυνόμαστε προς τη μεγαλύτερη ανεργία της δεκαετίας ενώ σύμφωνα με εκτιμήσεις το 2020 η ύφεση θα αγγίξει το 10%.
Η Κυβέρνηση συνειδητοποιεί ότι ζούμε μια ιστορική τομή σε εξέλιξη αλλά ταυτόχρονα αδυνατεί να κάνει τον επανασχεδιασμό που απαιτεί η αναγκαία αναζήτηση ενός νέου ικανού «παραδείγματος».
Όλα αυτά εξηγούν και τη στρατηγική αμηχανία της για την επόμενη μέρα. Έκφραση της οποίας είναι και το άγχος για την «επανεκκίνηση» ακόμη και χωρίς εγγυήσεις ότι έχει ξεπεραστεί ο κίνδυνος.
Για την πορεία της χώρας τόσο στο οικονομικό όσο και στο επίπεδο της πανδημίας ευθύνονται πρώτα αυτοί που έχουν τα ηνία και ύστερα ο λαός.
