Πονάει πολύ η καρδιά, όταν ο νους συλλογιέται..
Πονάει πολύ η ψυχή , όταν τα βήματα και την φωνή σου δεν ακούει..
Πονάει πολύ ο κόσμος των Γιατρών και όχι μόνον του Νοσοκομείου μας, όταν ο Γιάννης μας (Γιάννης Παπακωνσταντίνου) δεν περπατά ανάμεσά μας, δεν ακούγεται στο αμφιθέατρο, στους διαδρόμους, παντού…
Για Όλους εσας τους φίλους ”του έξω κόσμου” θέλω να γνωρίζετε και να πιστέψετε δυνατά, πως ο κόσμος των Νοσοκομειακών Γιατρών είναι ένας κόσμος με δυνατές φιλίες, συνεργασίες, αντιπαραθέσεις, καυγάδες πολλές φορές, αλλά είναι μια ΖΩΗ!
Μια ζωή αφιερωμένη από την πλειοψηφία των γιατρών που επιλέξαμε το ΕΣΥ, ( να είστε σίγουροι πως θα διαπρέπαμε παντού για όσους μας γνωρίζουν…) στον Άνθρωπο!
Ατέλειωτα ξενύχτια σαν τους βρυκόλακες να πασχίζουμε για το καλύτερο, αγωνίες, άγχη, χαρές ,λύπες..
Και ο Γιάννης μας ήταν πάντα κοντά μας.
Όχι όμως πιά…….
Στέλλα Ντούβλη
