Τον Σαμψών που πριν από μερικά χρόνια έμαθα ότι λέγεται Γιάννης Κεσκελίδης τον θυμάμαι ακριβώς έτσι όπως είναι σε αυτή τη φωτογραφία, να δίνει υπαίθριες παραστάσεις στην Ανάβυσσο και στον Πειραιά σπάζοντας τεράστιες πέτρες με σφυριά πάνω στο κεφάλι του, βάζοντας δύο αυτοκίνητα που μαρσάριζαν να τον τραβήξουν από τους αγκώνες, καρφώνοντας πρόκες σε μαδέρια με τα χέρια του, ξαπλώνοντας κάτω κι αφήνοντας φορτηγά να περνάνε από το στομάχι του. Μάτωνε.
Ηταν πολύ πολύ πολύ δυνατός, αυτό είναι αλήθεια, αλλά πιο δυνατό από όλα ήταν το πνεύμα του και η αγνή του αγάπη για τον αθλητισμό.
– “Να αγαπάτε τη Γυμναστική! Να γυμνάζεστε κάθε μέρα! Να μη σας ενδιαφέρουν τα λεφτά στον αθλητισμό αλλά η άμιλλα! Να νικάτε τον εαυτό σας κάθε μέρα και κανείς δεν θα σας νικήσει! Είστε νέα παιδιά! Μην κάθεστε πολύ στις καρέκλες! Να πετάγεστε όρθιοι πρώτοι! Να μη φοράτε πολύ ζεστά ρούχα! Να τρώτε λίγο, μην κοιμάστε με γεμάτο στομάχι! Και προπόνηση! Προπόνηση! Ολοι και τα αγόρια και τα κορίτσια! Να εργάζεστε καθημερινά! Εχω γυρίσει όλο τον κόσμο! Με ζητήσανε στην Αμερική αλλά εγώ αγαπώ την Ελλάδα μας! Ποτέ δεν αγάπησα τα λεφτά! Ο αθλητισμός γυμνάζει και το μυαλό και το σώμα! Ο αθλητισμός θα σας δίνει χαρά!”
Τα έλεγε όλα αυτά την ώρα που δενόταν με αλυσίδες και τις έσπαγε. θυμάμαι μάλιστα και μια φορά είχε πάρει έναν τηλεφωνικό κατάλογο και τον έσκισε στα δύο!
Αργότερα έμαθα ότι ήταν από οικογένεια παλαιστών και στην κατοχή δε δίστασε να προκαλέσει να παλέψουν με ένα Γερμανό εκπαιδευμένο στις πολεμικές τέχνες. Τον νίκησε κι ήταν 12 μόνο χρονων!
Οταν τελείωνε την κοπιώδη παράστασή του, αποκαμωμένος αλλά πολύ ικανοποιημένος έβγαζε το κεσεδάκι του για να πληρωθεί τον κόπο του. Γύριζε με ευγένεια και έλεγε συνεχώς “ευχαριστώ πολύ.” Εκτός από τα ψιλά πολλοί έριχναν χαρτονομίσματα.
Μεγάλωσε με αξιοπρέπεια την οικογένειά του και είχε πληρώσει για την ασφάλισή του, από ους κόπους του. Ευτυχώς δηλαδή γιατί το κράτος τον ξέχασε, όπως κάνει συνήθως με τους θρύλους του.
Ο Γιάννης Κεσκελίδης με το σπινθηροβόλο βλέμμα έφτασε ντούρος τα 90 του χρόνια. Κατέπεσε μόνο όταν έχασε τη γυναίκα του που ήταν το στήριγμά του. Γιατί κι οι δυνατοί χρειάζονται κάποιον να τους κρατάει το χέρι.
Καλό ταξίδι Σαμψών
Χαίρομαι που ξέρω ποιος είσαι
Αννυ
