Με αφορμή τα χθεσινά του Θηβαίου:
Στο λύκειο, όταν γράφαμε κάποιο θέμα στην έκθεση, υπήρχε η τάση σε κοινωνικά θέματα (που πάντα έχουν πολιτικές προεκτάσεις) να αναφερόμαστε στον απαραίτητο ρόλο της παρέμβασης των καλλιτεχνών και των διανοούμενων. Είχα σκαρώσει μάλιστα μια έτοιμη φράση (κλεμμένη, αν θυμάμαι καλά από τον Παπανούτσο) που ήταν κάπως έτσι: “απαραίτητη δε, κρίνεται και η παρέμβαση των καλλιτεχνών και των διανοούμενων, αυτών των ρηξικέλευθων σκαπανέων των απάτητων χωραφιών της ανθρώπινης ψυχής, που με την καθαρή ματιά τους είναι σε θέση να αναδείξουν και να αναλύσουν σε βάθος το συγκεκριμένο ζήτημα”.
Περνώντας τα χρόνια και ακούγοντας τον καθαρό λόγο και τις αναλύσεις πολλών (κατά τα άλλα αγαπημένων) καλλιτεχνών, πιστεύω ότι δεν πρέπει να έχω γράψει μεγαλύτερη σαχλαμάρα στη ζωή μου.
