Εμένα, ακόμα και τώρα, έτσι και μου πεις ότι σε μερικά χρόνια θα είμαι… συνταξιούχος, πάει, με πέθανες. Όχι γιατί θα αναγκαστώ να ζήσω με καμιά πεντακοσάρα (κι άμα… ) Όοοοχχιι! Βρε ποιος νοιάζεται; Μου το ‘χεις εμένα τον νέο, ωραίο και μορφωμένο να ζω μέσα στην απραξία;
Να κάθομαι ολημερίς σε ‘κείνα τα θλιβερά παπουδίστικα συνοικιακά καφενεία, να παίζω πρέφα και μαζί με τ’ άλλα τα «παιδιά» να βρίζουμε όλοι μαζί τον Σόιμπλε και τους Κατρούγκαλους σε μια άσκηση μαζικής ψυχοθεραπείας; Μ΄ έχεις εμένα τον σπορτίφ και καλοντυμένο άντρα ικανό να αφήσω τις ορειβασίες μου, το τένις, τις παραλιακές ψαροταβέρνες και τα σικάτα καφέ με τον ωραίο κόσμο και να πηγαίνω εκδρομή με το… ΚΑΠΗ της γειτονιάς μου στην Ιερά Μονή Αγάθωνος Λαμίας; Άσε μεγάλε, δώκαμε, δώκαμε. Κι έπειτα, ζωή είναι αυτή πρωί μεσημέρι βράδυ χάπια για χοληστερίνη, ζάχαρο και πίεση, χάπια… μπλε (για… ειδικές αποστολές), χάπια πράσινα και ροζ, μπλιαχχχ, και μόνο ως εικόνα δηλαδή… δεν… δεν…
Και απορώ παίδες μου αγαπημένοι πώς το αντέξανε τόσοι ανθρώποι, τόσοι συνέλληνες και πήγαν κι έγιναν συνταξιούχοι από τα… πενήντα και τα πενήντα πέντε τους! Ντάξει, κατανοώ, υπήρχε δέλεαρ… Ειδικά κάτι δημόσιοι, κάτι ΟΤΕτζήδες, κάτι ΔΕΗτζήδες και άλλοι των λοιπών «ευγενών» Ταμείων έφταναν σε σημείο να λαμβάνουν μεγαλύτερες συντάξεις απ’ ό,τι μισθό. Οπότε, τι να κάνεις; Αφού σε πληρώνουν για να κάθεσαι, κορόιδο είσαι; Δεν είσαι, ε; Οι χαζοί και τα… ρολόγια δουλεύουν, δεν λένε; Τα παίρνεις και φεύγεις, χαίρετε και χαρήκαμε διά την γνωριμίαν.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έφτασε η Ελλαδάρα να χει κάνα τριάρι σχεδόν εκατομμύρια συνταξιούχους και να τρέχει τώρα ο Τσίπρας και ο κάθε Τσίπρας να βρει λεφτά και να τους πληρώσει… Διότι ο συνταξιούχος είναι άτιμη φάρα. Κακιά κι εκδικητικιά. Και ψηφίζει κιόλας. Του δίνεις αύξηση σου δίνει ψήφο. Του κόβεις, σε κόβει αυτός πρώτος – χα! Μαύρο φίδι που σ’ έφαγε πολιτικέ μου. Αυτοί είναι Κράτος εν κράτει, οι συνταξιούχοι, όχι εσύ αυταπατημένε! Αυτοί ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, αυτοί είναι το τέρας που εσύ έθρεψες.
Κάπως έτσι, μετά τη… ναυμαχία της Μάλτας θα πάει τώρα κι ο Αλέξης άπατος, θα πάει για βρούβες, Θα «φάει» κόκκινη κάρτα και θα κάτσει κι αυτός στον πάγκο δίπλα στον Σαμαρά, το βλέπεις το σενάριο, παίξ’ το από τώρα στο «Στοίχημα», πιο στανταράκι δεν γίνεται, με κάτι τέτοια έβγαλε φράγκα και ο Μπέος. Καημένε Αλέξη… Ήσουν μικρός, ήσουν καλός, ήσουν ο κόσμος όλος, μα σ’ έφαγε ο Τόμσεν ο χαχόλος.
Μολαταύτα ο Έλλην συνταξιούχος θα αντέξει, θα επιβιώσει εστέ βέβαιοι. Ο Έλλην συνταξιούχος, είναι σαν την κατσαρίδα, επιβιώνει ακόμη και από τα πυρηνικά όπλα. Άκου μια σκηνή για να με εννοήσεις:
Τις προάλλες που λες, είμαι σε ορεινή χασαποταβέρνα, περιοχή Περτουλίου. Απολάμβανα μετά… εξαιρετικής συντροφιάς (με πιάνεις ε;) το τοπίον. Δασωμένα βουνά, χιονοσκεπείς κορυφαί, κόκκινο κρασί, χαμηλή μουσική (έντεχνο, κουλτουρέ) τζάκι με ξύλα να τριζοβολούν… Όμορφααα…
Εκεί ακριβώς έγινε το κακό. Φτάνει το λεωφορείον, ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, ΚΑΠΗ Κάτω Τούμπας, σε λέω. Και αρχίζει και αποβιβάζει… Και αποβιβάζει… Και αποβιβάζει… Χόρτασε το μάτι μου περήφανα γηρατειά, χοντρούλες και κεφάτες συνταξιούχισσες, μαύρα ρούχα, άσπρα μαλλιά, που φωνασκούν, γελάνε, κακαρίζουν, κι από κοντά κάτι παππούδες, (όσους δεν ξαπέστειλαν ακόμη οι σκαμπρόζες) πιο συγκρατημένοι οφείλω να πω. Κι αρχίζουν οι φωνές, «έλα Νίτσα, εδώ… Εδώ καλέ, έλα, έλα, βρήκαμε τραπέζι…
Μετά, αρχίζουν τις παραγγελίες προς τα γκαρσόνια που τρέχουν πανικόβλητα προς ανάσχεση των άρτι εφορμησάντων:
– «Πού σαι λεβέντη, βάλε μας πανσέτες, παϊδάκια, να με φέρεις και δυο σπαλομπριζόλες, καλές ε; Είναι μαλακές ή θα φάμε καμιά φόλα; Χα χα χα (γέλια). Και πιάσε και μια φέτα, ε, ναι, και μια τυροκαυτερή, κάνα δυο κολοκυθάκια τηγανητά και μια χωριάτικη…».
Τα γκαρσόνια πηγαινοέρχονταν, τα πιάτα άδειαζαν, η κλαγγή των πιρουνιών δονούσε την ατμόσφαιρα πιστοποιώντας τη… μάχη που δινόταν με τα κοψίδια, κουβεντολόι ακατάπαυστο, φωνασκίες, χαχανητά, που διακόπτονταν από συνομιλίες στο κινητό:
– «Ναι, έλα Σούλα; Φτάσαμε ναι. Καλά περνάμε. Ναι, ναι σε λέω… Περτούλι είμαστε, ναι για. Το θυμάσαι το μαγαζί; Είχαμε έρθει και με τον μακαρίτη τον Πελοπίδα Χα χα χα… (γέλια). Όλα καλά πουλάκι μου, κρίμας που δεν ήρθες. Ναι, σε πήρα τσάι βουνίσιο να πίνουμε, ξεχνάω εγώ τη φιλενάδα;… Ναι, ναι, άντε γεια, γεια…».
Νομίζεις ότι τελειώσαμε ε; Έτσι κι εγώ… Μέχρι που στο μαγαζί αρχίζει και παίζει στη διαπασών ένα γνωστό, διαχρονικό τσιφτετελοειδές το οποίον συν τω χρόνω έχει λάβει… χαρακτήρα θεσμού στη νεοελληνική κοινωνία:
– Μια φορά μονάχα ζούμε μες τον ψεύτικο ντουνιάαααα….
Κι αφού «μια φορά μονάχα ζούμε» πρέπει και να το γλεντούμε… Και αίφνης, πιάτα, ποτήρια τραπεζομάντιλα βρίσκονται όλα στον αέρα… Και ανεβαίνει η σαλονικιά η κιμπάρισσα, η κοντά ογδόντα χρόνων, ογδόντα κιλών και ένα πενήντα μπόι πάνω στο τραπέζι. Κουνάει στήθος, κουνάει γοφούς, σε μια επίδειξη άριστης ισορροπίας, και χορεύει τσιφτετέλι που δεν χόρεψε μήτε η Σαλώμη στον Ηρώδη… Κι από κάτω πανικός… Παλαμάκια οι φιλενάδες, ανάστα το μαγαζί:
-Πρέπει λίγο να χαρούμε νινανάι γιάβρουμ νινανάι να….
Κατέβηκε… χαρτοπετσετο- στεφανωμένη η δικιά σου, και μετά «όλα τα πουρά στην (αυτοσχέδια) πίστα». Τι ζεμπεκιές βαριές κι ασήκωτες, τι χασαποσέρβικα τρελά, τι τσάμικα λεβέντικα, όλα τα εκτέλεσαν επί τόπου, «όπα να πεθάνει ο χάρος και ο Σόιμπλε μαζί».
* * *
Και θα πεθάνει ο Σόιμπλε… Και μαζί του και η κυρία Χέλγκα, Χιντεγκαρντ, Βέρθα, ή όπως αλλιώς λέγονται όλες αυτές οι μοναχικές γριούλες του Βορρά, που μένουν κλεισμένες στα ζεστά τους σπίτια κείνους τους ατέλειωτους χειμώνες της Βόρειας Ευρώπης, παρέα με τις καλές συντάξεις, τις καλές παροχές, αλλά και με την… κατάθλιψή τους.
Αφού, μέχρι κι εγώ το ορκίστηκα… Έτσι και προλάβω βρε παιδιά να βγω στη σύνταξη, (αργώ, αργώ ακόμη) να, έτσι θα χορεύω, πάνω στα τραπέζια… Εκεί θα με βρουν και ο Χάρος, και ο Τόμσεν και εκείνη η μοχθηρή η Βελκουλέκσου μαζί!
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
