«Θέλω τα κόκκαλά μου να ξεκουραστούν στη γη που με γέννησε και σκλάβωσε την αγάπη της ψυχής μου: τη Θεσσαλία. Εκεί, στον ατέλειωτο κάμπο της, πλάι στα νερά του Σαλαμπριά, σ’ ένα χωράφι μέσα στα τόσα χωράφια, να σκάψουν ένα λάκκο και να με θάψουν. Ούτε μνήμα, ούτε σταυρό. Μόνο πάνω απ’ το κεφάλι μου να φυτέψουν μια φτελιά, για να σκιάζη τον ύπνο μου.
Κάθε χινόπωρο, το αλέτρι να περνάη πάνω απ’ το χώμα του τάφου μου. Κι ένας καραγκούνης να σκορπάει με απλοχεριά το χρυσό σπόρο. Έτσι θέλω.
Σαν έρθη πάλι ο Θεριστής, μια καραγκούνα με ατσαλένιο δρεπάνι να θερίζη το στάρι που φύτρωσε πάνω στο κορμί μου. Να το μαζώνη στη ποδιά της, να τ’ αλωνίζη, να το λιχνίζη. Έτσι θέλω.
Κι ύστερα αυτό το στάρι – δυο χούφτες στάρι – να το βάνουν σ’ ένα σακούλι και να το στέλνουν στη Σκιάθο’ να το κάνουν κόλλυβα για την ψυχή του Παπαδιαμάντη.
Έτσι θέλω.»
Μ. Καραγάτσης “Ο Γιούγκερμαν και τα στερνά του.”
