Του Βάιου Φασούλα
Αποχαιρετώντας
το Μάιο του 2016 από την … πατρίδα της λαμογιάς και της ρεμούλας, της ατιμωρησίας και του ασύλου.
Μιας χώρας επιβητόρων, οπορτουνιστών και εκμαυλιστών με το διαχρονικόχαρακτηριστικό του, «έχουμε εντολή του λαού», που με όναγρο τρόποεκμεταλλεύτηκαν όλες οι ξενόδουλες κυβερνήσεις, αποτελεί το γιγαντιαίο σε παγκόσμιο επίπεδο ευτράπελο της κομματικής Ελλάδας. (Παραμένει μέχρι αυτή τη στιγμή- το λέμε και καρκινική μετάσταση). Μιας ευρωπαϊκής Χώρας – που θα ’πρεπε να ήταν άσχετη από την «ΕΕ» των τραπεζών και των εμπόρων, τηςμετανάστευσης, των προσφύγων και της φτώχειας – μιας χώρας που με τιςαειθαλείς ληστρικές επιδρομές του «κράτους»- έναντι των πολιτών, τους προσαρμόζουν στον αστερισμό της επαιτείας, της αυτοχειρίας και της«λυτρωτικής» φυγής, που οι μπαταχτσήδες ευσυνείδητα δημιουργούν καιστραγγαλίζουν τα νιάτα οδηγώντας τα σε αναγκαστική φυγή–εγκατάληψη τηςπατρίδας, των ηθών και αξιών ιστορικών και πολιτιστικών τεράστιων μεγεθών.
Μια χώρα μεταμορφωμένη σε ευρωατλανιτκό καντόνι με τους πολίτες τηςπαγιδευμένους στη συνήθεια, μια συνήθεια που πρυτανεύει το ανέλπιδο εφήμερο και άλλα συμπαρομαρτούντα, που οι ερπύστριες της Νέας Τάξης Πραγμάτων επιβάλλουν στρωματοποιώντας την ελληνική κοινωνία.
Μετά από 36 χρόνια παραμονής στη Γερμανία, η εγκατάσταση τουεπαναπατριζόμενου «ευρωπαίου» πολίτη (με εισαγωγικά ή μη), η«ενσωμάτωσή» του σε μια νέα χώρα αλλοπρόσαλλη και ανεδαφική θεωρείτε απραγματοποίητη. Αυτή είναι η Ελλάδα στα μάτια του επαναπατριζόμενου –μετανάστης στον τόπο του, που εκτός των άλλων, νιώθει και δείκτες χεριών πάνωτου.
