Ήταν το 2015 όταν στην βεράντα – αυλή του γραφείου της εταιρείας μου εμφανίστηκε ένα λευκό σκυλάκι 1 έτους περίπου .
Έμαθα αργότερα από κάποιον που τα γνώριζε, οτι ήταν διασταύρωση λαμπρατόρ ( είχε το κεφάλι και το σώμα) και κοκόνι (είχε κοντά ποδαράκια). Τα μάτια δεν ήταν περισσότερο στρογγυλά όπως τα σκυλιά αλλά στενόμακρα με όμορφα φρύδια και βλεφαρίδες όπως τα ανθρώπινα.
Ήταν γλυκός, έβλεπε όμως ότι δεν ήταν σαν τα άλλα σκυλιά με τα ψηλά πόδια . Τον πείραζε, ήταν ζηλιάρης , αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει ο θρύλος της γειτονιάς του. Ο Θανασης που το παρατηρούσε από το διαμέρισμα του στον όροφο , τον έβλεπε να περιτριγυρίζει τις θρυλικές σκυλίτσες και τον ονόμασε Μπούρλα.
Η λέξη αυτή είναι γύφτικη και έχει σεξουαλικό περιεχόμενο. (λέει ο γύφτος την σύντροφο, πάμε για μια μπουρλα;)
– [ ] Αυτό ήταν και το κύριο όνομα του. Επειδή τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού πήγανε στο καρβουνιάρικο της γειτονιάς που ήταν πέτρινο ,παλιό και δροσερό και εύγε μαύρος σπο την μια πλευρά που ξάπλωνε, τον έλεγε η γειτονιά και καρβουνιαρη. Άλλοι τον λέγαν ασπρουλη, άλλοι παυλαρα.
Σε όλα άκουγε γιατί είχε συνδυάσει το ποιος το λέει. Κάποιος από την γειτονιά (εγώ δεν τον ξέρω) τον δηλητηρίασε γιατί δήθεν κατουρούσε δίπλα στην είσοδο. Μου τηλ ότι τον βρήκαν σε μια ζαρντινιέρα του ΣΕΦ με τα Κοτοπουλα στα τελευταία του και με αφρούς στο στόμα του.
Τον πέταξαν στο πρανές στο ποτάμι στην γέφυρα Γκικα σίγουροι ότι πεθαίνει. Μετά από λίγες μέρες ο Μπούρκας εμφανίστηκε πάλι καμαρωτός καμαρωτός. Τότε αφού τα έβαλα με τους δαίμονες ότι είναι σκατοψυχοι , δυνατά για να με ακούσουν, του είπα πλέον να μην φοβάται .
Είναι δικός μου. Του αγόρασα περιλεμιο κόκκινο δερμάτινο το οποίο είχε έως σήμερα και λουρί για να τον πάω στον κτηνίατρο για εμβόλιο και βιβλίο υγείας-ταυτότητα. Πηγαίνοντας να περάσουμε την Γέφυρα Γκικα στύλωσε τα πόδια και δεν ήθελε να περάσει απεντομωτήρια.
Από εκεί ερχόταν ο επίτροπος του Αγίου Κων/νου. Μου λέει, Θανάση το ξέρεις αυτό το σκυλί; Αυτό το είχε μια γιαγιά που πέθανε τις οριακές. Ο σκύλος ακολούθησε το φέρετρο έως την εκκλησία αλλά μετά την έχασε.
Κάθησε απ έξω στην πόρτα της εκκλησίας πάνω από μήνα. Εμείς το κλοτσούσαμε για να φύγει. Αυτό εκεί. Όταν κτυπουσε η καμπάνα αλυχτούσε (έκλεγε). Ώσπου έφυγε και ήρθε σε στην γειτονιά μου, στο Γραφειο, στο σπίτι μου.
Για 5 και χρόνια τον είχα σε σπιτάκι στο παράθυρο του γραφείου μου να τον βλέπω εγώ, τον τάιζαν, τα φάρμακα του, φρόντιζα να τον ταΐζουν όταν έλειπα κλπ. Έτσι όταν το 2010 περίπου είχα πάει στα παιδιά μου στην Αθήνα μου τηλεφώνησαν οτι τον έφαγαν κάτι σκυλιά και ψυχορραγεί περιμένοντας με στην αυλή μη αφήνοντας κανέναν να τον πλησιάσει.
Γύρισα αμέσως , με περίμενε, ήρθε μόνος του σέρνοντας τα πόδια του δίπλα μου. Τρία χειρουργικά κρίμα και δύσκολα. Ένα μήνα με κολάρο στο σπίτι μου με τον άλλο Κανακάρη σκύλο μου. Έζησε, έμεινε μέσα στο σπίτι . Δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα, Δεν μας κατούρησε.
Περίμενε υπομονετικά τις δυο βόλτες του. Ήταν άρχοντας. Έζησε σαν Βασιλιάς. Αρρώστησε με σπάνια ασθένεια. Τον παρακολουθούσε ο καθηγητής Παθολογίας Σαριδομιχελακης της κτηνιατρικής σχολής Καρδίτσας για 7 χρόνια, οι δε εξετάσεις του στέλνονται στην Αγγλία., Εκτος από καθηγητή τον παρακολουθούσαν η κτηνίατρος ανήψια μου Ελπιδα Ευαγγελόπουλου , ο πρώτος του γιατρός Γ Νταβαρας, Η Μαρκέλα Χασιωτη και ο διδάκτωρ Λουκάς Αποστολιδης.
Του έδωσα την υπόσχεση μου όταν το δηλητηρίασαν, « ότι ήταν πλέον δικός μου» το ένιωθε και την τήρησα και εγώ και οικογένεια μου. Έζησε σαν Βασιλιάς και έφυγε χθες το βράδυ 23/8 σε βαθιά γεράματα , σαν Βασιλιάς. Μας έδωσε μια ακόμη ζωή στο σπίτι μας, μια ακόμη ζεστή και άδολη συντροφιά , μια αγάπη όχι στα λόγια αλλά μέσα απο τα ανθρώπινα μάτια του και το κούνημα της ουράς του.
Γεια σου μάγκα Μπούρλα. Τουλάχιστον εκεί που θα πας , αν κάπου πάμε τελικά , κάτι σημαντικό θα κερδίσεις , θα βρεις την γιαγιά που σε μεγάλωσε με αγάπη και που πάντα ζητούσες κλαίγοντας (αλυχτώντας σαν λύκος) όταν άκουγες την καμπάνα του Αγίου Κων/νου.
Θανάσης Ευαγγελόπουλος
<>
Μόνο αν το ζήσεις το καταλαβαίνεις..