Η ανεκδιήγητη δήλωση του ανεκδιήγητου κυρίου Κυρανάκη, πως τάχα φταίνε οι άνεργοι για την ανεργία τους επειδή δεν ξέρουν να φτιάξουν ένα βιογραφικό της προκοπής, είναι στην πραγματικότητα μια κυνική ομολογία άγνοιας ενός ολόκληρου κόσμου.
Πώς να εξηγήσεις σε έναν άνθρωπο που τα βρήκε όλα στη ζωή του έτοιμα, την αγωνία τού να ψάχνεις για δουλειά; Να ανοίγεις το πορτοφόλι και να το βλέπεις άδειο; Να μετράς τα φραγκοδίφραγκα για να πάρεις ψωμί; Να σε λούζει κρύος ιδρώτας επειδή δεν έχεις να δώσεις το ενοίκιο;
Τα συναισθήματα αυτά δεν περιγράφονται. Δεν θα τα καταλάβουν ποτέ. Τα περιφρονούν, όπως περιφρονούν κι εμάς. Δεν έχουν καρδιοχτυπήσει ποτέ, γι’ αυτό και ειρωνεύονται το δικό μας καρδιοχτύπι. Πώς να περιγράψεις σ’ έναν είρωνα ένα καρδιοχτύπι;
Ξέρετε όμως τι άλλο δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ; Την αλληλεγγύη που μας δένει. Γιατί στον κόσμο τους δεν χωράει αλληλεγγύη. Μόνο απληστία, μόνο περιφρόνηση για τους φτωχούς και φθόνος για τους πλουσιότερους, όσους γεννήθηκαν σε μεγαλύτερα τζάκια, όσους βολεύτηκαν καλύτερα, όσους έχουν δουλέψει ακόμα λιγότερο στη ζωή τους.
Δεν χωράει στο μυαλό τους η αλληλεγγύη, ούτε φυσικά περιγράφεται σε όποιον δεν την έχει ζήσει: να μοιράζεσαι τα φραγκοδίφραγκα, το λιγοστό ψωμί, το αργοπορημένο ενοίκιο, το άδειο πορτοφόλι, με τους διπλανούς σου που βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Και ξαφνικά να νιώθετε μαζί πιο δυνατοί από ποτέ. Να φεύγει ο κρύος ιδρώτας και να γίνεται κουράγιο, να φεύγει ο φόβος και να γίνεται πείσμα για ζωή, να σφίγγουμε μαζί τα δόντια και να φωνάζουμε σ’ αυτούς που δεν μας κατάλαβαν ποτέ: Είμαστε πιο δυνατοί από εσάς!
Γιώργος Δρούκας
