του Δημήτρη Κωνσταντινίδη
Η ανάρτηση μου αφορά μία από τις σημαντικότερες επετείους της σύγχρονης ιστορίας της πόλης μας.
Αν και άγνωστη ως ημερομηνία στους περισσότερους Τρικαλινούς, η απελευθέρωση των Τρικάλων στις 18 Οκτωβρίου 1944 από τη γερμανική κατοχή, όπως και ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε, αποτέλεσαν ιστορικό σημείο καμπής για την τρικαλινή κοινωνία, διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών φρονημάτων, τα οποία εκδηλώνονται ακόμα και σήμερα με έντονο και σε πολλές περιπτώσεις διχαστικό τρόπο.
Στα τριάμισι χρόνια της ξένης κατοχής οι Τρικαλινοί γνώρισαν τη βία της κατάκτησης, τη λεηλασία, την εκμετάλλευση ανθρώπων και αγαθών χωρίς φραγμούς και όρια, και προπαντός την αναίτια απώλεια των δικών τους ανθρώπων.
Η ιστορία εξάλλου της πόλης μας εκείνη την περίοδο δεν χτίστηκε μόνο από συγκλονιστικές ηρωικές στιγμές, ήρωες και συνταραχτικά γεγονότα.
Υπήρχε και μια καθημερινότητα και ένας αγώνας επιβίωσης των απλών ανθρώπων, των μη επιφανών, που συνέβαλαν ανώνυμα και αθόρυβα στη συνέχεια της.
Το νόημα της επετείου συμπυκνώνεται με τον καλύτερο τρόπο στην επιγραφή που βρίσκεται στην είσοδο του κρεματορίου του Μαουτχάουζεν, όπου έχασαν τη ζωή τους πολλοί Έλληνες.
Ο πλήρης τίτλος της επιγραφής είναι: «Εμάς που χάσαμε τη ζωή μας εδώ, μην μας ξεχνάτε διότι η λήθη του κακού αποτελεί άδεια για την επανάληψή του»……
Αγαπητέ Δημήτρη.
Αφιέρωσε εάν θέλεις το άρθρο σου, σε όσους τολμούν και σηκώνουν το χέρι τους με τον γνωστό χαιρετισμό, ειδικά μέσα στα δικαστήρια της χώρας. Βλέπεις οι δικαστές μας δεν αντελήβησαν* τίποτα, ούτε οι παρόντες αστυνομικοί, αλλά εάν τολμούσε ο ιδρυτής του κόμματος 4η Αυγούστου (Κ4Α) και φίλος του αξέχαστου(για πολλούς) Μανιαδάκη να κάνει το ίδιο οπουδήποτε στην λατρευτή του χώρα Γερμανία, θα απολάμβανε τις υπηρεσίες του κελιού 33, στον (εκεί) Κορυδαλλό για δύο τουλάχιστον έτη. Στα 85 του, θα εκδικαζόταν η υπόθεση. Δεν τον έχω για τόσο θαρρετό..
* Φέρμειος αόριστος του αντιλαμβάνομαι.