Η κυβέρνηση του Τραμπ δεν μπορεί πλέον να αφήνει τους μετανάστες απ τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής να περιμένουν εγκλωβισμένοι στο Μεξικό την απόφαση των κρατικών αρχών των ΗΠΑ για την παραχώρηση ασύλου. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει στείλει δεκάδες χιλιάδες μετανάστες από την Κεντρική Αμερική πίσω στο Μεξικό για να περιμένουν την απόφαση των αμερικανικών αρχών για την παραχώρηση ασύλου.Αυτή όμως η πολιτική της απώθησης και του εγκλωβισμού που ακολούθησε και ακολουθεί η Αμερικανική κυβέρνηση χαρακτηρίστηκε από τους Δικαστές της Νέας Υόρκης ως παράνομη καθώς εκτιμά πως θέτει σε μεγάλο κίνδυνο την ζωή των ανθρώπων.
Η απόφαση των Δικαστών των ΗΠΑ ανέτρεψε έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους κανονισμούς ασύλου ο οποίος έχει συμφωνηθεί μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικό. Πέρυσι, η κυβέρνηση του Μεξικού συμφώνησε σε ένα νέο κανονισμό ασύλου όπου επιτρέπει στις ΗΠΑ να στέλνουν πίσω στο Μεξικό όλους τους ανθρώπους από τις χώρες της Κεντρικής Αμερικής που πέρασαν από οποιοδήποτε σημείο της συνοριακής γραμμής των ΗΠΑ και θα πρέπει να περιμένουν εγκλωβισμένοι στο Μεξικό την απόφαση των αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών για την χορήγηση ασύλου. Αυτή η πολιτική, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, έχει εγκλωβίσει περισσότερους από 59000 ανθρώπους στα σύνορα του Μεξικό με τις ΗΠΑ.
Οι δικαστές στη Νέα Υόρκη αποφάσισαν ότι ο κανονισμός αυτός, αυτή η διμερής συμφωνία, δεν εναρμονίζεται με το νόμο περί ασύλου των ΗΠΑ και κατέστησαν σαφές ότι η διμερής συμφωνία ισχύει μόνο για τις δύο αμερικανικές πολιτείες ,την Καλιφόρνια και την Αριζόνα. Όμως οι δικαστές δεν εξέτασαν την υπόθεση ως προς την διάσταση εάν οι αιτήσεις ασύλου από μετανάστες στα σύνορα με το Μεξικό μπορούν να απορριφθούν αν δεν έχουν προηγουμένως υποβάλει αίτηση για καθεστώς πρόσφυγα στο Μεξικό ή σε άλλη χώρα.
Με αυτήν την πολιτική της επιστροφής, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν να εμποδίσουν τους αιτούντες άσυλο να διαφύγουν στο εσωτερικό της κατά τη φάση εκδίκασης της αίτησης τους στις Ηνωμένες Πολιτείες διότι, σύμφωνα με στοιχεία, πολλοί από τους αιτούντες άσυλο κρύβονται στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν ολοκληρωθούν οι συχνά μακρόχρονες διαδικασίες λόγω του μεγάλου αριθμού των υποθέσεων και του φόρτου που έχει δημιουργηθεί στα δικαστήρια αλλά και εκ του γεγονότος ότι, σύμφωνα με το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, το 90% των αιτήσεων ασύλου από μετανάστες από τις χώρες των Ονδούρα, Γουατεμάλα και Ελ Σαλβαδόρ τελικά απορρίπτονται από δικαστές.
Όμως το σκεπτικό της απόφασης του δικαστηρίου είναι αποκαλυπτικό της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί καθώς αναφέρει ότι οι άνθρωποι αυτοί που είναι εγκλωβισμένοι στο Μεξικό διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο καθώς βιώνουν διακρίσεις, σεξουαλική βία, ανεπαρκή προμήθειες τροφίμων και διεφθαρμένες δημόσιες υπηρεσίες .
Το ζήτημα της μετανάστευσης κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην πολιτική συζήτηση και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Τραμπ έχει κάνει το θέμα της αντιμετώπισης των παράνομων μεταναστών ένα από τα κεντρικά σημεία της πολιτικής του. Στα σύνορα με το Μεξικό προσπαθεί να μειώσει την ροή τους μέσω του αυστηρού αποκλεισμού και της απώθησης.
Η πολιτική του Τραμπ στο μεταναστευτικό ακολουθεί την ταξική λογική του “αποκλεισμός της ξένης φτηνής εργατικής δύναμης “με αποτέλεσμα, η κυριαρχία της παράνομης ξένης εργατικής δύναμης άρα και ακόμα ποιο φτηνής, απροστάτευτης χωρίς δικαιώματα προς τέρψιν των εργολάβων ανθρώπινων ψυχών και της ελεύθερης οικονομίας που την εκμεταλλεύονται .
Φυσικά , όλα αυτά με την κατάλληλη ιδεολογική εκλογίκευση , ντοπάροντας τους πολίτες των ΗΠΑ περί πολιτικής περιορισμού της εγκληματικότητας ,προστασίας της “Μαμάς Πατρίδας”, της εθνικής ταυτότητας και των αξιών της χώρας. (Κάθε ομοιότητα με πολιτικές και ιδεοληψίες με εμάς εδώ στην Ευρώπη είναι εντελώς τυχαία).
Όχι τόσο μακριά απο εμάς , αλλά εδώ στην Ευρώπη, μια άλλη κυβέρνηση ακολουθεί την ίδια λογική με άλλες μεθόδους. Ένας από τους πρώτους Νόμους που θέλει να περάσει η “περήφανη” και “εθνικά ανεξάρτητη” πολιτική του πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας κου Τζόνσον, του πολιτικού που ηγήθηκε και έφερε εις πέρας το Brexit είναι ένας νόμος για τα εργασιακά, με point system.
Επιγραμματικα η λογική του νόμου είναι ότι ,δικαίωμα επί της ουσίας μη Βρετανός πολίτης να εργάζεται στη χώρα θα έχει μόνο εάν γνωρίζει πολύ καλά Αγγλικά , το οποίο μεταφράζεται σε μπόνους -πόντους. Αποτέλεσμα ,όσοι δεν γνωρίζουν καλά Αγγλικά δεν θα έχουν επί της ουσίας, την δυνατότητα-δικαίωμα σε νόμιμη εργασία. Εξαιρούνται φυσικά όσοι είναι κάτοχοι διδακτορικού. Είναι η ίδια ταξική Τραμπιανή λογική, του αποκλεισμού της “ξένης”φτηνής εργατικής δύναμης. Μέτρο που πλήττει μετανάστες που εργάζονται η θέλουν να εργαστούν στη Μ. Βρετανία.
Ποιο ταξικό , και οριακά ρατσιστικό μέτρο δεν μπορεί να υπάρξει.
Τα παραπάνω ως ακόμα μια απάντηση ότι δεν υπάρχει ουδέτερη εθνική πολιτική χωρίς ταξικό πρόσημο και του ποιος ηγείταιιδεολογικά και πολιτικά μιας πολιτικής διαδικασίας δεν είναικάτι δευτερεύον αλλά την καθορίζει.
Συμπληρωματικά των παραπάνω να αναφέρουμε ένα στοιχείο που πρέπει επιπλέον να μας προβληματίσει και να αποτελέσει κριτήριο για τις ακολουθούμενες πολιτικές είναι ότι
με την έναρξη της διαδικασίας συζήτησης και απόφασης για το Brexit στην χώρα της Μ. Βρετανίας παρουσιάστηκε αύξηση των κρουσμάτων λεκτικής και σωματικής ρατσιστικής βίας κατά 70%.
Ίσως τα παραπάνω και σε συνδυασμό με αυτά που ζούμε στη χώρα μας , αλλά και γενικότερα αυτά που βιώνει η Ευρώπη με το μεταναστευτικό , να μας δείχνει ότι το μεταναστευτικό είναι σε τελική ανάλυση είναι άλλη μια έκφραση της ταξικής πάλης που διεξάγεται στο διεθνοποιημένο καπιταλισμό, ίσως από τις ποιο σκληρές της εκφράσεις.
Πολιτική επιλογή πλέον είναι , με καταλυτικές προεκτάσεις στη σκέψη και τη δράση πολιτικών κομμάτων και πολιτικών προσώπων αν στο ορισμό “ξένη εργατική δύναμη” προτεραιότητα στη προσέγγιση υπάρχει στο “ξένος “η στο “εργατική δύναμη”.
‘Εχει μεγάλη διαφορά να μιλάς παράδειγμα για “Πακιστανό εργάτη” και άλλο για “εργάτη από το Πακιστάν”. Στην πρώτη περίπτωση η εθνική ταυτότητα κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό που στο τέλος κινδυνεύει να χαθεί η ταξική αναφορά και γίνεται απλός “Πακιστανός” ενώ στη δεύτερη περίπτωση κυριαρχεί το εργάτης και δευτερευόντως η εθνική ταυτότητα και καταγωγή. Ειδικά για την σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερά που δεν θέλει να χάσει την ταξική της αναφορά κολυμπώντας στα θολά νερά της εθνικής ταυτότητας και να κινδυνεύσει να γίνει παρακολούθημα της λογικής του “περήφανου” κου Τζόνσον η ακόμα και του Τραμπ.
Νίκος Βρυώνης
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Αρ. Ρεύματος
