του ΗΛΙΑ ΚΑΡΑΜΑΝΟΥ
Μια πονεμένη ιστορία που έρχεται από παλιά.
Απορία και ερώτηση: Υπάρχουν ακόμη και σήμερα ρομαντικοί πολίτες, που πιστεύουν ότι υπάρχει εκείνη η “πολιτική μήτρα”, που μπορεί να ξαναγεννήσει τη νέα κεντροαριστερά;
Υπάρχουν ακόμα πολίτες που ελπίζουν στο θαύμα της “γέννησης” ενός καινούργιου;
Από τη στιγμή που αυτή η κεντροαριστερά έπαψε να παράγει πολιτική, τόσο θα πλησιάζει προς την ημερομηνία λήξης της.
Είναι πολλά τα χρόνια και μεγάλο το κενό που άφησε να δημιουργηθεί στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου η μέχρι τώρα κεντροαριστερά εγκλωβισμένη μέσα στην εσωστρέφεια της.
Εδώ και πολύ καιρό έχει πάψει να ασχολείται με την πολιτική, με την παραγωγή θέσεων και αρχών, με την δημιουργία στόχων και οραμάτων.
Το μόνο και κυρίαρχο μέλημα της (καλύτερα των ανθρώπων που την εκφράζουν και την εκπροσωπούν) είναι η πολιτική της – τους επιβίωση και η αγωνία για το πως θα ξαναμπεί ή θα ξαναμπούν στο παιχνίδι.
Η ένδεια νέων στελεχών και η πιθανή επαναφορά στο προσκήνιο “ξεχασμένων”, δοκιμασμένων και φθαρμένων προσώπων, δύσκολα πείθει και πολύ πιο δύσκολα μπορεί να κερδίσει το σεβασμό αλλά και το μεγάλο στοίχημα, αυτό της επανίδρυσης…
Όσα και να πει ο Σημίτης, ότι σύνθημα και να “ρίξει” ο Παπανδρέου, όσο και να κριτικάρει ο Βενιζέλος, αν δεν “δώσουν βήμα” στη νέα γενιά οι παλιοί δεν θα ξεκινήσει τίποτα. Και αρχής γενομένης με τον Ανδρουλάκη αρχίζει κάτι να αχνοφαίνεται…
Σίγουρα νέα κόμματα δεν ιδρύονται, αλλά για να περπατήσουν τα υπάρχοντα, πρέπει κάποιοι να κάνουν πίσω, αφού ήδη δοκιμάστηκαν και πανηγυρικά απέτυχαν…
