Τη νύχτα μέρα έκαναν σε πολλές περιοχές της Βραζιλίας χιλιάδες οπαδοί του Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, πανηγυρίζοντας τη θριαμβευτική επιστροφή του στην προεδρία, όμως τα δύσκολα τώρα αρχίζουν.
Ο 77χρονος αριστερός πολιτικός κέρδισε το εκλογικό θρίλερ ωστόσο, η επικράτησή του δεν ήταν τόσο ηχηρή όσο προβλεπόταν, ενώ ο Ζαΐρ Μπολσονάρο δεν έχει αναγνωρίσει, ακόμη, την ήττα του, με τη χώρα να βρίσκεται μπροστά σε έναν μεγάλο διχασμό.
Οι προκλήσεις και οι πρώτες δηλώσεις
Μια από τις προκλήσεις που έχει μπροστά του ο Λούλα είναι να ενώσει μια Βραζιλία που επλήγη από τέσσερα χρόνια ταραχώδους διακυβέρνησης από τον προκάτοχό του, μια Βραζιλία που διαιρέθηκε στα δύο από την πιο πολωτική και άγρια προεκλογική εκστρατεία της πρόσφατης ιστορίας της.
«Ο μισός πληθυσμός είναι δυσαρεστημένος» από το αποτέλεσμα, επισήμανε ο Κονσεντίνο, σπεύδοντας να προσθέσει: «Θα είναι σημαντικό ο Λούλα να έχει την ικανότητα να τείνει το χέρι του σε αυτούς που δεν τον ψήφισαν και να τους πει ότι είναι ο πρόεδρος όλων. Ο Λούλα οφείλει να ειρηνεύσει τη χώρα», τόνισε ο αναλυτής.
Προς αυτή την κατεύθυνση, άλλωστε, κινήθηκαν και οι πρώτες δηλώσεις του νικητή των εκλογών, ο οποίος δήλωσε χθες «δεν υπάρχουν δύο Βραζιλίες. Είμαστε ένας λαός, ένα έθνος».
«Θα κυβερνήσω και για τους 215 εκατομμύρια Βραζιλιάνους, κι όχι μόνον γι’αυτούς που με ψήφισαν. Η χώρα αυτή χρειάζεται ειρήνη και ενότητα, κανείς δεν θέλει να ζει σε μια οικογένεια στην οποία βασιλεύει η διχόνοια» υπογράμμισε.
Ο Λούλα έχει επίσης να αντιμετωπίσει ένα κοινοβούλιο το οποίο μετά τις εκλογές της 2ας Οκτωβρίου μετακινήθηκε κι άλλο προς την ακροδεξιά, με το Φιλελεύθερο Κόμμα (PL) του Ζαΐχ Μπολσονάρου να γίνεται το πρώτο κόμμα στη Βουλή των Αντιπροσώπων, όπως και στη Γερουσία.
Επέλεξε επίσης αντιπρόεδρο από το κέντρο, τον Ζεράλντο Άλκμιν, πρώην αντίπαλό του στις προεδρικές του 2006, τον οποίο είχε κερδίσει, για να προσελκύσει το μετριοπαθές εκλογικό σώμα και την επιχειρηματική κοινότητα.
Σε δύο μήνες ο μελλοντικός πρόεδρος θα πρέπει να ανακοινώσει τη σύνθεση της κυβέρνησής του. Ο Λούλα θα μπορούσε να επιδιώξει κι άλλη διαφορετικότητα στην ομάδα του: γυναίκες –δεν απομένουν περισσότερες από μια στην απερχόμενη κυβέρνηση Μπολσονάρου– μη λευκούς και αυτόχθονες, εκ των οποίων ένας να αναλάβει επικεφαλής ενός νεοσύστατου υπουργείου Υποθέσεων Αυτοχθόνων.
