Ο πατέρας μου, Δημήτρης Βαβύλης ήταν λογιστής. Αριστερός, προοδευτικός άνθρωπος, υποψήφιος βουλευτής με την ΕΔΑ, κ.α. Στην περίοδο από τον πόλεμο μέχρι τη χούντα είχε περάσει μεγάλα διαστήματα στην εξορία – Μακρόνησο, Τρίκερι, Ζάκυνθο…
Το πρωί της 21ης Απριλίου 1967 η μητέρα μου φώναξε εμένα και τον αδερφό μου Θανάση, περίπου 14 και 12 χρόνων αντίστοιχα τότε. Μας έβαλε να καθίσουμε στα σκαλάκια της αυλής, στην είσοδο του πατρικού σπιτιού, 20 μέτρα μετά το σημερινό Χάνι.
Με φωνή που δε σήκωνε αντίρρηση μας είπε: «Θα καθίσετε εδώ όλη μέρα κι όποιος σας ρωτάει πού είναι ο πατέρας σας θα απαντάτε ότι είναι στο γραφείο του, στο κέντρο της πόλης» (στη Γρηγορίου Πατριάρχου).
Περίπου μια ώρα μετά σταμάτησε μπροστά στο σπίτι ένα αυτοκίνητο της χωροφυλακής. Κατέβηκαν δυο χωροφύλακες και με πολύ αυστηρό ύφος μας ρώτησαν για τον πατέρα μας. Με παιδική αφέλεια, μάλλον, και άγνοια κινδύνου, δώσαμε την απάντηση που μας είχε πει η μητέρα. Αυτό επαναλήφθηκε άλλες δύο ή τρεις φορές μέχρι το βράδυ.
Η καρδιά μου όμως πήγαινε να σπάσει και τα πόδια μου έτρεμαν. Είχα ακούει κατά λάθος ότι ο πατέρας κρυβόταν στο διπλανό σπίτι. Ο γείτονας, ξάδερφος του πατέρα, ήταν απολύτως εθνικόφρων.
Όταν ο παππούς μου του ζήτησε να κρύψει τον πατέρα μου, δέχτηκε, όχι βέβαια χωρίς φόβο. Ο πατέρας πέρασε μια εβδομάδα στο στάβλο του γείτονα, μαζί με την αγελάδα, μέχρι που λίγες μέρες μετά ένας φίλος είπε εμπιστευτικά στη μητέρα μου ότι η χούντα σταμάτησε να συλλαμβάνει για εκτοπισμό.
Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να πάψουν να τρέμουν τα πόδια μου και να χτυπάει με άγχος η καρδιά μου κάθε φορά που έβλεπα περιπολικό της Αστυνομίας.
Από τότε κατάλαβα ότι η Ελευθερία είναι ύψιστο αγαθό, για το οποίο όλοι έχουμε ευθύνη.
