Τα περιστατικά βίας όμως στη πόλη των Τρικάλων ,με αποκορύφωμα τον άγριο ξυλοδαρμό του φίλου Άρη Μερεντίτη και μιας νεαρής κοπέλας σε κεντρικότατη περιοχή ,με αναγκάζουν να πω κάποια πράγματα ,έχοντας τη γνώμη που δικαιούμαι από τη γνώση που έχω αποκτήσει ως γονιός ,ως κοινωνική επιστήμονας κι ως άνθρωπος που ζει και περπατάει σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης.
Και θα τα πω τώρα ,έχοντας ανακτήσει τη ψυχραιμία μου.
Η βία και η παραβατικότητα των εφήβων δεν είναι ένα φαινόμενο που ξαφνικά φύτρωσε θεόρατο στη κοινωνία μας .
Δεν ξυπνήσαμε μια μέρα κι αντικρυσαμε παρέες πιτσιρικάδων έτοιμους να χτυπήσουν,να κλέψουν και να προκαλέσουν κακό.
Όλα τα φαινόμενα έχουν μια απαρχή ,μια ρίζα και αναλόγως του περιβάλλοντος ή ευδοκιμούν ή περιορίζονται.
Κι όπως σε όλες τις κοινωνίες ,τα πάντα είναι αλληλεπίδραση θεσμών ,ατόμων κι ομάδων.
Ένας έφηβος που φτάνει σε σημείο να χτυπάει ανελέητα και να συμπεριφέρεται παραβατικά είναι το αποτέλεσμα μιας απουσας ή λανθασμένης λειτουργίας και αλληλεπίδρασης των βασικών θεσμών.
Προφανώς ο οικογενειακός ιστος κάπου έχασκε και προφανώς η αστυνομία κάπου αδυνατεί.
Όσοι ζούμε στα Τρίκαλα ,και όσοι ζούμε κάθε ανάσα αυτής της πόλης ,γνωρίζουμε πολύ καλά τι συμβαίνει στις πλατειες και στους δρόμους .Όπως γίνεται σε κάθε επαρχιακή πόλη που σέβεται τον εαυτό της .
Κι όπως συμβαίνει σε κάθε σωστή επαρχιακή πόλη,η νοοτροπία είναι πως “το δικό μου το παιδί ποτέ!”,και “Ε,και τι μπορούν να μας κάνουν?”
Τα ανομικα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας πλέον δεν είναι ο φόβος μην με πιάσουν όταν παρανομω κι εγκληματω,αλλά η πεποίθηση ότι δεν θα με πιάσουν όταν παρανομω κι εγκληματω.
Και σε αυτή τη πεποίθηση βρίσκεται το δια ταύτα .
Από πού πηγάζει η σιγουριά των ανεξέλεγκτων πιτσιρικάδων ότι δεν θα πιαστούν και θα μπορούν να αλωνιζουν;
Πρώτον από ένα οικογενειακό περιβάλλον που προτιμά την ησυχία του από τη σύγκρουσιακη αλλά απαραίτητη σχέση με τον έφηβο (είναι η γνωστή νοοτροπία “πάρε φράγκα και ελευθερία αρκεί να μη γκρινιάζεις”) και δεύτερον απο μια αστυνομία που από προσωπική πείρα γνωρίζω πως θεωρει εγκληματικά στοιχεία πέντε πιτσιρικάδες που επί κοβιντ είχαν αραξει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας και φυσικά τα σκυλιά μου, που όταν κάποιες φορές γαυγιζουν καταφτάνουν τα περιπολικά και οι μηχανές με ολο το πλήρωμα.(Την επόμενη φορά ίσως έρθει και η αντιτρομοκρατική).
Η Φωτεινή Τσαλικογλου είχε πει κάποτε πως η βία που ζούμε θα μας κάνει να νοσταλγησουμε την εποχή της “υποκρισίας”,εννοώντας πως θα νοσταλγησουμε την εποχή του οριου,του σεβασμού, ακόμα κι αν δεν τον νιώθαμε απόλυτα ,και των σωστών τρόπων συμπεριφοράς .
Δεν ξέρω αν συμφωνω στο έπακρον με αυτή τη δήλωση ,ξέρω όμως μετά βεβαιότητας ότι στη προσπάθεια να γίνουμε δημοκρατικοί ,φίλελευθεροι και προοδευτικοί ,καταλήγουμε να μεγαλώνουμε παιδιά μέσα στην αναρχία ,στην ασυδοσία και στην αηθεια.
Κι επειδή είμαι λαϊκός άνθρωπος και συντηρητική μάνα ,θα πω αυτο που άκουγα μια ζωή :θέλει πρώιμα Βλάχο μ’ το άλογο.
Εύχομαι περαστικά στον Άρη Μερεντίτη και ταχεία ανάρρωση.
Στην κοπέλα που ξυλοκοπήθηκε ,εύχομαι να συλληφθούν οι ένοχοι και να ξαναβρεί την ψυχική της ηρεμία.
Σε όλους τους υπόλοιπους ,εύχομαι να ξαναβρούμε τις αξιες,τα ήθη και τη δύναμη να φτιάξουμε μια κοινωνία υγιή .
Ή τουλάχιστον μία κοινωνία με εφήβους “που ο ύπνος τους θα μυρίζει πυρκαγιά ” όπως έλεγε ο Ελύτης κι όχι μπαρούτι ,ξύλο και αίμα .
Στέλλα Ζολώτα
Εξαιρετικό.Κόπηκαν τα χαλινάρια,οί αρμοί της οικογένειας καί της κοινω νίας σκούριασαν.Αλλά μήν ανησυχείτε.Με το υπό ψήφιση νομοσχέδιο γιά τον γάμο των ομοφυλοφύλων καί την υιοθεσία πού θα συμπαρασύρει,θα οικοδομηθούν νέες,υγειείς οικογενειακές δομές.
Και από μεριάς μου εύχομαι περαστικά και ταχεία ανάρρωση στον κύριο Άρη Μερεντίτη και μια υπόσχεση στην κόρη μου ότι να είναι σίγουρη οι ένοχοι θα βρεθούν και ας μην το θέλουν μερικοί