Γράφει ο Δημήτρης Παπαθανασίου, Δικηγόρος , μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου και Κινηματικής Εξόρμησης του ΜέΡΑ 25
Την γενικευμένη δυσθυμία της κοινωνίας προκαλεί η αναμονή ενός ακόμη διαγγέλματος σήμερα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ιδίως από την στιγμή που υπάρχουν ήδη διαρροές από κυβερνητικές πηγές ότι δεν πρόκειται να περιλαμβάνει την ανακοίνωση συγκεκριμένων μέτρων.
Η τακτική των ανά τακτά χρονικά διαστήματα επαναλαμβανόμενων πρωθυπουργικών τηλε-μηνυμάτων φαίνεται πως ενισχύει την πεποίθηση ότι η κυβέρνηση επιχειρεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά και μόνον το φλέγον πρόβλημα του Covid 19 και να παραμείνει άπραγος θεατής στο πεδίο της υγειονομικής μάχης .
Και αυτό συμβαίνει την ώρα που οι δείκτες της υγειονομικής κρίσης πιστοποιούν ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του 4ου κύματος, καθώς τα επιδημιολογικά δεδομένα αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά πως η πανδημία έχει ξεφύγει εντελώς στη χώρα παρά τις πολλές «νίκες» που κάθε λίγο ανακοινώνει η κυβέρνηση.
Από χθες μάλιστα έσπασε ακόμα ένα αρνητικό ρεκόρ θανάτων καθώς ο αριθμός τους ξεπέρασε τους 17.000, την ώρα που τις τελευταίες 15 ημέρες στη χώρα μας ο μέσος όρος είναι 87 θάνατοι ανά εκατομμύριο κατοίκους, ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. είναι μικρότερος του 30.
Η κυβέρνηση επιμένει στις ίδιες αποτυχημένες πολιτικές της παρά το γεγονός πως είχε απεριόριστο χρόνο προετοιμασίας και εμπειρία ώστε να «ξεδιπλώσει» ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας.
Θα πρέπει να θεωρείται εγκληματικό από τον οποιονδήποτε νοήμονα άνθρωπο το γεγονός πως ακόμα και τώρα η κυβέρνηση αρνείται την ενίσχυση του ΕΣΥ, με πόρους, μέσα και ανθρώπινο δυναμικό, παρά το γεγονός πως οι υγειονομικοί δηλώνουν πως έχουν ήδη αρχίσει εδώ και καιρό οι επιλογές των ασθενών μπροστά στις εισόδους των ΜΕΘ.
Η κυβέρνηση μπορεί να προχώρησε στην επίταξη ιδιωτών ιατρών, αλλά αρνείται πεισματικά την επίταξη των υποδομών του ιδιωτικού ιατρικού τομέα, αφήνοντας έξω από τον πόλεμο με τον ιό τις σύγχρονες και στελεχωμένες ιδιωτικές μονάδες υγείας, παρά τις δραματικές καταστάσεις που βιώνει το ΕΣΥ, καθώς αποδέχεται πλήρως τις αντιδράσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών υγείας που διάκεινται φιλικά προς την «Μητσοτάκης Α.Ε.».
Όσο δυσοίωνα και αν είναι τα επιδημιολογικά δεδομένα που συνεχώς επιδεινώνονται χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα καμία ένδειξη αποκλιμάκωσης, τόσο καθημερινά όλο και περισσότερα στοιχεία βγαίνουν στο φως που δείχνουν την πλήρη παραίτηση της κυβέρνησης που ευθύνεται για το υγειονομικό φιάσκο.
Η ίδια αναπληρώτρια υπουργός υγείας έκανε λόγο για εξαιρετική πίεση στα νοσοκομεία δηλώνοντας μάλιστα πως το οξυγόνο τελειώνει σε ένα 24ωρο αντί σε μία εβδομάδα, ενώ ακόμα και ο εκλεκτός των media καθηγητής Βασιλακόπουλος μίλησε για κλίνες ΜΕΘ χωρίς προδιαγραφές και προσωπικό ξεγυμνώνοντας την επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση.
Σύμφωνα εξάλλου με την ΠΟΕΔΗΝ είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο οι απώλειες ασθενών που βρίσκονται διασωληνωμένοι εκτός ΜΕΘ, ενώ στη Βόρεια Ελλάδα, τη Θεσσαλία και τη Στερεά Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε μία κλίνη ΜΕΘ διαθέσιμη.
Tη στιγμή λοιπόν που ασθενείς χάνουν τη ζωή τους και εκτός ΜΕΘ, είναι πραγματικά αδύνατο να καταλάβει κανείς τι άλλο απαιτείται να συμβεί για να επιταχθούν οι ιδιωτικές κλινικές, ώστε και ο ιδιωτικός τομέας της υγείας να συμβάλει ουσιαστικά μετά από ενάμιση χρόνο στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Η κυβέρνηση αρνείται να δεχθεί ότι οι ανθρώπινες ζωές που χάνονται καθημερινά δεν είναι απλά αριθμητικό και στατιστικό μέγεθος και ότι πλέον η κατάσταση με τόσους χιλιάδες νεκρούς έχει σταματήσει να είναι διαχειρίσιμη και απλά επιχειρεί ανεπιτυχώς με τα πρωθυπουργικά διαγγέλματα να αλλάξει την ατζέντα, μια ατζέντα που εδώ και σχεδόν δύο χρόνια συνεχίζει να την συμπληρώνει όλο και περισσότερο ο όλεθρος του θανάτου.
Αυτό που όλος ο κόσμος αντιλαμβάνεται, η ελληνική κυβέρνηση βρισκόμενη σε μια νιρβάνα αυτοθαυμασμού και λιβανίσματος από τα πληρωμένα ΜΜΕ το αρνείται, επιρρίπτοντας τις ευθύνες οπουδήποτε εκτός από την ίδια και μεταφέροντας τις όποιες αποφάσεις σε ένα άλλο χρονικό σημείο.
Αυτή η άρνησή της όμως κοστίζει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και ο χρόνος μοιάζει αδυσώπητος για την κοινωνία που πλήττεται.
