Και κίνησαν για τον Τύμπανο. Ζαλίκα τα τριαξονικά με τα εξαρτήματα. Και τράβηξαν ωραία καρέ οι φωτογράφοι στις πόλεις από όπου πέρασαν.
Και όσοι τόσο καιρό κρατούσαν κλειστά τα στόματά τους για την καταστροφή του βουνού, τώρα εντυπωσιάστηκαν και έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Αλλά λογάριασαν χωρίς τον Αργύρη και το γεφυράκι του.
Εκεί, πριν τις στροφές της Δρακότρυπας, μικρό και διακριτικό, ίσα να χωράει ένα αμάξι τη φορά. Δεν υπήρχε λόγος για κάτι περισσότερο. Το πέρασμα για τα χωριά της Αργιθέας είναι, πόσοι και πόσες έχουν ξεμείνει ακόμα εκεί απάνω;
Ξεχασμένοι, ρομαντικοποιημένοι, δυσκολεμένοι, εξαρτημένοι από τον κάμπο. Και τα τριαξονικά δεν χωράνε να περάσουν από το γεφυράκι του Αργύρη. Ίσως είναι μία ύστατη υπενθύμιση ότι κάποιες εκδοχές της ανάπτυξης δεν χωράνε στην Αργιθέα.
Ίσως να είναι ένα αυθόρμητο μουλάριασμα, γιατί αντί να έρθει η ανάπτυξη που ζητούν κάποια χρόνια τώρα οι μόνιμοι κάτοικοι – κανένας δρόμος της προκοπής, ένας γιατρός – έρχεται μία ανάπτυξη που καταστρέφει βουνά και ποτάμια.
Σχέδια και εναλλακτικές για να περάσουν τα μηχανήματα από το γεφυράκι ναυάγησαν στα νερά του παραπόταμου του Πάμισου. Και ας “ενισχύθηκε” η βάση του για να βαστάξει το βάρος των 100 τόνων που σχεδίαζαν να περάσει από πάνω του, βάζοντας σίδερα και τσιμεντένιους κυλίνδρους μέσα στον ποταμό.
Τρεις ώρες πήρε τα νεωτερικά μυαλά να καταλάβουν ότι το γεφυράκι ήταν μίας διαφορετικής εποχής. Τρεις ώρες οι διερχόμενοι κάτοικοι της Αργιθέας, αυτοί οι ξεχασμένοι ντε, ήταν αποκλεισμένοι με τα αμάξια τους χωρίς να μπορούν να κατέβουν στον κάμπο, να πάνε στις δουλειές τους.
Και τελικά τα μηχανήματα πάρκαραν σε ένα χωράφι εκεί παραδίπλα. Μέχρι τα τεχνικά μυαλά να βρουν τη λύση. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι μπορεί από τους ανθρώπους να μην το βρήκαν, αλλά το γεφυράκι του Αργύρη έγινε ένα μικρό οχυρό.
Και κάθε μέρα καθυστέρησης το πουγκί αδειάζει. Τιμή στο γεφυράκι, λοιπόν. Και ένα τσίπ’ρο χωρίς γλυκάνισο κερασμένο για τον κυρ Αργύρη.
κυρ φλανέριος
