Από 20 χρονών στη λαϊκή και είναι 83 και μακάρι να είναι γερή και να φτάσει τα 123. Η κ. Κατερίνα Παπαγιανοπούλου μια ζωή, 63 χρόνια στην αγροτιά, 63 χρόνια, 365 μέρες το χρόνο αδιάκοπης και σκληρής εργασίας. Και αν όχι εργασία, 7 ημέρες την εβδομάδα, οποιαδήποτε ώρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, παντός καιρού διαθεσιμότητα για εργασία.
Δεν υπάρχει σε αγροτικές δουλειές το αστικό 8ωρο, δεν υπάρχουν γιορτές, παρά μόνο οι εργασίες που πρέπει να γίνουν και ο καιρός.
Είναι στο πόδι όλη μέρα μιας και η δουλειά ενός καλού αγρότη, μιας σωστής αγρότισσας και ειδικά αν πηγαίνει και σε λαϊκές δεν σταματά ποτέ, χειμώνα – καλοκαίρι.
«Η δουλειά του γεωργού δεν πληρώνεται». Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει και δεν το έχουμε ζήσει, ειδικά όσοι είμαστε από αγροτικές οικογένειες.
Όλα στο έλεος του καιρού και του Θεού… Κόστος παραγωγής, τιμές προϊόντος, καιρικά φαινόμενα… όλα στον αέρα, τίποτε σταθερό και τίποτε σίγουρο.…
Τόσα χρόνια σε δύσκολες καιρικές συνθήκες στα χωράφια, από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της και σήμερα εξακολουθεί να καλλιεργεί τη γη της, να φροντίζει τα λαχανικά της και να αγωνιά σε κάθε επικίνδυνη μεταβολή του καιρού.
Συνεχίζει ακούραστη, για βοήθεια ενδεχομένως σε παιδιά και σε εγγόνια μιας και προφανώς η αγροτική σύνταξη δεν φτάνει πουθενά.
Έχει μάθει στη δουλειά και δύσκολα θα σταματήσει, γιατί ο αγρότης και η αγρότισσα δεν είναι απλά ένα επάγγελμα, αλλά τρόπος ζωής…
Kαι κάθε μέρα μαλώνει τον παππού γιατί ψήφισε Μητσοτάκη.
Η συντρόφισσα Κατερίνα πουλάει αρωματικά φυτά και είναι μία από τις αγαπημένες μου φυσιογνωμίες της λαϊκής. Έχουμε …μαλώσει, 2.387 φορές και έχουμε …αγαπηθεί 2.388. Άξιοι Έλληνες, αμφότεροι. Το μέλλον, είναι έμπροσθεν μας…
Υ.Γ. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι: ο δεξιά εικονιζόμενος, ”διατάζει” στο σπίτι… Άμα λάχει, χτυπάει και το χέρι στο τραπέζι.
Να την βάλεις γυναίκα της χρονιάς μαζί με την Ντιντή..
Προσέχετε αγαπητέ/ή τα σχόλια σας, γιατί θα σας πάρουν με τις ντομάτες και κάθε είδους ζαρζαβατικό στη λαϊκή, όσα είναι για πέταμα βέβαια, λόγω ακρίβειας…
Όσοι και όσες έχουν μεγαλώσει σε σπίτι με αγροτών, έχουν ζήσει με παππούδες και αργότερα τους γονείς στα χωράφια, ξέρουν. Πάντα, ακόμη και σήμερα (που η δουλειά μας είναι εντελώς άσχετη με τη γεωργία) όταν μας χρειάζονται οι γονείς μου στο χωράφι είμαστε εκεί. Δεν αποχωρίζονται τη δουλειά τους, γιατί όντως έτσι έχουν μάθει να ζουν.