Το χάσαμε το τρένο; Μυστήριο η υπόθεσή του στη Θεσσαλία για ένα οικονομικό και άνετο μεταφορικό μέσο.
Λέτε να μην πιστεύουν οι αυτοδιοικητικοί και οι βουλευτές της Θεσσαλίας στην υπόθεση και στην κοινωνική της χρησιμότητα;
Μήπως δεν αισθάνονται την πίεση της κοινωνίας που έχει παραιτηθεί κι από τη διεκδίκηση ακόμη σοβαρότερων ζητημάτων;
Μήπως τα διάφορα ισχυρά συμφέροντα στο χώρο των μεταφορών αντιδρούν σφοδρά στην ανακατανομή του μεταφορικού έργου;
Θα υπάρξει ειλικρινή πρόθεση των τοπικών αυτοδιοικητικών και πολιτικών παραγόντων, συνεργασία και οργανωμένη προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα άραγε;
Ας μην θαφτεί ο σιδηρόδρομος για μια ακόμη φορά, και μάλιστα εξαιτίας της αδιαφορίας των αυτοδιοικητικών παραγόντων, της “εγκληματικής αδράνειας του κράτους” και των αντίθετων συμφερόντων.
Περιμένουμε και αντιδράσεις φορέων, Εμπορικών Συλλόγων, Επιμελητηρίων, Φοιτητικών Συλλόγων, Δημάρχων, Περιφέρειας….
Είναι ένα απαραίτητο εργαλείο για τον εκσυγχρονισμό και την ενοποίηση των μαζικών μέσων μεταφοράς πανευρωπαϊκά, (ας μην αναφέρουμε εδώ την ύπαρξη του λιμανιού της Ηγουμενίτσας χωρίς σιδηροδρομική σύνδεση, αυτό είναι παγκόσμια πρωτοτυπία!!!).
Σε ότι αφορά τη γραμμή του τρένου της δυτικής Θεσσαλίας, δεν υπάρχει κανένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την αποκατάσταση των ζημιών, καμία ανακοίνωση από κανέναν, παρότι οι ζημιές είναι εντοπισμένες σε δύο τρία σημεία και αν πράγματι υπήρχε διάθεση θα είχαν ήδη αποκατασταθεί.
Τα δρομολόγια που γίνονται τώρα, δεν παρέχουν καμία δυνατότητα συγκοινωνίας , ταλαιπωρούνται οι επιβάτες με τη μεταφορά τους με τα πούλμαν στον Παλαιφάρσαλο και καταργήθηκε και η κάρτα μονίμου κατοίκου που ίσχυε για τους κατοίκους των νομών Καρδίτσας και Τρικάλων στο δρομολόγιο αυτό.
Η συγκεκριμένη σιδηροδρομική γραμμή είχε και έχει καίρια σημασία, γιατί διευκολύνει και συντομεύει την μετακίνηση τουριστών προς τα Μετέωρα, με κίνηση που πολλαπλασιάζεται κάθε χρόνο και τέλος διευκολύνει και την πρόσβαση αρκετών φοιτητών στις σχολές.
Για να υπάρξουν αλλά και να αυξηθούν τα δρομολόγια πρέπει το θέμα να γίνει μέρος της κοινωνίας, να γίνει κινητοποίηση, να φάνει ως πρόβλημα, γιατί οι μεταφορές είναι κοινωνική ανάγκη.
Δεν είναι ούτε σωστό, ούτε νόμιμο να υπάρχει μονοπώλιο στην επιλογή τρόπου μεταφορών.
Ο ανταγωνισμός είναι δεδομένος και θα λειτουργήσει αμφίδρομα σε κάθε περίπτωση, για όλους.
Το σίγουρο είναι πως όταν δεν είναι ανεπτυγμένος ο σιδηρόδρομος, αυτό είναι δείγμα τριτοκοσμικής χώρας.
