Επειτα από πέντε χρόνια μνημονιακής ισοπέδωσης, χθες οι Τρικαλινοί επέλεξαν αντί να συμμετάσχουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις και να διεκδικήσουν τη ζωή τους- τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο- να παρακολουθήσουν την ενθρόνιση του νέου Ποιμενάρχη τους.
Εβαλαν τα καλά τους, άφησαν τις δουλειές τους και στήθηκαν στην κεντρική πλατεία για να ακούσουν έναν ρασοφόρο τύπο, μέλος σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις ever, που δεν πληρώνει φόρο, δεν πληρώνει ΕΝΦΙΑ, δεν πληρώνει καν τους υπαλλήλους της και ο κατάλογος δε συμμαζεύεται.
Επέλεξαν αντί να βγουν στους δρόμους και να βάλουν φρένο στο χειρότερο μνημόνιο που θα εφαρμοστεί, να στηθούν και να ακούσουν τον Ποιμενάρχης να τους πουλά παραδείσους και να εκμεταλλεύεται την ανάγκη τους να πιστεύουν και να ελπίζουν. Επέλεξαν να είναι ποίμνιο.
Σε αυτή την κοινωνία που έχει μάθει χρόνια τώρα να αναθέτει και να βρίζει προδότες τους πολιτικούς που εκείνη έχει επιλέξει, που να μισεί οτιδήποτε δεν της μοιάζει και να γυρίζει το βλέμμα σε οποιαδήποτε παρασπονδία, τότε σε αυτή την κοινωνία της αξίζει μνημόνιο.
Μνημόνιο και ναπάλμ, όπως είπε και ένας φίλος μου χθες.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
ΜΝΗΜΟΝΙΟ.
[ Το “αλιεύσαμε” από το φ/β της πολυαγαπημένης φίλης
Ευαγγελίας Κάκια ]
