Η γη του νομού Τρικάλων και δη της αρχαίας Πέλιννας, έφερε κατά καιρούς στον κόσμο σημαντικά στοιχεία αξιοθαύμαστα και πολύτιμα. Ανάμεσα σε αυτά οι πρώτες απεικονίσεις της καρδιάς. Οι δύο καρδιές που είδαν το φως του μετά την ανακάλυψη ενός αρχαίου τάφου, ήταν προσφορά στο σώμα μιας νεκρής, και πάνω τους ήταν χαραγμένα Διονυσιακά κείμενα δείχνοντας ότι η αγάπη νικάει τον χωροχρόνο! Δείγμα της αέναης φύσης της Τρικαλινής γης που και σήμερα εμπνέει με ρομαντισμό και βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα.
elameteoratrikala
Ο λόγος για την Πέλιννα ή Πελινναίον, πόλη της τετράδος Εστιαιώτιδος, η οποία απλωνόταν στην αριστερή όχθη του Πηνειού ποταμού στη δυτική Θεσσαλία, ανάμεσα στην Τρίκκη και την Φαρκαδόνα.
Ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας ενίσχυσε την τείχιση και την οικοδόμηση της Πέλιννας και εγκατέστησε μόνιμη μακεδονική φρουρά. Η αρχαία Πέλιννα, σύμφωνα με τον κ. Λεωνίδα Χατζηαγγελάκη, ακολούθησε φιλομακεδονική πολιτική και επεξέτεινε τα όριά της μετά την καταστροφή της Τρίκκης και της Φαρκαδόνας από τον Φίλιππο.
Η θέση της αρχαίας πόλης είχε εξαιρετική στρατηγική σημασία, καθώς έλεγχε την οδό από την Τρίκκη προς την Λάρισα, μάλιστα δε το στενό πέρασμα ανάμεσα στην συμβολή του Ληθαίου ποταμού με τον Πηνειό, όπου υπήρχε ένα μεγάλο έλος και τις νότιες κλιτείς των Χασίων.
Η αρχαία Πέλιννα ταυτίστηκε στο σύνολό της με τα ερείπια του χαμηλού βραχώδους υψώματος «Παλαιογαρδίκι», το οποίο βρίσκεται 3 χλμ βορειοανατολικά του σημερινού οικισμού Πετρόπορος και 14 χλμ ανατολικά των Τρικάλων.
Τα ερείπια στο «Παλαιογαρδίκι» πιστοποιούν, σύμφωνα με τον κ. Χατζηαγγελάκη, την παρουσία μιας μεγάλης αρχαίας πόλης, με έντονη οικονομική ανάπτυξη καθόλη την διάρκεια της μακεδονικής επιρροής στην Θεσσαλία (354 – 197 π. Χ.).
Την περίοδο αυτή κατασκευάστηκαν ισχυρά τείχη, ανεγέρθηκαν μεγάλα δημόσια κτήρια και ανιδρύθηκαν δημόσια ιερά με μεγαλοπρεπείς ναούς. Έκοψε δικά της νομίσματα, ασημένια και χάλκινα, τα οποία απεικονίζουν στους επικρατέστερους τύπους ιππείς, πολεμιστές, την θεά Αθηνά – Νίκη και στα πιο ενδιαφέροντα τη Σίβυλλα Μαντώ.
Μετά τα μέσα του 4ου π. Χ. αι. η πόλη επεκτάθηκε και οχυρώθηκε με ισχυρό τείχος. Το νέο τείχος κατασκευάστηκε σύμφωνα με τις αρχές της πολεμικής τέχνης των ύστερων κλασικών και πρώιμων ελληνιστικών χρόνων, κατά το ισόδομο τραπεζίοσχημο σύστημα τειχοδομίας.
Οι οριζόντιοι γωνιόλιθοι, από ντόπιο λευκόφαιο ασβεστόλιθο από τα λατομεία βορειοδυτικά της δολίνης στο «Ζουρ Παπά», έχουν τις μακρές πλευρές οριζόντιες και εντελώς παράλληλες, ενώ οι στενές πλευρές είναι ακανόνιστες και διατάσσονται αριστερά ή δεξιά από μια νοητή κατακόρυφη γραμμή. Η εξωτερική επιφάνεια των λίθων είχε αδρή εργασία λάξευσης με χοντρό βελόνι ή αφέθηκε σε πολλές περιπτώσεις εντελώς ακατέργαστη.
Η τεχνική της κατασκευής ήταν η «έμπλεχτη», με την οποία οι δύο παρειές του τείχους κατασκευάζονταν με λαξευτούς γωνιόλιθους και το ενδιάμεσο κενό γέμιζε με μικρούς αργούς λίθους. Πάνω στο τείχος υπήρχαν οι επάλξεις και ένας διάδρομος, ο περίπατος, από όπου γινόταν η άμυνα.
Οι πύργοι προεξείχαν από το τείχος για να επιτρέπουν την προσβολή των εχθρών από τις πλευρές. Οι πύργοι που κατασκευάστηκαν στις γωνίες ή στα ευπαθή σημεία του τείχους ήταν συμπαγείς με μεγαλύτερο εμβαδόν και είχαν εσωτερικές κλίμακες ανόδου. Το πάχος του τείχους ήταν 2,70 – 2,80 μ.
Οι ενδείξεις των επιφανειακών αρχιτεκτονικών μελών συνηγορούν σε μια χρονολόγηση κατασκευής του τείχους γύρω στα τέλη του 4ου αι. π. Χ. Στα βυζαντινά χρόνια πάνω στη θέση της αρχαίας Πέλιννας κτίσθηκε η πόλη Γαρδίκιο, το οποίο αποτελούσε έδρα του Επισκόπου.
