του Κώστα Κωστούλα:
Πρόκειται για μια κοινωνία που έχει χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Και η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς σχέσεις εμπιστοσύνης.
Το υπάρχον τοπικό σύστημα πρέπει να κατανοήσει πολλά περισσότερα από όσα έχει ήδη κατανοήσει.
Στην εκφορά του λόγου του, στις προτεραιότητές του, στην αντίληψή του για την κοινωνική πραγματικότητα.
Η πλειοψηφία του δημόσιου λόγου είναι «νάχαμε να λέγαμε».
Ένα κατασκεύασμα που δεν έχει καμία σχέση με τις πράξεις αυτών που τον εκφέρουν.
Πολλοί άνθρωποι λανσάρουν μια δημόσια εικόνα εντελώς ατσαλάκωτη και ψεύτικη.
Βέβαια η ποιότητα της ζωής δεν έχει θεαματικότητα. Η κακοποίησή της μόνο έχει.
Αυτό προϋποθέτει φυσικά και πολιτική σκέψη, με την υγιή έννοια του όρου, που είναι ζήτημα παιδείας.
Όχι πολιτικολογία, δηλαδή απολιτικό λόγο περί πολιτικής από απαιδευτα μυαλά.
Δυστυχώς μάθαμε να ζούμε με τα ελάχιστα στάνταρ, να αποδεχόμαστε ότι μας επιβάλλεται αδιαμαρτύρητα, να παραιτούμαστε από διαμαρτυρία για κάτι που είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων.
Η μετριότητα αφορά βέβαια όλη τη συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας.
Προς τι η έκπληξη;
