Ένα αξιοσημείωτο στοιχείο που βιώνει ο δημόσιος βίος της χώρας τα τελευταία χρόνια, είναι η απόλυτη ταύτιση των κυβερνητικών Βουλευτών και του μηχανισμού του εκάστοτε κόμματος που ασκεί την εξουσία, με τις πολιτικές της κυβέρνησης ακόμη και αν αυτές παρεκλίνουν από τις προγραμματικές δηλώσεις η τις θεμελιώδεις αρχές της παράταξης.
Μια πραγματικότητα που καταδεικνύει σε μεγάλο βαθμό το έλλειμμα Δημοκρατίας που έχει εγκαθιδρυθεί στον εγχώριο πολιτικό σύστημα και στα κοινοβουλευτικά ήθη του τόπου μας.
Πρόθυμοι Βουλευτές, υπάκουα κομματικά στελέχη και συνδικαλιστές της συμπολίτευσης, στηρίζουν με “κλειστά μάτια” – ακόμη κι αν διαφωνούν – το νομοθετικό έργο και τις αποφάσεις των υπουργών, για ευνόητους λόγους η ιδιοτελείς σκοπούς.
Η νοσηρή αυτή κατάσταση δεν συναντάται σε καμία σοβαρή Δημοκρατία του κόσμου αλλά όπως θυμούνται και οι παλαιότεροι κοινοβουλευτικοί, ούτε καν υφίσταντο τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Υπήρξε δηλαδή στο παρελθόν και κατά τη πρώτη περίοδο κυριαρχίας του δικομματισμού, πλουραλισμός, εσωτερικός διάλογος, σύνθεση ιδεών και πολιτικών, τόσο στο ΠΑΣΟΚ όσο και στη ΝΔ που λειτουργούσε επικουρικά στο κυβερνητικό έργο.
Ουδέποτε το σύνολο των Βουλευτών και το κόμμα συμπορεύτηκε τυφλά ακόμη και σε εμφανώς άστοχες κυβερνητικές επιλογές η υπουργικές αποφάσεις, όπως για παράδειγμα πρόσφατα με τους ερασιτεχνισμούς και τις αλχημείες στον ευαίσθητο τομέα της παιδείας του διδύμου Κεραμέως – Μακρή, που έθεσαν τη Κυβέρνηση και τη παράταξη απέναντι στη κοινωνία.
Σε μια υγιή Δημοκρατία οι κοινοβουλευτικοί επιβάλλεται να διαθέτουν γνώμη και να την υπερασπίζονται, όπως επίσης τα συλλογικά όργανα του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος οφείλουν να ελέγχουν και να ασκούν εποικοδομητική κριτική στους υπουργούς, έστω κι αν μερικοί από αυτούς είναι αλεξιπτωτιστές στη παράταξη.
Κ. Κουτσονάσιος
