Ξαναγυρνάμε με αργά και σταθερά βήματα πίσω στο 2010 που τα social media ήταν η μόνη αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης και με όσους κινδύνους παραπληροφόρησης ενέχει αυτό.
Είναι πολύ στενάχωρο. Για τους κανονικούς δημοσιογράφους που δεν μπορούν να δουλέψουν και για τους “πολίτες” που δεν έχουν όχι έγκυρη ενημέρωση, αλλά ουσιαστική ενημέρωση.
Έρευνα του Ινστιτούτου του Reuters έδειξε πως το 23% των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται την αξιοπιστία των ειδήσεων.
Το ανησυχητικό είναι ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση, ούτε θεσμικά αλλά ούτε στην 4η εξουσία.
Ιδιαίτερα τη στιγμή που η κυβέρνηση ασκεί την εκτελεστική εξουσία κυρίως με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
Έχει προτεραιότητες η κυβέρνηση, αυτές που προκύπτουν από την ιδεοληψία του κάθε ενός που έχουν μαζέψει εκεί μέσα “για να κρατήσουν τους ακραίους ψηφοφόρους στο μαντρί”.
Όμως στο τέλος για το λογαριασμό που θα προκύψει από τις συνέπειες είτε στην οικονομία είτε από την πανδημία · το κράτος, η κυβέρνηση και οι πολίτες θα μοιραστούν τις ευθύνες αλλά όχι στο ίδιο ποσοστό.
Η άσκηση πολιτικής και οι δημοκρατικές λειτουργίες είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ.
Θέλει υπομονή, σχέδιο, τρόπο να προσεγγίσεις τον κόσμο και να γίνουν κατανοητές οι ιδέες σου.
Χρειάζεται μέθοδος και όχι ουρλιαχτά. Και προοπτική κόντρα σε αυτό που εκπροσωπεί ο αντίπαλος. Το πρώτο έχει κοντά ποδάρια, αν δεν είχε θα το έκαναν όλοι άλλωστε.
Ο σπουδαίος συγγραφέας – φιλόσοφος Νίκος Καζαντζάκης είχε τονίσει πως “αξιοπρέπεια δεν είναι να κατέχεις τιμές, αλλά να τις αξίζεις…”.
