”Πάντα πίστευα ότι κάποιες τυχαίες συναντήσεις είναι σκηνοθετημένες από τη μοίρα. Πόσο μακριά μπορείς να φτάσεις για ένα ηλιοβασίλεμα; Θέλω απλώς έναν συνταξιδιώτη στο όνειρο” μου έλεγες. Θρυαλλίδες καρδιάς και κάπως έτσι μας συντηρεί το πάθος.
-Κάποιοι φεύγουν και ο καθένας με τα τρικ και τα εργαλεία του να τους επαναφέρει κοντά του, όταν τον πιάνουν τα μεράκια και τρελαίνεται το αίμα στις φλέβες. Τίποτα δεν είναι ευθεία γραμμή, όλα ακανόνιστα είναι και ο καθένας πορεύεται με τον τρόπο του.
-Η Μελίνα Μερκούρη είχε πει το γνωστό «στην Ελλάδα δεν έχουμε ανάγκη τους ψυχολόγους γιατί έχουμε φίλους». Έχει ένα δίκιο, όσο και αν αυτό θεωρείται αντιεπιστημονικό ή ισοπεδωτικό και αόριστο, με την έννοια ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο, παρά οι σχέσεις μας και ο ιστός που φτιάχνουμε από αυτές. Είμαστε οι άνθρωποι της καρδιάς μας και περιουσία μας όσα νιώσαμε μαζί τους. Ακόμη και οι πληγές που μας έκαναν, θα μας συντροφεύουν για πάντα. Τα λόγια, οι στιγμές, όσα ζήσαμε με κάποιους ανθρώπους γίνονται ίζημα και μας διαμορφώνουν. Δε μένουν ποτέ οι λέξεις όπως ακριβώς ειπώθηκαν, μένει πάντα αυτό που νιώσαμε με τους ανθρώπους αυτούς.
-Θα μπορούσαμε να είμαστε καλύτερα, όπως και χειρότερα. Προσωπικά θεωρώ πολυτέλεια να μιζεριάζουμε για την οικονομική κρίση, την αφραγκία, την αδικία και όλα όσα καθημερινά μας ταλαιπωρούν και μας αγχώνουν. Όταν οι παππούδες μας πολέμησαν στα 18 και δεύτερη φορά στα 38 τους και μετά συνέχισαν τη ζωή τους, ε, τότε οι δικοί μας φόβοι είναι λίγο κυριλέ, να με συγχωρείτε. Αυτό ασφαλώς δε σημαίνει πως θα αφήσουμε κάποιες θεόρατες σταθερές και αντικειμενικότητες της ζωής μας στην τύχη τους, όταν μάλιστα συμβαίνει να υποχωρούν και να καταπατώνται τα δικαιώματα, οι ελευθερίες και οι θεσμοί. Αισιόδοξοι πεσιμιστές και παρανοϊκές καταστάσεις, αλλά γοητευτικές στο να τις παλεύει κανείς!
-Όπως και να ‘χει είμαστε εδώ και είμαστε από την ίδια πλευρά, με τους ίδιους φόβους, τα ίδια παράπονα, τις ίδιες ελπίδες ότι το παιχνίδι μπορεί να αλλάξει έστω και στο τελευταίο λεπτό του αγώνα! Προσωπικά δηλώνω παρούσα στα όμορφα που θα ζήσουμε, αλλά και στα ζόρικα. Παρούσα και ανήσυχη, με πείσμα μέχρι και ξεροκεφαλιά για την αλλαγή του παιχνιδιού που λέγαμε.
-Ξέρετε όμως τι θα ήθελα τώρα; Να γυρίσω σε όλες τις τελευταίες μου φορές, γιατί τότε δε γνώριζα ότι θα ήταν οι τελευταίες. Να τις «πειράξω» λίγο, να έκανα πιο υποφερτές τις μνήμες τους αργότερα.
-Η ζωή είναι μικρή, δεν τα γιατρεύει όλα ο χρόνος και ποτέ δεν ξέρουμε την τελευταία φορά. Ζ.Χ.
