Όλες και όλοι εσείς που βρίζατε όλο τον καιρό της πανδημίας τις δασκάλες και τους δάσκαλους και τις καθηγήτριες και τους καθηγητές ότι δεν δουλεύουνε, ότι είναι τεμπέληδες, ότι αντιδρούν στις νέες τεχνολογίες και στις νέες μεθόδους –λες και η τηλεκπαίδευση μπορεί να υποκαταστήσει τη λειτουργία και τη δυναμική μιας σχολικής τάξης ή να διευκολύνει τον εκπαιδευτικό, τι λέτε τώρα για τη φαεινή ιδέα αυτών των ογκόλιθων γύρω από την Κεραμέως, με προεξάρχουσα την ίδια, για τις κάμερες μέσα στην τάξη;
Πώς θα σας φαινόταν αν την ώρα που δουλεύατε σας παρακολουθούσαν;
Αν ήσασταν δημοσιογράφος και καταγραφόταν ότι ο αρχισυντάκτης σας σας έκοβε το μισό άρθρο γιατί δεν ακολουθούσε τη γραμμή που είχε πάρει η εφημερίδα;
Αν ήσασταν δικηγόρος και καταγραφόταν ότι για να υπερασπιστείτε έναν πελάτη, πήρατε σαράντα τηλέφωνα συναδέλφους για να σας συμβουλέψουν και διαβάζατε πενήντα τόμους νομολογίες γιατί δεν ήσασταν σίγουρος τι ισχύει, μέχρι να καταλήξετε;
Αν ήσασταν υπάλληλος σε ένα μαγαζί με ρούχα και καταγραφόταν αν καθήσατε στο σκαμπό μέσα στο δεκάωρο, αν φάγατε το σάντουιτς σας σε πέντε λεπτά ή σε ένα τέταρτο ή αν φέρατε αντί για small, το xlarge στην πελάτισσά;
Κάντε το εικόνα αυτό και τώρα βάλτε την κάμερα στην τάξη.
Με παιδιά. Γυμνασίου και Λυκείου. Με παιδιά που ξύνουν τις μύτες τους, μιλάνε με τον διπλανό τους, παρακολουθούν το μάθημα ή κοιμούνται, κάνουν ερωτήσεις, λάθη, φασαρία, έχουν Asperger, έχουν διάσπαση προσοχής, άγχος ή βαρεμάρα, θέλουν να πάνε τουαλέτα, μιλάνε ευγενικά ή άσχημα στον καθηγητή.
Και στρέψτε την κάμερα πάνω στον δάσκαλο. Που θα κάνει παράδοση, θα φωνάξει, θα κάνει σαρδάμ, θα δώσει παράδειγμα, θα κάνει παρατήρηση, θα βγάλει κάποιον μαθητή έξω, θα τον στείλει στον διευθυντή, θα μιλήσει με τρυφεράδα σε κάποιο άλλο, θα έχει ανοχή σε κάποιο τρίτο, θα φωνάξει σε κάποιο τέταρτο, θα συμβουλευτεί τις σημειώσεις του γιατί κάτι έχει ξεχάσει, θα ξύσει αφηρημένα το κεφάλι ή το αυτί του.
Και σκεφτείτε εσάς να παρακολουθείτε τη διαδικασία, ως μέγας κριτής γιατί γίνεται το ένα και γιατί γίνεται το άλλο, ως μέγας κριτής για τον τρόπο παράδοσης, ως μέγας κριτής γιατί μιλάει ο δάσκαλος, έτσι στο ένα παιδί και αλλιώς σε ένα άλλο.
Εσάς να κρίνετε και να παρεμβαίνετε σε μια εκπαιδευτική διαδικασία που δεν έχετε ιδέα πώς γίνεται και στη λειτουργία μιας τάξης με συγκεκριμένη δυναμική, με σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στους μαθητές και τις μαθήτριες και τον δάσκαλο ή τη δασκάλα και που υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρουμε και δεν φαίνονται. Και δεν οφείλουμε να μάθουμε κιόλας.
Η τροπολογία που κατέβασε χτες αυτή η απροσμέτρητα άριστη Υπουργός Παιδείας πέραν του ότι ανοίγει διάπλατα τον δρόμο στο να μείνουν οι κάμερες στα σχολεία –εκεί που οι αρχές προστασίας έχουν πει ένα τεράστιο ΟΧΙ για τη βιντεοσκόπηση κατά τη λειτουργία τους- πέραν ότι είναι αστείο να ισχυρίζεται ότι απαγορεύεται η καταγραφή –με μια πρόχειρη αναζήτηση, εγώ που είμαι στο όριο της τεχνολογικά αναλφάβητης, βρήκα δεκαπέντε προγράμματα καταγραφής για live streaming, πέραν του ότι προκαλεί καγχασμό η οποία αναφορά από τα χείλη της στη δημοκρατία, τοποθετεί μαθητές και μαθήτριες, δασκάλους και δασκάλες υπό τη θέαση αυτού του αθέατου, μα υπαρκτού κόσμου, μια πράξη τους λαθεμένη ή αστεία να γίνει viral.
Μετά από όλα αυτά ελάτε και πείτε μας πώς θα αισθάνεται η δεκαπεντάχρονη κόρη σας αν απαντήσει στην τάξη της ότι ο Κωνσταντίνος Κούμας είναι πεζόδρομος στη Λάρισα, το ξέρει και η φουρνάρισσα της γειτονιάς σας.
Hρώ Διώτη
