Η μόνη μέθοδος για να έχεις το κεφαλάκι σου ήσυχο στην κοινωνία της αφασίας που ζούμε είναι να ιδιωτεύεις , να κοιτάς δηλαδή το συμφέρον σου και τη δουλίτσα σου.
Οποιαδήποτε ενασχόληση με υποθέσεις κοινωνικού χαρακτήρα που αφορούν τα λεγόμενα «κοινά», είναι σίγουρο ότι θα σε φέρει αντιμέτωπο με το πλήθος των αδιάφορων, των ανθρώπων που έχουν επιλέξει να μη συμμετέχουν πουθενά παρά μόνο με το αζημίωτο, αυτών που παρακολουθούν από μακριά τους δρώντες και σαν αιωνίως αθώοι εκφράζουν εκ του ασφαλούς και από τη θαλπωρή του σπιτιού τους τα παράπονά τους για τα λάθη που κάνουν όσοι δεν έχουν τη δική τους σύνεση, να κάθονται δηλαδή έξω από τον χορό και να σχολιάζουν όσους χορεύουν.
Οι αδιάφοροι είναι αυτοί που ζητούν τα ρέστα για υποθέσεις για τις οποίες δε δίνουν δεκάρα, που εκ των υστέρων μέμφονται τους δρώντες για τα λάθη τους και καταθέτουν στην παρέα τους τη δική τους ορθή άποψη που κανείς δεν έκανε τον κόπο να τους χτυπήσει την πόρτα για να τη ρωτήσει.
«Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία.
Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία.
Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις.
Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα» έγραψε ο Γκράμσι για να προσθέσει στη συνέχεια: «μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».
Εγώ τους έχω συνηθίσει τους αδιάφορους. Δεν τους έχω σε εκτίμηση, αλλά δεν τους μισώ.
Πού και πού μόνο με πιάνουν τα νεύρα μου όταν ακούω το κλαψούρισμά τους.
Μετά συνεχίζω και πάλι τον δρόμο μου ενθυμούμενος τη συμβουλή του Δάντη: «Τράβα τον δρόμο σου κι άσε τον κόσμο να λέει».
Κώστας Τσόγιας
