Με αφορμή το ατόπημα σχετικά με το γλυπτό στον κόμβο των Φαρσάλων, όπου το ένδοξο γένος των Μυρμιδόνων συμβολίζεται με έναν τεράστιο μέρμηγκα, θα ήθελα να παραθέσω την παρακάτω τεκμηρίωση διότι πρόκειται περί μεγίστης προσβλητικής πλάνης.
Ο Μυρμιδών είναι ο επώνυμος ήρως γενάρχης των Μυρμιδόνων. Οι μνήμες της καταγωγής του ανάγονται στα βάθη των μυθικής εποχής. Ήτο υιός του Διός και της Ευρυμεδούσης.
Νυμφευθείς δε την Πεισιδίκην, θυγατέρα του Αιόλου, απέκτησε εξ’ αυτής δυο υιούς τον Αντίφονα και τον Άκτορα. Εκ του γένους αυτού κατάγεται και ο μέγιστος Ομηρικός ήρως Αχιλλεύς, το βασίλειο του οποίου εκτείνετο εις την ευρύτερη περιοχή της Φθίας, που μαζί με την Εστιαιώτιδα (Τρίκκη), την Θεσσαλιώτιδα (Λάρισσα), και την Πελασγιώτιδα (Μαγνησία), αποτελούσαν τα τέσσερα μεγάλα τμήματα της Θεσσαλίας (Τετραρχίες).
Η σύγχυσις περί της μυρμηγκοειδούς τάχα καταγωγής των Μυρμιδόνων, βασίζεται σε μία αναφορά ενός λαϊκού μυθεύματος, που αποδίδεται στον Απολλόδωρο τον Αθηναίο, σύμφωνα με τον οποίο, οι Μυρμιδόνες, δημιουργήθηκαν από τον Δία, που μεταμόρφωσε σε ανθρώπους τα μυρμήγκια του νησιού της Αίγινας, για να μην είναι ο γιος του Αιακός μόνος εκεί και χωρίς υπηκόους.
Ο Απολλόδωρος ο Ασκληπιάδου, επονομαζόμενος και ως Αθηναίος, γραμματικός και ιστορικός έζησε στην Αλεξάνδρεια γύρω στο 180-109 π.Χ.. Το έργο «Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη» που περιλαμβάνει περιληπτικήν έκθεσιν της ελληνικής μυθολογίας δεν θεωρείται πλέον ως έργο του, ως συνάγεται εξ’ αυτού του κειμένου του (Β,γ,1). Ο μύθος αυτός αποδίδεται μεν εις αυτόν, στην πραγματικότητα όμως εγράφει υπό αγνώστου συγγραφέως πολύ μεταγενέστερης εποχής, χιλιετίες δηλαδή αργότερα από την εποχή του γενάρχη Μυρμιδόνος.
Η συγκεκριμένη αναφορά περί της μυρμηγκοειδούς καταγωγής των Μυρμιδόνων αποτελέι μία παραμυθία, η οποία είναι παντελώς αυθαίρετος και αποτελεί μία ευφάνταστη εικονοπλασία, λόγω του ομοήχου της ρίζας ΜΥΡΜΙ- ΔΩΝ και ΜΥΡΜΗ-ΚΙΟΝ.
Υπάρχει όμως ουσιαστική ετυμολογική διαφορά μεταξύ των, διότι στην μέν πρώτη περίπτωση η συλλαβή «..ΡΜΙ..» γράφεται με γιώτα (Ι) στην δεύτερη «..ΡΜΗ..»με ήτα (Η). Από το Μύρμηξ έχουμε τις λέξεις «μυρμηκόβιος», «μυρμηκολέων», «μυρμηκοφάγος», «μυρμηκόφιλος» κλπ. Επίσης απο την ίδια ρίζα «ΜΥΡΜΗ…», έχουμε ονόματα και τοπωνύμια.
Π.χ. Μυρμηκίδης διάσημος αρχαίος Έλλην τορευτής και τεχνίτης. Μυρμήκιον (αρχαία πόλις της Ταυρικής ακτής στον Βόσπορο), Μύρμηξ (Βραχονησίς Αιγυπτιακής νησίδος επί της Μεσογείου), Μύρμηξ (επικινδυνεστάτη ύφαλος μεταξύ Σκιάθου και Μαγνησίας, την οποία επισήμανε ο Ξέρξης, όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος). Μύρμηξ επίσης Βυζαντινή ονομασία του Ρηγίου.
Αναφέρεται και μία άλλη λαϊκή εκδοχή (Στράβ. C. 375 και 433) σύμφωνα με την οποία οι Μυρμιδόνες, λόγω της φιλοπονίας των, της αγάπη των προς την καλλιέργεια και την συγκομιδή των αγαθών, παρομοιάζονται ως μέρμηγκες!!! Λαϊκές παραδόσεις που στηρίζονται εις το ομόηχο της ρίζας των λέξεων «ΜΥΡΜΙ…» και «ΜΥΡΜΗ…»
Και κάτι τελευταίο!!! Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, όταν το όνομα «ΕΛΛΗΝ» ήτο ταυτόσημος με την λέξη «Εθνικός» και «Ειδωλολάτρης», πολλοί συγγραφείς προκειμένου να υβρίσουν και να απαξιώσουν τους κατοίκους της κεντρικής Ελλάδος οι οποίοι επέμεναν εις την αρχαία θρησκεία, μη δεχόμενοι τον χριστιανισμό, έπλασαν ειδικά για τους Μυρμιδόνες, διάφορα ταπεινωτικά μυθεύματα, χαρακτηρίζοντάς τους ως προγόνους των Σκυθών και των Βουλγάρων (Πολίτου Λαογραφικά σύμμεικτα Β’ 15-16).
Επομένως, καμία απολύτως σχέση όλων αυτών, με τον Μυρμιδόνα και το γένος των Μυρμιδόνων. Η Ελληνική γλώσσα είναι σαφέστατη, ακριβής, σημειολογική, εννοιολογική και μαθηματική. Δεν επιτρέπεται να αλλάξεις ούτε μια κεραία !!!! Όσο για το γλυπτό ουδεμία σημειολογική σχέση έχει με τον Ομηρικό Αχιλλέα και την περίφημη ασπίδα του, που κατασκεύασε γι’ αυτόν ο θεός Ήφαιστος (ραψωδία Σ΄, στίχους 478-608)
Ελπίζω οι υπεύθυνοι να διαβάζουν τις παραπάνω γραμμές, να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται περί μεγίστης ιστορικής προσβολής και είθε να πράξουν δεόντως και αναλόγως!!!
