Στις αρχές φθινοπώρου του 1955 η χώρα ζούσε κρίσιμες στιγμές λόγω των διωγμών και των λεηλασιών που υφίσταντο η Έλληνες της Πόλης, αλλά και τα τετελεσμένα που προσπαθούσαν να επιβάλλουν οι Αγγλοι στη Κύπρο, μετά την έναρξη του ένοπλου αγώνα από το θρυλικό στρατηγό Γρίβα.
Το κενό εξουσίας που είχε διαμορφωθεί, λόγω της βαριάς ασθένειας του πρωθυπουργού Παπάγου προσπαθούσαν με κάθε τρόπο οι άσπονδοι φίλοι της χώρας ( Τουρκία, Μεγ. Βρετανία ) να το εκμεταλλευτούν.
Τότε υπό το πρίσμα της σοβαρότητας της κατάστασης, ο βασιλεύς Παύλος, που αγωνιούσε για τη πορεία των εθνικών θεμάτων και έχοντας αντιληφθεί ότι το περιβάλλον του ετοιμοθάνατου στρατάρχη, απέκρυπτε την πραγματική κατάσταση της υγείας του, προσπαθώντας πάση θυσία να μείνει στην εξουσία, αποφάσισε να κινήσει τις διαδικασίες διαδοχής.
Λέγεται μάλιστα ότι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν η απάντηση υψηλόβαθμου κομματικού στελέχους της κυβέρνησης και του Εθνικού Συναγερμού, στα επίπονα τηλεφωνήματα του ανώτατου άρχοντα, ότι “το σφρίγος του ασθενούς ηγέτη μας είναι τέτοιο, που σήμερα πίεσε μόνος του το κομβίον για να έρθει η νοσοκόμα” .
Αυτά τα ιστορικά γεγονότα μου ήρθαν στο νου, παρακολουθώντας τη νοσηρή εσχάτως πραγματικότητα στο δημόσιο βίο του τόπου και την απέλπιδα προσπάθεια των Τρικαλινών κομματικών στελεχών, να αλώσουν το κρατικό μηχανισμό και τα δημόσια ταμεία.
Όλα αυτά βέβαια έντεκα χρόνια μετά την οικονομική καταστροφή της χώρας, τη φυγή μισού εκατομμυρίου νέων στο εξωτερικό και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης να προσπαθεί ακόμη και σήμερα να παρατείνει την επιβίωση του, υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών και τα κυριαρχικά δικαιώματα του έθνους.
Εν κατακλείδι, τούτος ο λαός πρέπει να αποφασίσει επιτέλους, αν θα ασχολείται εσαεί, με το ποιος “χαρισματικός” που οφείλει την ύπαρξη και το βιοπορισμό του στο κόμμα, θα λάβει έμμισθο οφίκιο η θα γίνει πρόεδρος στη ΝΟΔΕ και να προτάξει ως κυρίαρχο κριτήριο στις Δημοκρατικές του επιλογές, το συλλογικό συμφέρον της κοινωνίας
Κωνσταντίνος Κουτσονάσιος
